Τετάρτη 20 Απριλίου 2022

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, "ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ", (ΟΛΑ ΤΑ ΤΕΥΧΗ)



Δημοσιεύουμε όλη την σειρά του περιοδικού "Για το Σοσιαλισμό". Ήταν το περιοδικό που έβγαζε η ομάδα του Μιχάλη Ράπτη - Πάμπλο, στην Ελλάδα. Καλύπτει μία χρονική περίοδο από τον Ιανουάριο του 1975 εώς τον Ιούλιο του 1981. 
Σε κάθε τεύχος υπάρχει πολιτικός σχολιασμός για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, αναλύσεις για το φοιτητικό και εργατικό κίνημα, ανταποκρίσεις για τις διεθνείς εξελίξεις σε Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Αφρική κ Μέση Ανατολή, αναλύσεις για την ΕΣΣΔ, κριτική βιβλιογραφία της τρέχουσας εκδοτικής δραστηριότητας, και θεωρητικά πολιτικά κείμενα του Μ. Ράπτη - Πάμπλο που καλύπτουν ένα εύρος θεμάτων από την Σοσιαλιστική Αυτοδιαχείριση, το Επαναστατικό Κόμμα, την ανάλυση για τα Εργατικά Κράτη, και αναλύσεις για τον Ιμπεριαλισμό και τα κινήματα του Τρίτου Κόσμου.
Θεωρούμε ότι πρόκειται για ένα ενισχυτικό υλικό για την επαναστατική πρωτοπορία στη χώρα μας, καθώς και πολύτιμο για κάθε ερευνητή του εργατικού κινήματος και της αριστεράς.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλουμε στον σύντροφο Δημήτρη Κατσορίδα που μας εμπιστεύτηκε την προσωπική του συλλογή, οπού περιλάμβανε όλα τα τεύχη του περιοδικού "Για το Σοσιαλισμό" και που μας επιτρέπει την δημόσια χρήση της.


Τεύχος 1
, Γενάρης - Φλεβάρης 1975

Τεύχος 2 Μάρτιος - Απρίλιος 1975

Τεύχος 3, Μάϊος - Ιούνιος 1975

Τεύχος 4, Αύγουστος - Σεπτέμβριος, Οκτώβριος 1975

Τεύχος 5,  Γενάρης 1976

Τεύχος 6, Μάρτης - Απρίλης, Μάης 1976

Τεύχος 7, Οκτώβρης - Νοέμβρης 1976

Τεύχος 8, Γενάρης - Φλεβάρης 1977

Τεύχος 9, Μάρτιος - Απρίλιος - Μάϊος 1977

Τεύχος 10, Οκτώβρης - Νοέμβρης 1977

Τεύχος 11, Φεβρουάριος - Μάρτιος - Απρίλιος 1978

Τεύχος 12, Ιούλιος - Αύγουστος 1978

Τεύχος 13, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 1978

Τεύχος 14, Γενάρης, Φλεβάρης, Μάρτης 1979

Τεύχος 15, Απρίλιος - Μάϊος - Ιούνιος 1979

Τεύχος 16, Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 1980

Τεύχος 17, Ιούνιος - Ιούλιος 1981


Τρίτη 19 Απριλίου 2022

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΖΑΝ ΖΩΡΕΣ

 


Στις 17 Ιουλίου 1915, ο Λέον Τρότσκι, με αφορμή του κλεισίματος ενός χρόνου από την δολοφονία του σοσιαλιστή διεθνιστή ηγέτη Ζαν Ζωρες, , δημοσιεύει αυτό το κείμενο στην εφημερίδα "Kievskaya Mysl". Πρόκειται για μια εφημερίδα στην οποία αρθρογραφούσε ο Τρότσκι εκείνη την εποχή. Το κείμενο πρώτη φορά κυκλοφόρησε στα ελληνικά στο βιβλίο που είχαν κυκλοφορήσει οι εκδόσεις Αναγνωστίδη, όπου περιείχε μια αντιπαράθεση ανάμεσα στον Π, Λαφαργκ και τον Ζαν Ζωρες στο θέμα της φιλοσοφίας και μετά από αυτά τα 2 αντιπαραθετικά κείμενα ακολοθούσε αυτό το κείμενο του Τρότσκι. Σήμερα το δημοσιεύουμε γιατί θεωρούμε ότι πρόκειται για 2 σπουδαίες μορφές του σοσιαλιστικού κινήματος, οι οποίες παρά τις μεταξύ τους ιδεολογικές διαφορές δεν δίστασαν κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου να έρθουν σε ρήξη με την αστική τάξη της χώρας τους, και να αγωνιστούν για τον τερματισμό του πολέμου.(Σημαία του Σοσιαλισμού)


του Λέων Τρότσκι


Ο Ζωρές γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1859, στο Κάστρο της Λαγκεντόκ που έδωσε στη Γαλλία επιφανείς ανθρώπους σαν τον Γκιζώ, τον Αύγουστο Κόντ, τον Λαφαγιέτ, τον Λαπερούζ, τον Ριβαρόλ και τόσους άλλους. Ενα ανακάτεμα φυλών – λέει ένας βιογράφος του Ζωρές, ο Ραπποπόρ – είχε μιαν υπέροχη επίδραση πάνω στην πνευματική ζωή της επαρχίας αυτής, που από τον Μεσαίωνα ακόμη, ήταν η κοιτίδα των αιρέσεων και της ελεύθερης σκέψης.

H oικογένεια του Ζωρές ανήκε στην μέση αστική τάξη κι έπρεπε να αγωνίζεται διαρκώς για την εξασφάλιση της ζωής. Ο ίδιος ο Ζωρές χρειάστηκε την βοήθεια ενός προστάτη για να τελειώσει τις πανεπιστημιακές του σπουδές. Στα 1881, τελειώνοντας την Ecole Normale Superieure, διορίστηκε καθηγητής στο γυμνάσιο θηλέων του Αλμπί και στα 1883 τοποθετήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζ, όπου δίδαξε μέχρι το 1885 που εκλέχτηκε βουλευτής. Ηταν μόλις 26 χρονών.

Από τότε αφιερώνεται ολοκληρωτικά στον πολιτικό αγώνα και η ζωή του συνυφαίνεται με τη ζωή της Τρίτης Δημοκρατίας. Ο Ζωρές παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Βουλή με τα ζητήματα της δημόσιας εκπαίδευσης. Η Justice, όργανο τότε του ριζοσπάστη Κλεμανσώ, χαρακτήρισε “υπέροχο” τον πρώτο λόγο του Ζωρές κι ευχήθηκε να ακούει συχνά “τόσο εύγλωττους και πλούσιους σε ιδέες λόγους”.

Αργότερα, ο Ζωρές χρησιμοποίησε πολλές φορές την ευγλωτία του αυτή ενάντια στον ίδιο τον Κλεμανσώ. Σ΄ αυτήν την πρώτη περίοδο της ζωής του, ο Ζωρές δεν γνώριζε ακόμη τον σοσιαλισμό παρά μόνο θεωρητικά και όχι τέλεια. Η δραστηριότητά του όμως τον έφερνε όλο και πιο κοντά στο εργατικό κίνημα. Η κούφια ιδεολογία και η εξαχρείωση των αστικών κομμάτων τον απωθούσαν ακατανίκητα. Στα 1893 ο Ζωρές προσχωρεί οριστικά στο σοσιαλιστικό κίνημα και καταλαμβάνει σχεδόν αμέσως μια από τις πρώτες θέσεις στον ευρωπαϊκό σοσιαλισμό.Σύγκαιρα γίνεται η πιο επιφανής φυσιογνωμία στην πολιτική ζωή της Γαλλίας.

Στην υπόθεση Ντρέϋφους ο Ζωρές αναδείχθηκε σ΄ όλη του τη δύναμη. Στην αρχή, όπως σε όλες τις κρίσιμες κοινωνικές περιστάσεις, δίστασε. Αλλωστε βρισκόταν κάτω απο την επίδραση της δεξιάς όσο και της αριστεράς.Με την επίδραση του Γκεντ και του Βαγιάν – που θεωρούσαν την υπόθεση σαν πάλη των καπιταλιστικών κλικών, στην οποία το προλεταριάτο έπρεπε να μείνει αδιάφορο – ο Ζωρές δίστασε να ασχοληθεί με αυτήν την υπόθεση. Όμως, το θαρραλέο παράδειγμα του Ζολά τον απόσπασε από τον δισταγμό, τον ενθουσίασε και τον παρέσυρε. Μια και αναλάμβανε έναν αγώνα, ο Ζωρές τραβούσε μέχρι το τέλος. Του άρεσε να λέει για τον εαυτό του: Ago quod ago. (Ό,τι κάνω, το κάνω).

Για τον Ζωρές, η υπόθεση Ντρέϋφους συγκέντρωσε και έπλεκε τον αγώνα ενάντια στην παπαδοκρατία, στην αντίδραση, στην κοινοβουλευτική ρουσφετολογία, στο φυλετικό μίσος, στην στρατοκρατική αποτύφλωση, στις σκοτεινές ραδιουργίες του επιτελείου, στην δουλοπρέπεια των δικαστών, σ΄ όλες τις κακοήθειες που μπορεί να βάλει σε ενέργεια το δυνατό κόμμα της αντίδρασης για να φτάσει στους σκοπούς του. Μ΄ όλη την ένταση της οργής του ο Ζωρές επιτέθηκε ενάντια στον αντιντρεϋφουσικό Μελίν, που είχε ξανάρθει πάλι στην επιφάνεια σαν υπουργός στην “μεγάλη” κυβέρνηση Μπριάν. “Ξέρετε”, έλεγε, “από τι υποφέρουμε, από τι πεθαίνουν όλοι; Πεθαίνουμε από τότε που παρουσιάστηκε αυτή η υπόθεση από ημίμετρα, δισταγμούς, συμβιβασμούς, ψέμματα, αισχρότητες”.

“Δεν μιλούσε πια“, έλεγε ο Ρενάκ, “βροντούσε με το πρόσωπο κατακόκκινο, τα χέρια απλωμένα προς τους υπουργούς, που διαμαρτύρονταν, τη δεξιά που ούρλιαζε“. Αυτός ήταν ο αληθινός Ζωρές. Στα 1899 ο Ζωρές κατόρθωσε να κηρύξει την ένωση του σοσιαλιστικού κόμματος. H ένωση αυτή όμως ήταν εφήμερη. Η συμμετοχή του Μιλλεράν στην κυβέρνηση, λογική συνέπεια του Συνασπισμού της αριστεράς, κατέστρεψε την ενότητα και στα 1900 – 1901 ο γαλλικός σοσιαλισμός διασπάστηκε πάλι σε δύο μέρη. Ο Ζωρές ανέλαβε την αρχηγία εκείνου από το οποίο έφυγε ο Μιλλεράν.

Κατά βάθος, στις αντιλήψεις του, ο Ζωρές ήταν και έμεινε ρεφορμιστής. Είχε όμως μια καταπληκτική ικανότητα προσαρμογής και, ειδικά, προσαρμογής στις επαναστατικές τάσεις της στιγμής. Κι αυτό το έδειξε πολλές φορές μετά. Ο Ζωρές μπήκε στο κόμμα ώριμος άντρας, με μια τελείως σχηματισμένη ιδεαλιστική φιλοσοφία. Αυτό δεν τον εμπόδισε να βάλει τον δυνατό του αυχένα (ο Ζωρές είχε αθλητικό παράστημα) κάτω από τον ζυγό της οργανωτικής πειθαρχίας και πολλές φορές αισθάνθηκε την υποχρέωση και την ευκαιρία να δείξει ότι ήξερε όχι μόνο να διευθύνει αλλά και να υποτάσσεται.

Επιστρέφοντας από το Διεθνές Συνέδριο του Αμστρενταμ, που καταδίκασε την πολιτική της συγχώνευσης του εργατικού κόμματος (Γκέντ) στο Συνασπισμό της αριστεράς και τη συμμετοχή των σοσιαλιστών στην κυβέρνηση, ο Ζωρές αποσπάστηκε φανερά από την πολιτική του Συνασπισμού. Ο πρόεδρος της κυβέρνησης, ο αντικληρικός Κόμπ, ειδοποίησε τον Ζωρές ότι η διάσπαση της συνεργασίας θα τον αναγκάσει να αποχωρήσει. Αυτό δεν σταμάτησε τον Ζωρές. Ο Κόμπ παραιτήθηκε.Η ενότητα του κόμματος, όπου συγχωνεύτηκαν γκεντιστές και ζωρεσιστές, ήταν εξασφαλισμένη. Από τότε η ζωή του Ζωρές ταυτίζεται με την ζωή του Ενωμένου Κόμματος, του οποίου ανέλαβε την αρχηγία.

Η δολοφονία του Ζωρές δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ηταν ο τελευταίος κρίκος μιας σκοτεινής εκστρατείας μίσους, ψεύδους και συκοφαντιών που εκτόξευαν εναντίον του οι εχθροί όλων των αποχρώσεων: “Θα ήταν δυνατόν να συμπληρωθεί βιβλιοθήκη ολόκληρη από τις επιθέσεις και τις συκοφαντίες που απευθύνονταν ενάντια στον Ζωρές“. Ο “Χρόνος” δημοσίευε κάθε μέρα ένα και συχνά δύο άρθρα ενάντια στον ηγέτη. Ηταν όμως υποχρεωμένοι να περιορίζουν τις επιθέσεις τους ενάντια στις ιδέες του και στις μεθόδους της δράσης του: σαν πρόσωπο ήταν σχεδόν άτρωτος και πολύ περισσότερο στην Γαλλία όπου οι προσωπικοί υπαινιγμοί είναι ένα από τα δυνατότερα όπλα του πολιτικού αγώνα. Παρόλ΄ αυτά μίλησαν με μασημένα λόγια για την δύναμη διαφθοράς του γερμανικού χρυσού. Ο Ζωρές πέθανε φτωχός.

Στις 2 Αυγούστου 1914 ο “Χρόνος” αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την “εξαιρετική τιμιότητα” του θαμμένου εχθρού του. Επισκέφτηκα το καλοκαίρι του 1915 το περίφημο από τότε καφενείο “Κρουασάν”, που βρίσκεται δύο βήματα μακριά από την “Ουμανιτέ”. Είναι ένα κλασσικό παριζιάνικο καφενείο: πάτωμα βρώμικο με πλανιαρίδια, μουσαμαδένιους καναπέδες, χαλασμένα καθίσματα, μαρμάρινα τραπέζια, ταβάνι χαμηλό. Με μια λέξη ότι συναντά κανείς μόνο στο Παρίσι. Μου έδειξαν ένα μικρό καναπέ πλάϊ στο παράθυρο: εκεί σκοτώθηκε με μια πιστολιά το πιο μεγαλοφυές παιδί της σύγχρονης Γαλλίας. Οικογένεια αστική, πανεπιστήμιο, γάμος αστικός, κόρη που η μητέρα της την πηγαίνει να κοινωνήσει, σύνταξη εφημερίδας, αρχηγία κοινοβουλευτικού κόμματος. Μέσα σε αυτό το εξωτερικό πλαίσιο, που δεν έχει τίποτα το ηρωϊκό, ξετυλίχτηκε μια ζωή εξαιρετικής έντασης, σπάνιας ορμής.

Πολλές φορές ονόμασαν τον Ζωρές δικτάτορα του γαλλικού σοσιαλισμού, επίσης συχνά, η δεξιά τον ονόμασε δικτάτορα της Δημοκρατίας. Αναμφισβήτητο είναι ότι ο Ζωρές έπαιξε στο γαλλικό σοσιαλισμό ρόλο ασύγκριτο. Αλλά στη “δικτατορία” του δεν υπήρχε τίποτα το τυραννικό. Κυριαρχούσε χωρίς προσπάθεια. Ανθρωπος μεγάλης διορατικότητας, πνεύμα δυνατό, διάνοια μεγαλοφυής, εργάτης ακούραστος, ρήτορας με εξαιρετική φωνή, ο Ζωρές, με την δύναμη των πραγμάτων, είχε την πρώτη θέση. Με τόσο μεγάλη απόσταση από τους αντιπάλους του, έτσι που να μην αισθάνεται την ανάγκη να στεργιώσει τη θέση του με τις ραδιουργίες και τις μηχανορραφίες στις οποίες ο Πιερ Ρενωντέλ – ο σημερινός “αρχηγός” του σοσιαλπατριωτισμού – ήταν από τότε αριστοτέχνης.

Ο Ζωρές, διάνοια πλατιά, είχε μια φυσική αποστροφή για κάθε σεχταρισμό. Υστερα από μερικούς δισταγμούς ανακάλυπτε το σημείο που του φαινόταν κατάλληλο στην ορισμένη στιγμή. Ανάμεσα σ΄ αυτήν την πρακτική αφετηρία και τις ιδεαλιστικές του πεποιθήσεις τοποθετούσε, χωρίς πίεση πάνω στον εαυτό του, τις απόψεις που πλάταιναν ή στένευαν την προσωπική του άποψη. Συμφιλιώνοντας τις αντιμαχόμενες αποχρώσεις συγχώνευε τα αντιφατικά επιχειρήματα σε μια ενότητα που ασφαλώς δεν ήταν άμεμπτη. Γι΄ αυτό επιβαλλόταν, όχι μόνο στις λαϊκές και κοινοβουλευτικές συνελεύσεις – όπου η εξαιρετική ορμητικότητά του συνέπαιρνε το ακροατήριο – αλλά ακόμη και στα συνέδρια του κόμματος – όπου έλυνε τις αντιθέσεις τάσεων με αποφάσεις σκοτεινές και συνθήματα ευλύγιστα. Στο βάθος ήταν ένας εκλεκτικός, μεγαλοφυής όμως εκλεκτικός.

“Το καθήκον μας είναι σαφές: να διαδίδουμε πάντα την ιδέα και να οργανώνουμε τις δραστηριότητες, να ελπίζουμε πάντα, να αγωνιζόμαστε πάντα μέχρι την οριστική νίκη της διεθνούς σοσιαλιστικής δημοκρατίας, της μητέρας της ειρήνης και της δικαιοσύνης“. Ολος ο Ζωρές περιλαμβάνεται στη φράση αυτή. Η δημιουργική του ενεργητικότητα στρέφεται σ΄ όλες τις κατευθύνσεις: τονώνει και οργανώνει τις ενεργητικότητες, τις στρέφει στον αγώνα.Οπως λέει καλά ο Ραπποπόρ, στον Ζωρές διακρινόταν η μεγαλοψυχία και η καλωσύνη. Σύγκαιρα όμως κατείχε στον ανώτερο βαθμό το ταλέντο του συγκεντρωμένου μίσους, όχι του μίσους που τυφλώνει, σκοτίζει τον νου και οδηγεί σε πολιτικές παρεκτροπές, αλλά του μίσους που αγγίζει τη θέληση και της μεταδίδει τους πιο σωστούς χαρακτηρισμούς, τα πιο σωστά επίθετα που βρίσκουν αμέσως τον σκοπό. Θα έπρεπε να ξαναδιαβάσει κανείς όλους τους λόγους και τα άρθρα του ενάντια στους σκοτεινούς ήρωες της υπόθεσης Ντρέϋφους.

Να τι έλεγε για έναν από αυτούς, τον λιγότερο αξιοκατάκριτο: “Αφού δοκίμασε ο κ. Μπρουνετιέρ στην ιστορία της λογοτεχνίας ανόητους συστηματικούς συνδυασμούς με ανακρίβεια και αστάθεια, έτρεξε τελικά κάτω από τους βαριούς θόλους της εκκλησίας και προσπαθεί να σώσει το είδος αυτό της προσωπικής του χρεωκοπίας, κηρύχνοντας την γενική χρεωκοπία της επιστήμης και της ελευθερίας. Αφού μάταια προσπάθησε να βγάλει από το μυαλό του κάτι που να μοιάζει με σκέψη, εξυμνεί με υπέροχη δουλοπρέπεια την εξουσία. Εχοντας χάσει κάθε πίστη στις νέες γενιές, που καταχράστηκε για μια στιγμή την ευκολία τους να γενικεύουν, θέλει να θανατώσει την ελεύθερη σκέψη που του ξεφεύγει“. Αλίμονο σε εκείνον που θα έπεφτε πάνω του αυτό το βαρύ χέρι!

Στα 1885, όταν μπήκε στη Βουλή, ο Ζωρές κάθησε στα καθίσματα της μετριοπαθούς αριστεράς. Ομως το πέρασμά του στον σοσιαλισμό δεν ήταν απότομο, ούτε πήδημα. Η αρχική του “μετριοπάθεια” προερχόταν από μεγάλες ιδιότητες κοινωνικού ανθρωπισμού, που αργότερα εξελίχθηκε φυσικά σε σοσιαλισμό. Από την άλλη μεριά ο σοσιαλισμός του δεν έπαιρνε ποτέ καθαρό και δηλωμένο ταξικό χαρακτήρα και ποτέ δεν αποσπάστηκε από ανθρωπιστικές αρχές και αντιλήψεις του φυσικού δικαίου, που ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες στη γαλλική πολιτική σκέψη την εποχή της μεγάλης Επανάστασης.

Ο Ζωρές στα 1889 ρώτησε τους βουλευτές: “Μήπως εξαντλήθηκε το πνεύμα της Γαλλικής Επανάστασης; Μήπως δεν μπορείτε να βρείτε στην Γαλλική Επανάσταση το μέσο να αντικρύσετε όλα τα ζητήματα που ορθώνονται; Ολα τα ζητήματα που παρουσιάζονται; Μήπως η Επανάσταση δεν διατήρησε μιαν αθάνατη αρετή που μπορεί να αντικρύσει όλες τις πολυποίκιλες δυσκολίες ανάμεσα στις οποίες βαδίζουμε;“. Ο ιδεαλισμός του δημοκράτη, το βλέπουμε καθαρά, δεν επηρρεάστηκε ακόμη καθόλου από την υλιστική κριτική.Αργότερα ο Ζωρές αφομοίωσε αρκετό μέρος του Μαρξισμού. Αλλά το δημοκρατικό βάθος της σκέψης του διατηρήθηκε μέχρι το τέλος. Ο Ζωρές μπήκε στον πολιτικό στίβο στην πιό σκοτεινή περίοδο της Τρίτης Δημοκρατίας, που είχε μόλις δεκαπέντε χρόνων ζωή και που – στερημένη από στέρεες παραδόσεις – είχε ενάντιά της παντοδύναμους εχθρούς.

Η θεμελιακή ιδέα του Ζωρές, αυτή που ενέπνεε όλη του τη δράση ήταν να αγωνιστεί για την Δημοκρατία, για τη διατήρησή της, για τον “εξαγνισμό” της. Ζητούσε για τη Δημοκρατία μια πλατύτερη κοινωνική βάση, ήθελε να οδηγήσει τη Δημοκρατία στο λαό για να τον οργανώσει με αυτήν και να κάνει τελικά το δημοκρατικό Κράτος όργανο της σοσιαλιστικής οικονομίας.


Ο σοσιαλισμός ήταν για τον δημοκράτη Ζωρές το μόνο ασφαλές μέσο για να στερεωθεί η Δημοκρατία και το μόνο δυνατό μέσο να τελειοποιηθεί. Δεν αντιλαμβανόταν την αντίθεση ανάμεσα στην αστική πολιτική και τον σοσιαλισμό, αντίθεση που καθρεφτίζει την ιστορική σύγκρουση ανάμεσα στο προλεταριάτο και την δημοκρατική αστική τάξη. Στην ακούραστη τάση του προς την ιδεαλιστική σύνθεση ο Ζωρές ήταν, στην πρώτη του περίοδο, ένας δημοκράτης έτοιμος να δεχτεί το σοσιαλισμό. Στην τελευταία του περίοδο, ένας σοσιαλιστής που ανελάμβανε όλη την ευθύνη της Δημοκρατίας. Το ότι ο Ζωρές έδωσε στην εφημερίδα που ίδρυσε το όνομα Ουμανιτέ (Ανθρωπότητα) δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Ο σοσιαλισμός δεν ήταν γι αυτόν η θεωρητική έκφραση της ταξικής πάλης του προλεταριάτου. Αντίθετα, το προλεταριάτο στα χέρια του έμενε σαν μια ιστορική δύναμη για την εξυπηρέτηση του δικαίου, της ελευθερίας και της ανθρωπότητας. Πάνω από το προλεταριάτο, φύλαγε μια μεγάλη θέση στην ιδέα της “ανθρωπότητας” καθ΄ εαυτήν, ιδέα που στους συνηθισμένους Γάλλους φωνακλάδες δεν είναι παρά μια κούφια λέξη. Αλλά σ΄ αυτήν εκείνος έναν ειλικρινή και θερμό ιδεαλισμό. Στην πολιτική ο Ζωρές συνδύαζε μιαν εξαιρετική ικανότητα ιδεαλιστικής αφαίρεσης με μια δυνατή αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτό φαίνεται σ΄ όλη του τη δράση. Η υλική ιδέα της δικαιοσύνης και του καλού συμβαδίζει σ΄ αυτόν με μιαν εμπειρική εκτίμηση και των δευτερότερων ακόμη πραγματικοτήτων.

Ο Ζωρές, παρά την ηθική αισιοδοξία του, αντιλαμβανόταν τέλεια τις περιστάσεις και τους ανθρώπους και ήξερε να μεταχειρίζεται πολύ καλά τόσο τις πρώτες όσο και τους δεύτερους. Ηταν εξαιρετικά απλοϊκός. Τον έλεγαν συχνά χοντροχωριάτη. Αλλά με μόνο το γεγονός της διορατικότητάς του η απλοϊκότητά του εξυπηρετούσε την ιδέα. Ο Ζωρές ήταν ένας ιδεολόγος, ένας απόστολος της ιδέας όπως την καθορίζει ο Αλφρέ Φουγιέ όταν μιλάει για “δυναμικές ιδέες” της ιστορίας.

Ο Ναπολέων σιχαινόταν τους ιδεολόγους (η λέξη είναι δική του). Παρολ΄ αυτά κι εκείνος ήταν ο ιδεολόγος του καινούριου μιλιταρισμού. Ο ίδιος δεν περιορίζεται να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα, βγάζει την “ιδέα” και την τραβάει μέχρι τις ακρότερες συνέπειές της. Στις ευνοϊκές περιόδους αυτό του δίνει επιτυχίες που δεν θα μπορούσε ποτέ να κατορθώσει ο κοινός πρακτικός. Αυτό όμως του προετοιμάζει το ίδιο ιλιγγιώδεις πτώσεις, όταν οι αντικειμενικοί όροι στρέφονται ενάντιά του. Ο θεωρητικός πελαγώνει στην θεωρία της οποίας σκοτώνει το πνεύμα. Ο καιροσκόπος πρακτικός μεταχειρίζεται τις καθορισμένες μεθόδους του πολιτικού επαγγέλματος. Αλλά αν συμβεί μια ανέλπιδη ανατροπή, βρίσκεται σε μια κατάσταση που του είναι ανώφελος κάθε ελιγμός. Ο ιδεολόγος με μεγάλη διορατικότητα είναι ανίσχυρος μόνο την στιγμή που η ιστορία τον αφοπλίζει ιδεολογικά, αλλά και τότε ακόμη είναι συχνά ικανός να ξανα – οπλιστεί γρήγορα, να πάρει την ιδέα της νέας εποχής και να εξακολουθήσει να παίζει ρόλο πρωταγωνιστή.

Ο Ζωρές ήταν ένας ιδεολόγος. Επαιρνε από την πολιτική κατάσταση την ιδέα που περιείχε και στην εξυπηρέτηση της ιδέας αυτής δεν σταματούσε ποτέ στην μέση του δρόμου. Ετσι την εποχή της υπόθεσης Ντρέϋφους, έσπρωξε μέχρι τις τελευταίες της συνέπειες την ιδέα της συνεργασίας με την μπουρζουαζία της αριστεράς και υποστήριξε με πάθος το Μιλλεράν, κοινό έμπειρο πολιτικό, που δεν ήταν ούτε και είναι ιδεολόγος, με το θάρρος και τον ενθουσιασμό του. Στην κατεύθυνση αυτή ο Ζωρές δεν μπορούσε παρά να κατρακυλήσει και ο ίδιος σε ένα πολιτικό αδιέξοδο – πράγμα που το έκανε με το θεληματικό και αφιλοκερδή παραλογισμό ενός ιδεολόγου έτοιμου να κλείσει τα μάτια μπρός στα πράγματα για να μην εγκαταλείψει τη δυναμική ιδέα.

Μ΄ ένα ιδεολογικό πάθος όλο ειλικρίνεια ο Ζωρές πολέμησε τον κίνδυνο του ευρωπαϊκού πολέμου. Στον αγώνα αυτό, όπως και σε όλους τους άλλους που έκανε, μεταχειρίστηκε πολλές φορές μεθόδους που ήταν τελείως αντίθετες με το ταξικό χαρακτήρα του κόμματός του και που φαίνονταν σε πολλούς συντρόφους του το λιγότερο παρακινδυνευμένες. Ελπιζε πολλά από τον εαυτό του, από την προσωπική του δύναμη, από την ευφυϊα του, την προγνωστική του ικανότητα. Στους διαδρόμους της Βουλής, συζητούσε με υπουργούς και διπλωμάτες και, με μια υπερβολική αισιοδοξία για την επιρροή του, τους κατατρόπωνε με την επιχειρηματολογία του.

Αλλά οι συζητήσεις και οι επιρροές των παρασκηνίων δεν απέρρεαν καθόλου από την φύση του Ζωρές, ο οποίος δεν τις ανέβαζε σε σύστημα, γιατί ήταν πολιτικός ιδεολόγος, αλλά όχι και θεωρητικός του οπορτουνισμού. Ήταν έτοιμος να θέσει με ίδιο ενθουσιασμό στην εξυπηρέτηση της ιδέας που τον κατείχε το πιο οπορτουνιστικά και επαναστατικά μέσα, κι αν η ιδέα αυτή ανταποκρινόταν στο χαρακτήρα της εποχής, ήταν ικανός σαν πρόσωπο να πετύχει θαυμαστά αποτελέσματα. Προχωρούσε όμως με τον ίδιο τρόπο και προς τις καταστροφές. Όπως ο Ναπολέων, μπορούσε στην πολιτική του να έχει Αούστερλιτς αλλά και Βατερλώ.

Ο παγκόσμιος πόλεμος θα έφερνε τον Ζωρές θα έφερνε τον Ζωρές αντιμέτωπο με τα ζητήματα που χώρισαν το σοσιαλισμό σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Τι θέση θα έπαιρνε; Αναμφίβολα την πατριωτική. Αλλά δεν θα ανεχόταν ποτέ την κατάπτωση που έπαθε το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα κάτω από την διεύθυνση των Γκέντ, Ρενωντέλ, Σαμπά και Τομά. Κι έχουμε απόλυτα το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι τη στιγμή της μελλοντικής επανάστασης, ο μεγάλος ηγέτης θα καθόριζε, θα διάλεγε τη θέση του χωρίς λάθος και θ΄ ανέπτυσσε τις δυνάμεις του μέχρι τ΄ άκρα.

Ενα κομμάτι μολύβι πήρε τον Ζωρές από την μεγαλύτερη πολιτική δοκιμασία. Ο Ζωρές ήταν η ενσάρκωση της προσωπικής δύναμης. Το ηθικό του ανάστημα ανταποκρινόταν τελείως με το φυσικό του: η λεπτότητα και η χάρη καθ΄ εαυτή του ήταν ξένη. Αντίθετα, οι λόγοι του και οι πράξεις του είχαν την ανώτερη εκείνη ομορφιά που διακρίνει τις εκδηλώσεις της δημιουργικής δύναμης που είναι ασφαλής για τον εαυτό της. Πραγματικά, ήταν Γάλλος στον ανώτερο βαθμό. Παράλληλα με τους Βολταίρους, τους Μποαλώ, τους Ανατόλ Φράνς στη λογοτεχνία, τους ήρωες της Γιρόνδης ή τους σημερινούς Βιβιάνι και Ντεβαβέλ στην πολιτική, η Γαλλία παρήγαγε τους Ραμπελαί, τους Ζολά, τους Μπαλζάκ, τους Μιραμπώ, τους Νταντόν και τους Ζωρές. Είναι μιά φυλή ανθρώπων με αθλητική δύναμη οργής, με συμπυκνωμένη θέληση. Είναι τύπος αθλητικός.

Αρκούσε να ακούσει κανείς τη βροντερή φωνή του Ζωρές και να δει το πλατύ του πρόσωπο, φωτισμένο από μια εσωτερική αντανάκλαση, την υπερήφανη μύτη του, τον ταυρίσιο λαιμό του, που δεν δεχόταν ζυγό, για να πει: Να ένας άνθρωπος! Η κυριότερη δύναμη του Ζωρές – ρήτορα ήταν η ίδια με του Ζωρές – πολιτικού: η έντονη εξωτερικευόμενη ορμητικότητά του, η θέληση για δράση. Ο Ζωρές, για τον οποίο η ρητορική δεν έχει αληθινή αξία, δεν ήταν ρήτορας, ήταν κάτι περισσότερο: η τέχνη του λόγου γι αυτόν δεν ήταν σκοπός αλλά μέσο. Γι΄ αυτό ο ρήτορας, ο πιο δυνατός της εποχής του και ίσως όλων των εποχών, ήταν ανώτερος από την ρητορική τέχνη, ήταν πάντα ανώτερος από το λόγο του όπως ο τεχνίτης είναι ανώτερος από το εργαλείο του.

Ο Ζολά ήταν ένας καλλιτέχνης – παρουσιάστηκε με την ηθική απάθεια του νατουραλισμού – και ξαφνικά αποκαλύφτηκε με τον κεραυνό της επιστολής “Κατηγορώ!“. Ο χαρακτήρας του περιέκλειε μιαν ισχυρή δύναμη που βρήκε την έκφρασή της στο γιγαντιαίο έργο του, που όμως ήταν πραγματικά πλατύτερη από την τέχνη: ήταν η καταστρεπτική και δημιουργική ανθρώπινη δύναμη.

Το ίδιο συνέβαινε και με τον Ζωρές. Η ρητορική του τέχνη, η πολιτική του και με όλες τις αναπόφευκτες συμβατικότητες, απεκάλυπταν μια βασιλική προσωπικότητα με αληθινή ηθική δύναμη, με άγρια θέληση για αγώνα και νίκη. Δεν ανέβαινε στο βήμα για ν΄ ανακαλύψει τα οράματα που τον στενοχωρούσαν ή για να δώσει την τελειότερη έκφραση σε μια αλυσίδα ιδεών, αλλά για να συγκεντρώσει τις διασπαρμένες δυνάμεις στην ενότητα ενός σκοπού: ο λόγος ενεργούσε σύγχρονα στο λογικό, το αίσθημα καλαισθησίας και τη θέληση, μα πάντα όλες αυτές οι δυνάμεις της ρητορικής, πολιτικής, ανθρώπινης μεγαλοφυϊας του περιορίζονταν στην κύρια δύναμή του: τη θέληση για δράση.

Άκουσα τον Ζωρές στις λαϊκές συγκεντρώσεις του Παρισιού, στα Διεθνή Συνέδρια, στις επιτροπές των Συνεδρίων. Πάντα νόμιζα πώς τον ακούω για πρώτη φορά. Δεν είχε τίποτα το ρουτινιάρικο: αναζητώντας και βρίσκοντας τον εαυτό του, πάντα και αδιάκοπα κινητοποιώντας απ΄ την αρχή τις πολύπλευρες ικανότητες του πνεύματός του, ανανεωνόταν αδιάκοπα και δεν επαναλαμβανόταν ποτέ. Η ισχυρή, φυσική δύναμή του συνυπήρχε με μια θαυμάσια γλυκάδα που έμοιαζε με την αντανάκλαση της ανώτερης ηθικής αξίας. Ανέτρεπε βράχους, άστραφτε, βροντούσε, δεν έχανε όμως ποτέ τον εαυτό του, τον παρακολουθούσε πάντα, συνελάμβανε τελείως την ηχώ που προκαλούσε στην συνέλευση, αντιμετώπιζε τις αντιρρήσεις, ανατρέποντας πολλές φορές αλύπητα, σαν ανεμοστρόβιλος, κάθε αντίσταση που βρισκόταν στο δρόμο του, απομακρύνοντας συχνά τα εμπόδια με μεγαλοψυχία και γλυκάδα σαν δάσκαλος ή μεγαλύτερος αδελφός.

Οπως το γιγαντιαίο μηχανικό σφυρί κάνει σκόνη έναν κολοσιαίο βράχο ή βάζει προσεκτικά ένα φελλό σ΄ ένα μπουκάλι χωρίς να το σπάει. Ο Πώλ Λαφάργκ, μαρξιστής και αντίπαλος του Ζωρές, τον έλεγε διάβολο που έγινε άνθρωπος. Η διαβολική ή καλύτερα θεϊκή αυτή δύναμη επιβαλλόταν σε όλους, φίλους και εχθρούς. Πολλές φορές μαγεμένοι και θαυμάζοντας όπως μπροστά σε ένα μεγαλειώδες φαινόμενο της φύσης, οι αντίπαλοί του άκουγαν κρεμασμένοι στα χείλη του το χείμαρρο του λόγου του που έτρεχε ασυγκράτητος, ξυπνώντας, παρασέρνοντας και διεγείροντας τις θελήσεις.

Πριν από τρία χρόνια η μεγαλοφυΐα αυτή, σπάνιο δώρο για την ανθρωπότητα, χάθηκε πριν δώσει όλες της τις ικανότητες. Μήπως το τέλος του Ζωρές ήταν αναγκαίο στην αισθητική της μεγαλοφυΐας του; Οι μεγάλοι ξέρουν να εξαφανίζονται την ώρα που πρέπει. Προαισθανόμενος τον θάνατο, ο Τολστόϊ πήρε ένα μπαστούνι, έφυγε από την κοινωνία που απαρνιόταν και πήγε να πεθάνει σα ζητιάνος σε ένα σκυθρωπό χωριό. Ο Λαφάργκ, επικούρειος και σύγχρονα στωϊκός, αφού έζησε σε μιαν ατμόσφαιρα ειρήνης και σκέψης μέχρι τα εβδομήντα του χρόνια, νόμισε πως ήταν αρκετά και δηλητηριάστηκε. Ο Ζωρές, αθλητής της ιδέας, έπεσε στον στίβο πολεμώντας την τρομερή πληγή της ανθρωπότητας και του ανθρώπινου γένους, τον πόλεμο. Και θα μείνει στην μνήμη των μεταγενέστερων σαν ο πρόδρομος, το πρότυπο του ανώτερου ανθρώπου που θα γεννηθεί από τις θλίψεις και τις συμφορές, από τις ελπίδες και τον αγώνα.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2022

100 Χρόνια από τις απαρχές του σταλινισμού




του Δημήτρη Κατσορίδα

Εφέτος, τον Απρίλη, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τότε που ο Στάλιν ανέλαβε γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής (Κ.Ε.) του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ).

Γιατί, άραγε, μας εν­δια­φέ­ρει αυτή η επέ­τειος ως γε­γο­νός; Διότι, αυτό που επα­κο­λού­θη­σε ση­μά­δε­ψε την πο­ρεία όλου του κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Ας δούμε πως εξε­λί­χθη­καν τα πράγ­μα­τα.

Στο 11ο Συ­νέ­δριο του Κ.Κ., που έγινε τον Μάρ­τιο του 1922, στο οποίο ο Στά­λιν δεν είπε τί­πο­τα, η νέα Κ.Ε. που εκλέ­χτη­κε από αυτό, τον όρισε γραμ­μα­τέα στις 4 Απρί­λη. Η θέση ήταν κα­θα­ρά τε­χνι­κή και άρα η από­φα­ση θε­ω­ρεί­το μι­κρής ση­μα­σί­ας. Ο Στά­λιν ήταν ελά­χι­στα γνω­στός έξω από την ιε­ραρ­χία του κόμ­μα­τος. Μά­λι­στα, δεν συ­μπε­ρι­λή­φθη­κε στις Επα­να­στα­τι­κές Φυ­σιο­γνω­μί­ες, δη­λα­δή στο βι­βλίο που έκ­δω­σε ο Λου­να­τσάρ­σκι το 1923.

Όμως, το 1922, είναι και η χρο­νιά της με­γά­λης κό­πω­σης. Ο εμ­φύ­λιος έχει τε­λειώ­σει, αφή­νο­ντας πίσω του εκα­τομ­μύ­ρια νε­κρούς, πολλά ορ­φα­νά, 3.000.000 απο­στρα­τευ­μέ­νους στρα­τιώ­τες του Κόκ­κι­νου Στρα­τού που είναι χωρίς ερ­γα­σία, αλλά και κα­τε­στραμ­μέ­νες τις υπο­δο­μές της χώρες (βιο­μη­χα­νία, δρό­μους, γέ­φυ­ρες, χωριά, αγρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή, κ.λπ.). Οι έγνοιες της κα­θη­με­ρι­νής ζωής απα­σχο­λούν τους πά­ντες. Όλοι θέ­λουν να πά­ρουν μια ανάσα. Άρα, το πα­ρα­μι­κρό προ­νό­μιο έχει με­γά­λη βα­ρύ­τη­τα.

Το μο­νο­κομ­μα­τι­κό κα­θε­στώς που θε­σμο­θε­τή­θη­κε το 1922, αρ­χι­κά ως προ­σω­ρι­νό μέτρο, με ευ­θύ­νη της πλειο­ψη­φί­ας της ηγε­σί­ας του κόμ­μα­τος, άνοι­ξε τις πόρ­τες του σε χι­λιά­δες νέα μέλη, τα οποία, πολλά από αυτά, προ­έρ­χο­νταν από τον παλιό τσα­ρι­κό κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό και από τα ητ­τη­μέ­να κόμ­μα­τα. Το κόμμα ήταν πλέον πα­ντα­χού παρόν, επι­λύ­ο­ντας πο­λι­τι­κές, οι­κο­νο­μι­κές, κοι­νω­νι­κές, διοι­κη­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές υπο­θέ­σεις. Αυτό σή­μαι­νε τη διό­γκω­ση του μη­χα­νι­σμού του (επό­πτες, διευ­θυ­ντές, ελεγ­κτές, λο­γι­στές, διοι­κη­τές, τε­χνι­κοί, γραμ­μα­τεί­ες, κ.λπ.). Βέ­βαια, αυτό ήταν και το βα­σι­κό ατού του Στά­λιν, ο οποί­ος ανα­πτύσ­σο­ντας τον μη­χα­νι­σμό, από τη θέση του γραμ­μα­τέα, στα­θε­ρο­ποιού­σε τη θέση του και τον έλεγ­χο επί των πά­ντων. Έτσι, στα­δια­κά, ανή­γα­γε τη θέση του Γε­νι­κού Γραμ­μα­τέα, στο άπαν της πο­λι­τι­κής του εξου­σί­ας. Το μόνο ιδε­ο­λο­γι­κό ρεύ­μα-φρά­ξια, που αντέ­δρα­σε, κατά τα έτη 1921-22, σθε­να­ρά στην τα­χύ­τα­τη γρα­φειο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση του κόμ­μα­τος και του κρά­τους ήταν η Ερ­γα­τι­κή Αντι­πο­λί­τευ­ση του κόμ­μα­τος.

Ο Στά­λιν, με το που ανέ­λα­βε γραμ­μα­τέ­ας, ανα­διορ­γά­νω­σε όλο τον κα­θο­δη­γη­τι­κό μη­χα­νι­σμό, ο οποί­ος απο­τε­λεί­το στο εξής από τρεις ορ­γα­νι­σμούς της Κ.Ε.: το Πο­λι­τι­κό Γρα­φείο, το Ορ­γα­νω­τι­κό Γρα­φείο και τη Γραμ­μα­τεία, την οποία με­τέ­βαλ­λε στα­δια­κά στο πραγ­μα­τι­κό κέ­ντρο λήψης των απο­φά­σε­ων. Εδώ να πούμε ότι μόνο ο Στά­λιν ανήκε και στους τρεις ορ­γα­νι­σμούς. Όσον αφορά τη Γραμ­μα­τεία, στη­ρι­ζό­ταν σε δύο διευ­θύν­σεις: η μία είχε σχέση με την «ορ­γά­νω­ση και τους διο­ρι­σμούς» και η άλλη με την «ορ­γά­νω­ση και την εκ­παί­δευ­ση». Ο Στά­λιν δια­λέ­γει προ­σε­κτι­κά τους αν­θρώ­πους για τον μη­χα­νι­σμό, με κρι­τή­ριο πόσο πι­στοί είναι σ’ αυτόν.

Η τα­χεία συγ­χώ­νευ­ση κρά­τους-κόμ­μα­τος είχε ως συ­νέ­πεια τη ρου­τί­να, τα προ­νό­μια, την κα­ριέ­ρα, τη δια­φθο­ρά, τη με­τριό­τη­τα. Αυτοί οι άν­θρω­ποι ήθε­λαν ησυ­χία και όχι επα­να­στα­τι­κές πε­ρι­πέ­τειες. Ο Στά­λιν ήταν ο κύ­ριος εκ­φρα­στής αυτού του νέου στρώ­μα­τος της γρα­φειο­κρα­τί­ας, επει­δή αντα­πο­κρί­νο­νταν στις ανά­γκες της για ηρε­μία, ησυ­χία και εγ­γύ­η­ση των προ­νο­μί­ων. Γι’ αυτό, δεν είναι τυ­χαίο που από αυτά τα στρώ­μα­τα υπο­στη­ρί­χτη­κε η αντι­μαρ­ξι­στι­κή θε­ω­ρία, του Στά­λιν, περί «χτι­σί­μα­τος του σο­σια­λι­σμού σε μία μόνο χώρα», σε αντί­θε­ση με την κρι­τι­κή που ασκού­σε η Αρι­στε­ρή Αντι­πο­λί­τευ­ση, η οποία προ­έ­βλε­πε και προει­δο­ποιού­σε πως αν η ΕΣΣΔ πα­ρα­μεί­νει απο­μο­νω­μέ­νη, δεν ενι­σχυ­θούν τα σο­σια­λι­στι­κή στοι­χεία στην κοι­νω­νία (υλι­κο­τε­χνι­κή υπο­δο­μή, πο­λι­τι­στι­κό επί­πε­δο, ανά­πτυ­ξη της ερ­γα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας), κάτω από τη δη­μο­κρα­τι­κή εξου­σία των ερ­γα­ζο­μέ­νων, τότε η Σο­βιε­τι­κή Ένωση κιν­δυ­νεύ­ει αργά ή γρή­γο­ρα να απορ­ρο­φη­θεί από τον κα­πι­τα­λι­στι­κό πε­ρί­γυ­ρο, όπως και έγινε μετά το 1989.

Όταν τα γνω­στά ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του κόμ­μα­τος (Ζη­νό­βιεφ, Κά­με­νεφ, Μπου­χά­ριν, Τρό­τσκι, Ρίκοφ, Ρα­κόφ­σκι κ.ά.) αντι­λή­φθη­καν τι είχε συμ­βεί, είναι πλέον αργά. Παρά τις αρ­χι­κές αντι­δρά­σεις τους, εντού­τοις στη συ­νέ­χεια αρ­κε­τοί από αυ­τούς θα συμ­βι­βα­στούν και αρ­γό­τε­ρα θα εκτε­λε­στούν στις δίκες της Μό­σχας, ενώ όσοι αντι­τά­χθη­καν, διώ­χτη­καν ανη­λε­ώς, όπως ήταν ο Τρό­τσκι και η Αρι­στε­ρή Αντι­πο­λί­τευ­ση.

Το κα­θε­στώς που στα­θε­ρο­ποι­ή­θη­κε από τον Στά­λιν, ενώ στη θε­ω­ρία δια­κή­ρυσ­σε τον σο­σια­λι­σμό, η πρα­κτι­κή του ήταν ασύμ­βα­τη με τον σο­σια­λι­σμό. Κα­τήρ­γη­σε τις πο­λι­τι­κές και συν­δι­κα­λι­στι­κές ελευ­θε­ρί­ες× την εξου­σία σφε­τε­ρί­στη­κε η γρα­φειο­κρα­τία, αφαι­ρώ­ντας την από την ερ­γα­τι­κή τάξη× κα­ταρ­γή­θη­κε το δι­καί­ω­μα των εθνών στην αυ­το­διά­θε­ση× το κό­στος της υπο­χρε­ω­τι­κής κο­λε­κτι­βο­ποί­η­σης και εκ­βιο­μη­χά­νι­σης ήταν υπερ­βο­λι­κό, με απο­τέ­λε­σμα τον βίαιο ξε­ρι­ζω­μό εκα­τομ­μυ­ρί­ων αγρο­τών από τις εστί­ες τους. Επι­πρό­σθε­τα, ο στα­λι­νι­σμός πι­σω­γύ­ρι­σε και όσες κα­τα­κτή­σεις είχαν επι­τευ­χθεί στα ζη­τή­μα­τα της κα­θη­μερ­νής ζωής. Το 1940 κα­ταρ­γεί­ται το επτά­ω­ρο ερ­γα­σί­ας και επα­νέρ­χε­ται το οκτά­ω­ρο, το δια­ζύ­γιο έγινε όλο και πιο δύ­σκο­λο, οι εκτρώ­σεις έγι­ναν πάλι πα­ρά­νο­μες, οι ώρες λει­τουρ­γί­ας των κέ­ντρων ημε­ρή­σιας φρο­ντί­δας κό­πη­καν και συ­νέ­πε­σαν μόνο με τις ώρες ημε­ρή­σιας ερ­γα­σί­ας, το εκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­μα αυ­στη­ρο­ποι­ή­θη­κε, τα κο­ρί­τσια δι­δά­σκο­νταν στο σχο­λείο ει­δι­κά μα­θή­μα­τα που τα προ­ε­τοί­μα­ζαν για το ρόλο της συ­ζύ­γου και της μάνας, οι ιε­ρό­δου­λες συλ­λαμ­βά­νο­νταν ενώ η προη­γού­με­νη πο­λι­τι­κή των μπολ­σε­βί­κων ήταν η σύλ­λη­ψη μόνο των ιδιο­κτη­τών των οίκων ανο­χής και η εθε­λο­ντι­κή εκ­παί­δευ­ση αυτών των γυ­ναι­κών, κα­ταρ­γή­θη­κε η λαϊκή πο­λι­το­φυ­λα­κή, επα­νήλ­θε ο μό­νι­μος στρα­τός και η αστι­κή ιε­ραρ­χία σε αυτόν (π.χ. με την ενί­σχυ­ση της προ­νο­μιού­χας κά­στας των αξιω­μα­τι­κών, την κα­τάρ­γη­ση της δη­μο­κρα­τί­ας στο εσω­τε­ρι­κό του, κ.ά.τ.), ενώ η ελευ­θε­ρία στην τέχνη κα­τε­στά­λη και επι­βλή­θη­κε μόνο ο «σο­σια­λι­στι­κός ρε­α­λι­σμός». Οι δια­βό­η­τες Δίκες της Μό­σχας (1936-38), ήταν το απο­κο­ρύ­φω­μα του στα­λι­νι­σμού να κόψει κάθε δεσμό με τις μπολ­σε­βί­κι­κες πα­ρα­δό­σεις, αφα­νί­ζο­ντας όλη την παλιά γενιά του κόμ­μα­τος που έκανε την επα­νά­στα­ση του 1917. Όλα αυτά δυ­σφή­μη­σαν τα ιδα­νι­κά του σο­σια­λι­σμού.

Η εκ­κα­θά­ρι­ση του κόμ­μα­τος άνοι­ξε τον δρόμο σε μια νέα γενιά της γρα­φειο­κρα­τί­ας, η οποία όχι μόνο δεν είχε καμία σχέση με τις μπολ­σε­βί­κι­κες πα­ρα­δό­σεις και την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση, αλλά διεύ­ρυ­νε σε όλα τα επί­πε­δα της κοι­νω­νί­ας τις ανα­τρο­πές που γέν­νη­σε η βίαιη εκ­βιο­μη­χά­νι­ση και κο­λε­κτι­βο­ποί­η­ση. Όταν, λοι­πόν, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε το 18ο Συ­νέ­δριο του Κ.Κ., το 1939, αυτό έγινε στα ερεί­πια του πα­λιού μπολ­σε­βί­κι­κου κόμ­μα­τος. Από τα 1.589.000 μέλη, μόνο το 0,3% από αυτά, δη­λα­δή πε­ρί­που 5.000 μέλη είχαν προ­σχω­ρή­σει πριν από το 1917 στο κόμμα, ενώ 1% (δη­λα­δή, 16.000 μέλη) προ­σχώ­ρη­σαν το 1917 και ένα 10% των μελών προ­σχώ­ρη­σαν τα έτη 1918-1920 (Πηγή: Jean-Jacques Marie, Στά­λιν, εκ­δό­σεις Οδυσ­σέ­ας, σελ. 539).

Το συ­μπέ­ρα­σμα είναι ότι ο σο­σια­λι­σμός δεν δη­μιουρ­γεί­ται με δια­τα­γές, ούτε από «τα πάνω», αλλά προ­κύ­πτει μέσα από την γε­νι­κευ­μέ­νη κοι­νω­νι­κή αυ­το­δια­χεί­ρι­ση. Αυτό με τη σειρά του προ­ϋ­πο­θέ­τει την ελευ­θε­ρία ύπαρ­ξης και λει­τουρ­γί­ας δια­φο­ρε­τι­κών κομ­μά­των, ορ­γα­νώ­σε­ων, τά­σε­ων και συν­δι­κά­των, καθώς επί­σης του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία και την κα­το­χύ­ρω­ση της ελευ­θε­ρί­ας του Τύπου. Το κρά­τος δεν ταυ­τί­ζε­ται με την κοι­νω­νία, διότι από τη φύση του είναι όρ­γα­νο κυ­ριαρ­χί­ας και εξα­να­γκα­σμού. Αντί­θε­τα, ο σο­σια­λι­σμός είναι έργο ζω­ντα­νό και δη­μιουρ­γι­κό των «από κάτω» και γι’ αυτό είναι απα­ραί­τη­τη η πλή­ρης ελευ­θε­ρία στη δράση τους.


Πηγή: 100 Χρόνια από τις απαρχές του σταλινισμού :: Rproject

Κυριακή 17 Απριλίου 2022

Εάν ενδιαφέρεστε για την Ουκρανία - διαλύστε το ΝΑΤΟ

 


της Sara Flouders

δημοσιεύτηκε στις 17 Μαρτίου 2022


Πολύ πριν από τη ρωσική επέμβαση της 24ης Φεβρουαρίου, το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ φασιστικό πραξικοπηματικό καθεστώς το 2014 είχε μεταβάλει την Ουκρανία στη φτωχότερη χώρα και με το υψηλότερο ποσοστό μετανάστευσης στην Ευρώπη. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναδιάρθρωσε την οικονομία και ζήτησε μέτρα λιτότητας που εξανέμισαν τις συντάξεις και μείωσαν τις κοινωνικές δαπάνες. Οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας έφεραν οικονομική καταστροφή.

Σήμερα η εμπορία ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση και καταναγκαστική εργασία, μαζί με την αγορά παιδιών από ορφανοτροφεία, είναι πιο διαδεδομένη στην Ουκρανία από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η μεγαλύτερη βιομηχανία παρένθετης μητρότητας στον κόσμο βρίσκεται στην Ουκρανία. Οι παρένθετες μητέρες αμείβονται με 15.000 δολάρια ανά παιδί.

Η Ουκρανία, αν και πλημμυρισμένη από όπλα του ΝΑΤΟ, στερείται τόσο βασικών κοινωνικών υπηρεσιών που έχει τα χαμηλότερα ποσοστά εμβολιασμού στην Ευρώπη. Τα ποσοστά εμβολιασμού για την πολιομυελίτιδα, την ιλαρά και τη διφθερίτιδα είναι στο 53%. Και μόνο ένας στους πέντε Ουκρανούς έχει λάβει πλήρη σειρά εμβολίου κατά του COVID-19, εγείροντας ανησυχίες για νέες παραλλαγές του COVID-19 που προκύπτουν υπό συνθήκες συνωστισμού προσφύγων εκτός Ουκρανίας.

Ουκρανία: πιόνι του ΝΑΤΟ

Η Ουκρανία, αν και δεν είναι επίσημα μέλος της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ υπό τη διοίκηση των ΗΠΑ, έχει λάβει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε φονικό στρατιωτικό εξοπλισμό από τα αμερικανικά ουκρανικά στρατεύματα που υπηρετούσαν υπό τη διοίκηση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ως «Εταίρος Βελτιωμένης Ευκαιρίας», η Ουκρανία φιλοξένησε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις εκπαίδευσης με στρατεύματα των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του Καναδά.

Όπλα με τακτική πυρηνική ικανότητα, τα οποία θα μπορούσαν να φτάσουν σε ρωσικές πόλεις μέσα σε λίγα λεπτά, τοποθετούνται στην Ανατολική Ουκρανία και στις χώρες του ΝΑΤΟ. Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να τελειώσει σήμερα εάν οι ΗΠΑ σταματούσαν να διοχετεύουν δισεκατομμύρια δολάρια θανατηφόρων όπλων και χιλιάδων στρατιωτικών «συμβούλων» και ιδιωτικών στρατιωτικών εργολάβων - μισθοφόρων - στην Ουκρανία. Αυτός ο καταστροφικός πόλεμος δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ, αν αυτές οι εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες από τις ΗΠΑ δυνάμεις δεν βομβάρδιζαν τα 1.400 μίλια ουκρανο-ρωσικών τα τελευταία οκτώ χρόνια, ενώ οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ περικύκλωναν τη Ρωσία με στρατιωτικές βάσεις στις γύρω χώρες .

Η Ουκρανία είναι ένα πιόνι σε αυτή τη στρατηγική των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας. Ο μόνος τρόπος για την ειρήνη είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ. Έξω το ΝΑΤΟ από την Ουκρανία!


Πηγή: If you care about Ukraine – disband NATO – Workers World

Σάββατο 16 Απριλίου 2022

Οι επιθέσεις στα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία μετά το 2014 άνοιξαν τον δρόμο προς τον πόλεμο

Οδησσός 2014 -
42 νεκροί όταν πυρπολήθηκε το σπίτι των συνδικάτων
από υποστηρικτές του καθεστώτος του Κιέβου

 10 Μαρτίου 2022

Του Paul Taylor

Υπάρχουν δύο αιτίες για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η μία συντελείται εδώ και τριάντα χρόνια –η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά που απείλησε την ασφάλεια περισσότερων από 140 εκατομμυρίων Ρώσων με την προοπτική τακτικών πυρηνικών όπλων να είναι εντός λίγων λεπτών πτήσης για το μεγαλύτερο μέρος του ρωσικού πληθυσμού– κάτι που οι ΗΠΑ δεν θα ανέχονταν οι ίδιες ποτέ (όπως αποδείχτηκε άλλωστε στην κουβανική πυραυλική κρίση του 1962). Εκείνη την εποχή, οι ΗΠΑ κατέστησαν σαφές ότι ήταν διατεθειμένες να διακινδυνεύσουν πυρηνικό πόλεμο για να αποτρέψουν την εγκατάσταση σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα, οι οποίοι ήταν στην πραγματικότητα δύο φορές πιο μακριά από την Ουάσιγκτον από ότι η Ουκρανία από τη Μόσχα.

Η άλλη αιτία πολέμου είναι οι επιθέσεις στην ασφάλεια και την αυτοδιάθεση της ρωσικής μειονότητας που ζει μέσα στο κράτος της Ουκρανίας.

Η απειλή για την ειρήνη που συνιστά η επέκταση του ΝΑΤΟ έχει τύχει της δέουσας προσοχής και έχει γίνει αποδεκτή ως έγκυρη ανησυχία σε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα.

Ωστόσο, το αίτημα για σεβασμό των εθνικών δικαιωμάτων της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία έχει υποβαθμιστεί. Πολύ συχνά τα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας απορρίπτονται ως στερούμενα ουσίας, ή χειρότερα, ως απλώς άνευ ουσίας προπαγάνδα που προέρχεται από τη Μόσχα. Αυτό είναι ψευδές.

Η εκστρατεία καταπίεσης κατά της ρωσικής μειονότητας περιλαμβάνει τη σφαγή του 2014 στην Οδησσό , για την οποία κανείς δεν έχει προσαχθεί στη δικαιοσύνη. Τα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών δείχνουν επίσης ότι το 81,4% των απωλειών αμάχων που σχετίζονται με τις συγκρούσεις στην Ουκρανία το 2018-2021 ήταν στο έδαφος των πολιορκημένων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία.

Αυτοδιάθεση

Ο σημερινός πόλεμος είναι μια υπενθύμιση ότι η αριστερά και το ευρύτερο εργατικό και ειρηνευτικό κίνημα πρέπει να υπερασπίζονται το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση μιας καταπιεσμένης εθνικής μειονότητας.

Είναι επίσης μια υπενθύμιση ότι η προέλευση μιας σύγκρουσης δεν πρέπει να παραμερίζεται ως απλή ιστορία. Για να κατανοήσουμε τον παρόντα πόλεμο, και συνεπώς να κατανοήσουμε καλύτερα την πορεία προς την ειρήνη, είναι σημαντικό η επίθεση στα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία να τοποθετηθεί στο επίκεντρο της συζήτησης.

Εθνική καταπίεση

Η ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της Ουκρανίας το 2014 ήταν η αρχή της επίθεσης στα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία τα επόμενα οκτώ χρόνια.

Αυτή η επίθεση στα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία επικυρώθηκε πολιτικά και ενισχύθηκε από το ουκρανικό κράτος. Η αντίθεση σε αυτή την πολιτική χαρακτηρίστηκε προδοσία και αντιμετωπίστηκε ως τέτοια.

Η συμβουλή του Προέδρου Ζελένσκι προς τους ανθρώπους στο Ντονμπάς, «Αν νιώθεις Ρώσος – «βαλίτσα, σταθμός, Ρωσία» αποκαλύπτει ότι η βαναυσότητα σε βάρος της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία συνιστά κορωνίδα της ουκρανικής πολιτικής.

Μια διαδοχή νόμων, κυβερνητικών ενεργειών και βίας που επικυρώθηκε από το ουκρανικό κράτος σημειώθηκε μετά το 2014. Το μένος κατά του Ρώσου «αλλόφυλλου» έκανε τη ρωσική μειονότητα να φοβάται για την ίδια της την ύπαρξη.

Το πραξικόπημα του Μαϊντάν του 2014 περιλάμβανε κατά ένα μικρό μέρος πλουραλιστές που αναγνώρισαν ότι μια πολυεθνική Ουκρανία θα ήταν σε ειρήνη μόνο εάν γίνονταν σεβαστά τα δικαιώματα όλων των μειονοτήτων.

Ωστόσο, οι δυνάμεις που ήθελαν ένα πολιτιστικά ομοιογενές κράτος κυριάρχησαν πολιτικά και επέβαλλαν την ατζέντα τους. Έγινε ένας σάπιος συμβιβασμός μεταξύ ορισμένων ολιγαρχών και της Ουκρανικής ακροδεξιάς. Ο αντιρωσικός, ουκρανικός σοβινισμός έγινε η συγκολλητική ουσία για τη νέα συμμαχία των δυνάμεων που κυριαρχούν στο κράτος.

Ο φασισμός και η ακροδεξιά

Από το 2014, η ακροδεξιά ενσωματώθηκε στις δομές του ουκρανικού κράτους. Ήταν η πιο εχθρική προς τη ρωσική μειονότητα και την υποτιθέμενη κατωτερότητά της έναντι των δυτικών ουκρανών-Ευρωπαίων. Η ιδεολογία τους, ότι οι αγνοί Ουκρανοί είναι οι πιο πιστοί υπερασπιστές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, που συνοψίζεται στο σύνθημα «Για την Ευρώπη», τους τοποθέτησε επίσης στην αιχμή των πολλών φυσικών επιθέσεων εναντίον της ρωσικής και άλλων μειονοτήτων από το Κίεβο μέχρι το Ντονμπάς.

Όπως το έθεσε ο Lev Golinkin τον Φεβρουάριο του 2019, «η τυπική υπεράσπιση του Κίεβου είναι να επισημάνει ότι η ακροδεξιά της Ουκρανίας έχει μικρότερο ποσοστό εδρών στο κοινοβούλιο από τους ομολόγους τους σε μέρη όπως η Γαλλία. Αυτό είναι ένα ψεύτικο επιχείρημα: Αυτό που λείπει από την ακροδεξιά της Ουκρανίας στους αριθμούς των δημοσκοπήσεων, το αναπληρώνει με πράγματα που η Μαρίν Λεπέν δεν μπορούσε παρά να ονειρευτεί—παραστρατιωτικές μονάδες και ελεύθεροι έλεγχοι στους δρόμους».

Μίσος επικυρωμένο από το κράτος

Η διακήρυξη από το ουκρανικό κοινοβούλιο το 2018 μιας εθνικής ημέρας μνήμης για τον πιο διαβόητο συνεργάτη των Ναζί της Ουκρανίας Στέπαν Μπαντέρα έστειλε ένα σαφές μήνυμα μίσους  σε όλες τις εθνικές μειονότητες στην Ουκρανία. Αργότερα εκείνο το έτος, οι αρχές στο Lviv, στη Δυτική Ουκρανία, προχώρησαν τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα όταν ανακοίνωσαν ότι το 2019 θα ήταν η «Έτος του Stepan Bandera» .

Τον Μάρτιο του 2021, το Euronews εξήγησε πώς η ουκρανική πολιτική κυριαρχείται από τη συμμόρφωση των κορυφαίων πολιτικών προς την ακροδεξιά, σε έναν διαγωνισμό για να δουν ποιος είναι ο πιο «πατριώτης», πράγμα που μπορεί να αποδειχθεί από τον βαθμό εχθρότητάς τους προς τη ρωσική μειονότητα.

Το Euronews σημείωσε: «Οι [«εθνικιστικές» δυνάμεις] πιέζουν τον Zelensky και τον [Denys] Shmygal, τον πρωθυπουργό, να αποφασίσουν αν είναι εθνικιστές ή όχι», δήλωσε ο Alexei Jakubin, ανώτερος λέκτορας πολιτικής στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο του Κιέβου. Ο Ζελένσκι, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές του 2019 στην Ουκρανία με συντριπτική πλειοψηφία με πάνω από το 70% των ψήφων, βρίσκεται επί του παρόντος με μόλις 19%.

Οι αρχές του Λβιβ, όπου κυριαρχούν τα δεξιά κόμματα, όπως το Svoboda και η Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη, το κόμμα του πρώην προέδρου Πέτρο Ποροσένκο, μυρίζουν αίμα.

«Ο Ζελένσκι και ο Ποροσένκο έχουν μια διαμάχη για το ποιος είναι ο πιο πατριώτης [και] ο Ζελένσκι βρίσκεται σε δύσκολη θέση επειδή η υποστήριξή του είναι πολύ χαμηλότερη, συνεπώς κινείται [προς] τη δεξιά, που είναι το έδαφος του Ποροσένκο» συνέχισε ο Jakubin, προσθέτοντας:

«Αυτό είναι ένα τεστ για να δούμε αν είναι ή όχι πραγματικός πατριώτης».

«Δεν είναι η πρώτη φορά σε καμία περίπτωση που ένας πόλεμος για την κληρονομιά του Μπαντέρα διεξάγεται στα υψηλότερα κλιμάκια της ουκρανικής πολιτικής».

 

Συμφωνίες του Μινσκ

Οι συμφωνίες του Μινσκ του 2014-15 πρόσφεραν έναν δρόμο προς τα εμπρός που σεβόταν τις ανάγκες ασφάλειας και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση όλων των Ουκρανών, συμπεριλαμβανομένης της ρωσικής μειονότητας. Ωστόσο, οι προτάσεις τους για μια μορφή τοπικής διακυβέρνησης ή αυτονομίας για τη ρωσική μειονότητα στην ανατολική Ουκρανία απορρίφθηκαν εντελώς από εκείνους στο καθεστώς του Κιέβου που ήθελαν ένα καθαρά «ουκρανικό» κράτος που δεν θα σεβόταν τα δικαιώματα του 30% του πληθυσμού που μιλούσε ρωσικά.

Μόλις στις 21 Φεβρουαρίου, η Όλγα Ρουντένκο, η αρχισυντάκτρια του The Kyiv Independent σε ένα άρθρο γνώμης για τους New York Times έγραψε για τον Ζελένσκι, «….οποιαδήποτε παραχώρηση στη Ρωσία, ιδιαίτερα για τη σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία, πιθανότατα θα έφερνε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους – απειλώντας τον με τη μοίρα του Βίκτορ Γιανουκόβιτς, του προέδρου που ανατράπηκε από επανάσταση το 2014 ….”

Αυτή η πιθανή απειλή δεν είναι άσκοπες εικασίες. Όπως έγραψε ο Nicolai N. Petro , «Εξέχοντες εθνικιστές διανοούμενοι έχουν υποστηρίξει ότι οι Ρωσόφωνοι Ουκρανοί πρέπει απλώς να επανεκπαιδευτούν ώστε να εκτιμήσουν σωστά την καταπιεσμένη ουκρανική τους ταυτότητα ή να αναγκαστούν να φύγουν. Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Ντόνετσκ, Έλενα Στυάζκινα, το αποκαλεί αυτό «θετικό, ειρηνικό αποικισμό». Άλλοι, όπως ο Αναπληρωτής Πρωθυπουργός που είναι υπεύθυνος για την επανένταξη των Προσωρινά Κατεχόμενων Εδαφών, Αλεξέι Ρέζνικοφ, έχουν υποστηρίξει μια πιο άμεση προσέγγιση—απέλαση όσων είναι άπιστοι και περιορίζοντας τα δικαιώματα των Ουκρανών πολιτών από αυτές τις περιοχές με τη μέθοδο της απαγόρευσης να συμμετέχουν στην πολιτική ζωή για 25 χρόνια. ”

Πίσω από το καθεστώς του Κιέβου στέκονται οι ΗΠΑ, οι οποίες ενθάρρυναν το καθεστώς να μην εφαρμόσει τις Συμφωνίες του Μινσκ και να διατηρήσει έναν 8ετή βάρβαρο πόλεμο εναντίον των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ να κλιμακωθεί η σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας αντί να επιλυθεί. Παράλληλα, οι ΗΠΑ ώθησαν το ΝΑΤΟ να υπονομεύσει την ασφάλεια της Ρωσίας αυξάνοντας τη στρατιωτικοποίηση των χωρών του ΝΑΤΟ που βρίσκονται πιο κοντά στη Ρωσία και υποστηρίζοντας ότι το ΝΑΤΟ θα πρέπει να επεκταθεί ακόμη πιο ανατολικά. Αυτές είναι οι κύριες αιτίες της τρέχουσας σύγκρουσης στην Ουκρανία.

Πηγή: 
The attacks on the rights of the Russian minority in Ukraine after 2014 paved the road to war - Socialist Action

Πέμπτη 14 Απριλίου 2022

Η βάση για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία είναι σαφής – όχι στο ΝΑΤΟ, σεβασμός των εθνικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Ουκρανία

 

40.000 πρόσφυγες από το Ντονμπάς έφτασαν στη Ρωσία (Φεβρουάριος 2022) αφού το Κίεβο
εξαπέλυσε επιθέσεις σε 32 περιοχές στις Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ



Δημοσιεύουμε κείμενο που αλιεύσαμε από την σελίδα Socialist Action του Ηνωμένου Βασιλείου. Θεωρούμε ότι συμβάλει στον σωστό προσανατολισμό για τα γεγονότα στην Ουκρανία. (Σημαία του Σοσιαλισμού)



Η βάση για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία είναι σαφής – όχι στο ΝΑΤΟ, σεβασμός των εθνικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Ουκρανία

Του Όουεν Σόγιερ

6 Μαρτίου 2022 


Τα γεγονότα στην Ουκρανία έχουν κορυφωθεί με πόλεμο μεγάλης κλίμακας και μια πιθανή διάσπαση της χώρας. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το αποκορύφωμα της διαδικασίας που ξεκίνησε το 2014 με το πραξικόπημα «Μαϊντάν» στο Κίεβο εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης του Γιανουκόβιτς – πραξικόπημα το οποίο  υποστήριξαν οι ΗΠΑ. Αυτά τα γεγονότα είναι από ανθρώπινη άποψη τραγικά, αλλά για να βρεθεί μια διέξοδος είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τις βαθιές ιστορικές δυνάμεις που τα παρήγαγαν.

Αυτά τα γεγονότα ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της καταστολής των εθνικών δικαιωμάτων του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας από την κυβέρνηση του Κιέβου μετά το 2014 και της υιοθέτησης πολιτικών, τόσο στο εσωτερικό όσο και σε ό,τι αφορά την ένταξη στο ΝΑΤΟ, εντελώς απαράδεκτων για τον πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας. Αυτό σημαίνει επομένως ότι η διέξοδος είναι απλή – και θα μπορούσε να επιτευχθεί σε πέντε λεπτά, αν δεν υπήρχε πίεση από τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.

  • Η Ουκρανία θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ – ακυρώνοντας έτσι τη στρατιωτική απειλή για τη Ρωσία.

  • Τα δικαιώματα του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας πρέπει να γίνονται σεβαστά.

Αυτή η λύση είναι προφανώς προοδευτική και πρέπει να υποστηριχθεί από την αριστερά. Αν όχι, σημαίνει ότι η αριστερά υποστηρίζει

  • Την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ

  •  Μια πολιτική εξαναγκασμού του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας να βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Κιέβου – κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με στρατιωτικό-φασιστικό τρόμο.

Θα φαινόταν αδιανόητο ότι κάποιος στην αριστερά θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτές τις τελευταίες πολιτικές. Αλλά δυστυχώς, λόγω της σύγχυσης σχετικά με τον χαρακτήρα της Ουκρανίας, και στη λογική αυτών των συγχύσεων, τμήματα της αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων τμημάτων της αντιπολεμικής αριστεράς, έχουν υποστηρίξει de facto τέτοιες αντιδραστικές πολιτικές. Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε τον πραγματικό χαρακτήρα της κατάστασης στην Ουκρανία και τη λογική των πολιτικών που υποστηρίζονται.

 Γιατί το Κίεβο και το ΝΑΤΟ κατέστρεψαν την ενότητα του ουκρανικού κράτους

Οι πολιτικές που ξεκίνησε το Κίεβο μετά το πραξικόπημα του 2014, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, κατέστρεψαν τη βάση της ενότητας του ουκρανικού κράτους. Πιο συγκεκριμένα, η Ουκρανία έγινε μη βιώσιμη ως κράτος τη στιγμή που το δυτικό (ουκρανικό) τμήμα της χώρας ξεκίνησε την καταστολή του ανατολικού (ρωσικού) τμήματος. Αυτές οι διαδικασίες ήταν αποτέλεσμα αιώνων ανάπτυξης, επομένως είναι απαραίτητο να τις κατανοήσουμε ξεκάθαρα.


Ο σχηματισμός του ουκρανικού κράτους

Η Ουκρανία ήταν ένα πολυεθνικό κράτος του οποίου τα σημερινά σύνορα οριστικοποιήθηκαν μόλις το 1945. Πιο συγκεκριμένα, αφήνοντας κατά μέρος σχετικά μικρότερες ομάδες (Ρουμάνους, Ούγγρους και άλλους), ήταν ένα διεθνικό κράτος. Όπως πάντα, η ενότητα ενός τέτοιου κράτους θα μπορούσε να διατηρηθεί μόνο εφόσον δεν εφαρμοστούν πολιτικές εντελώς απαράδεκτες για ένα από τα συστατικά στοιχεία του. Στην αντίθετη περίπτωση η ενότητα του κράτους είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσει.

Η αποτυχία κατανόησης αυτού του ιστορικού χαρακτήρα του ουκρανικού κράτους έχει οδηγήσει τμήματα της αριστεράς σε σύγχυση και, στη χειρότερη περίπτωση, σε ευθυγράμμιση με τις αντιδραστικές δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου που έχουν εφαρμόσει πολιτικές καταπίεσης κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας και που στοχεύουν να τους επαναφέρουν στον έλεγχο του Κιέβου με τον τρόμο. Η υποστήριξη τέτοιων πολιτικών δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις αρχές της αριστεράς.

Στην Ουκρανία το 30% του πληθυσμού μιλάει ρωσικά, το 70% ουκρανικά. Αυτό συμπίπτει με τη θρησκευτική διαίρεση. Ο ρωσόφωνος πληθυσμός είναι Ρώσοι Ορθόδοξοι, οι Ουκρανόφωνοι είναι Ουκρανοί Ορθόδοξοι (με μικρό αριθμό Καθολικών και Προτεσταντών). Ουσιαστικά η Δύση και ο Βορράς κυριαρχούνται από Ουκρανούς και Ουκρανόφωνους. Στην Ανατολή και τη Νοτιοανατολική κυριαρχούν οι Ρωσόφωνοι.

Οι ιστορικοί λόγοι αυτής της διαίρεσης στην Ουκρανία είναι προφανείς. Αρχικά, η σημερινή Δυτική Ουκρανία ήταν μέρος της Πολωνίας/Λιθουανίας. Στα μέσα του 14ου αιώνα η Πολωνία κατέκτησε στρατιωτικά τη Γαλικία (νοτιοανατολική Πολωνία και Δυτική Ουκρανία). Σχεδόν ταυτόχρονα το Κίεβο έγινε μέρος της Λιθουανίας. Η πολωνική κυριαρχία στη Δυτική Ουκρανία συνεχίστηκε τον 20ο  αιώνα. Αυτό που είναι τώρα το πιο δυτικό τμήμα της Ουκρανίας ενσωματώθηκε στην Ουκρανία μόλις το 1945

Από τον 15ο αιώνα  ο πολωνικός/λιθουανικός έλεγχος άρχισε να αντικαθίσταται στην Ανατολή από τη Ρωσία.  Η Ρωσία απέκτησε κυριαρχία σε μεγάλο μέρος της Ουκρανίας από την Πολωνία το 1686. Η Κριμαία εντάχθηκε στη Ρωσία το 1783. Εν ολίγοις για αιώνες η Ανατολική Ουκρανία ήταν Ρωσική ενώ η Δυτική Ουκρανία παρέμεινε εντός της Πολωνίας ή της πολωνικής σφαίρας επιρροής.

Ως εκ τούτου, μέσα από μια ιστορική διαδικασία αιώνων, δύο εθνικές κοινότητες σχηματίστηκαν στην Ουκρανία – η Ουκρανική στη Δύση και η Ρωσική στην Ανατολική Ουκρανία.

Αυτό εκφράστηκε στην πιο ακραία του μορφή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι φασίστες ηγέτες της Δυτικής Ουκρανίας πολέμησαν παράλληλα με τη ναζιστική εισβολή στην ΕΣΣΔ συγκροτώντας δυνάμεις όπως η Μεραρχία SS της Γαλικίας – αν και πολύ περισσότεροι πολίτες της Ουκρανίας πολέμησαν εναντίον των Ναζί παρά τους υποστήριξαν.

Αλλά όσοι πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί χαρακτηρίζονται τώρα ως «εθνικοί ήρωες» από το καθεστώς του Κιέβου που ονομάζει δρόμους με τα ονόματά τους, στήνει αγάλματα προς τιμήν τους κ.λπ. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι ο Στέπαν Μπαντέρα, ένας μαζικός δολοφόνος που ευθύνεται για τη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων και άλλων θυμάτων, αρχηγός του λεγόμενου Ουκρανικού Εξεγερμένου Στρατού που πολέμησε στο πλευρό των Ναζί.


Γιατί διασπάστηκε το ουκρανικό κράτος

Παρά τις διαφορές αυτές, το δι-εθνικό ουκρανικό κράτος, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, θα μπορούσε να διατηρηθεί όσο καμία πλευρά δεν υιοθετούσε πολιτικές επιλογές που θα ήταν αδύνατο να αποδεχτεί η άλλη. Αυτό σήμαινε εσωτερικά μια κατάσταση κατά την οποία ο ρωσικός πληθυσμός αντιμετωπιζόταν ως εθνικά σεβαστή μειονότητα, με τα ρωσικά, που ομιλούνται από το 30% του πληθυσμού, ως επίσημη κρατική γλώσσα, και ουδετερότητα/καμία είσοδος σε στρατιωτικά μπλοκ είτε εναντίον της Δύσης είτε εναντίον της Ρωσίας κ.λπ.

Τέτοιες πολιτικές είναι η μόνη βάση στην οποία μπορεί να διατηρηθεί η ενότητα των δι-εθνικών κρατών. Για παράδειγμα, στον Καναδά η κρατική ενότητα διατηρείται από την πολιτική της αυστηρής αγγλογαλλικής διγλωσσίας. Δύο φορές, το 1980 και το 1995, το γαλλόφωνο Κεμπέκ ψήφισε κατά της απόσχισης μόνο με μικρή πλειοψηφία – στην τελευταία περίπτωση μόνο 0,58% των ψήφων. Στη Βρετανία, ένα πολυεθνικό κράτος, αναγνωρίζονται επίσημα τα δικαιώματα απόσχισης της Σκωτίας, της Ουαλίας και της βόρειας Ιρλανδίας.   

Αλλά το πραξικόπημα του «Μαϊντάν» του 2014 στο Κίεβο το οποίο υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ, και ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση, υιοθέτησε και αποπειράθηκε να επιβάλλει επιλογές εντελώς απαράδεκτες για τον ρωσικό πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας. Αυτές έχουν εφαρμοστεί σταδιακά - κατάργηση της ρωσικής ως επίσημης κρατικής γλώσσας, εξύμνηση ναζιστικών μορφών όπως ο Μπαντέρα κ.λπ. Αυτές οι πολιτικές άρχισαν να εφαρμόζονται με στρατιωτικό/φασιστικό τρόμο από δυνάμεις υπέρ του Κιέβου στην Ανατολική Ουκρανία - συμπεριλαμβανομένης της σφαγής στην Οδησσό στις 2 Μαΐου 2014.


Η στρατιωτική απειλή των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ για τη Ρωσία ανατίναξε την Ουκρανία

Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή την εξέλιξη. Θα τοποθετούσε τους πυραύλους του ΝΑΤΟ μέσα σε λίγα λεπτά πτήσης από τη Μόσχα και άλλους στόχους στη Ρωσία – απαράδεκτο τόσο για την ίδια τη Ρωσία όσο και για τον ρωσικό πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας.

Ο ισχυρισμός των ΗΠΑ ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν ζήτημα «κυριαρχικών δικαιωμάτων» ήταν καθαρή σοφιστεία. Το 1962 οι ΗΠΑ ήταν έτοιμες να απειλήσουν με παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο για να αποτρέψουν την εγκατάσταση σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα, χωρίς να τους ενδιαφέρουν τα «κυριαρχικά  δικαιώματα» της Κούβας. Ευτυχώς, η ηγεσία της ΕΣΣΔ απέσυρε τους πυραύλους από την Κούβα – οδηγώντας την κατάσταση σε εκτόνωση. Οι ΗΠΑ, ωστόσο, έχουν προωθήσει επιθετικά την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, με τελευταία εξέλιξη την πίεση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Αυτοί που υποστηρίζουν το δικαίωμα μιας χώρας  να ενταχθεί σε οποιαδήποτε στρατιωτική συμμαχία επιθυμεί είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας. Μια πυρηνική υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ δεν επρόκειτο ποτέ να δεχτεί σοβιετικούς πυραύλους να βρίσκονται στην Κούβα – η απόσταση από την Αβάνα στην Ουάσιγκτον είναι 1.800 χιλιόμετρα, ή μόνο λίγα λεπτά πτήσης για έναν πύραυλο. Η απόφαση της ηγεσίας της ΕΣΣΔ να επιχειρήσει να εγκαταστήσει πυραύλους στην Κούβα ήταν μια περιπέτεια από την οποία, ευτυχώς, αποφάσισαν να αποχωρήσουν. Αλλά η απόσταση από το Κίεβο στη Μόσχα είναι ακόμη πιο κοντά από ό,τι από την Αβάνα στην Ουάσιγκτον – μόλις 860 χιλιόμετρα. Επομένως, η Ρωσία δεν επρόκειτο ποτέ να δεχτεί μια κολοσσιαία στρατιωτική απειλή, την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η οποία ήταν ακόμη μεγαλύτερη από τη στρατιωτική απειλή που συνιστούσαν για τις ΗΠΑ οι σοβιετικοί πύραυλοι στην Κούβα. 

Αντιμέτωπος με την εθνική καταπίεση, που ξεκίνησε από την εσωτερική και διεθνή πολιτική του Κιέβου, ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας, προφανώς, απέσυρε την υποστήριξη του στο δι-εθνικό κράτος. Η Κριμαία αποφάσισε με δημοψήφισμα να ενταχθεί στη Ρωσία – το 97% ψήφισε υπέρ της ένταξης στη Ρωσική Ομοσπονδία. Το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ αποφάσισαν να σχηματίσουν ανεξάρτητες «Λαϊκές Δημοκρατίες» – στο δημοψήφισμα του Ντονέτσκ ήταν υπέρ το 89% του πληθυσμού, ενώ στου Λουγκάνσκ το 97%.

Ως εκ τούτου, το δι-εθνικό κράτος της Ουκρανίας κατέρρευσε για τον απολύτως προβλέψιμο λόγο ότι το καθεστώς του Κιέβου μετά το 2014 ξεκίνησε τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο πολιτικές εξ ολοκλήρου καταπιεστικές και απαράδεκτες για τον ρωσικό πληθυσμό στην Ανατολική Ουκρανία. Για το λόγο αυτό, ο έλεγχος του Κιέβου στην Ανατολική Ουκρανία θα μπορούσε να επιβληθεί εκ νέου μόνο με τη στρατιωτική και φασιστική τρομοκρατία ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία του ρωσικού πληθυσμού στην Ανατολική Ουκρανία.


Η θέση των σοσιαλιστών

Η θέση των δημοκρατών και των σοσιαλιστών σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είναι ξεκάθαρη.

Ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας αποφάσισε να ασκήσει το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση με απόσχιση, και όχι να αγωνιστεί για την αναγνώριση των δικαιωμάτων του σε ένα ουκρανικό κράτος, Αναμφίβολα θα ήταν προτιμότερο, αν το δι-εθνικό κράτος της Ουκρανίας είχε διαιρεθεί ειρηνικά. Ένα παράδειγμα είναι η Τσεχοσλοβακία, η οποία χωρίστηκε σε Τσεχία και Σλοβακία με εντελώς ειρηνικά μέσα.

Αλλά δυστυχώς, η ιστορία δεν κυλά πάντα ομαλά και στην Ουκρανία το φιλονατοϊκό καθεστώς του Κιέβου και οι ναζιστικοί του βραχίονες καθιστούν εδώ και 8 χρόνια κάτι τέτοιο εντελώς απίθανο.  Αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία του ζητήματος – το δικαίωμα του ρωσικού πληθυσμού στην ανατολική Ουκρανία στην αυτοδιάθεση.

Το θέμα των ρωσικών στρατευμάτων είναι υποδεέστερο. Όποιος αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ντονέτσκ, του Λούγκανσκ και της Κριμαίας στην αυτοδιάθεση, πρέπει να αναγνωρίζει και το δικαίωμά τους να αποφασίσουν με ποια στρατιωτικά μέτρα επιθυμούν να το διαφυλάξουν. Αντιμέτωπος με την πολιτική εθνικής καταπίεσης που εκπορεύεται από το Κίεβο και τα φασιστικά αντιρωσικά τάγματα, στην Ανατολική Ουκρανία όποιος έχει λογική θα κοιμόταν πιο ασφαλής γνωρίζοντας ότι προστατεύεται από τον τακτικό ρωσικό στρατό και όχι μόνο από τις πολιτοφυλακές της Ανατολικής Ουκρανίας.

Η απαίτηση που διατυπώνεται από κάποια τμήματα της αριστεράς για απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από το Ντονέτσκ και το Λούγκανσκ είναι, δυστυχώς, αντίθετη με το δικαίωμα αυτών των περιοχών για αυτοδιάθεση και θέτει σε κίνδυνο τον πληθυσμό τους – που βρίσκεται αντιμέτωπος με το φιλονατοϊκό καθεστώς στο Κίεβο που έχει επιπλέον ενσωματώσει τις φασιστικές δυνάμεις.

Το εάν και κατά πόσο, στα πλαίσια του δικαιώματός του στην αυτοδιάθεση, ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας επιθυμεί να παραμείνει σε ένα ενιαίο ουκρανικό κράτος, αναμφίβολα απαιτώντας την αναγνώριση των δικαιωμάτων του, εξαρτάται επίσης από αυτούς. Σε κάθε περίπτωση πάντως πρέπει να υποστηρίχθεί σθεναρά από την αριστερά. Η μόνη διαφορετική προοπτική είναι μια απόπειρα από το καθεστώς του Κιέβου, οπλισμένου από τις ΗΠΑ, να επιβληθεί στην Ανατολική Ουκρανία με τα μέσα της στρατιωτικής και φασιστικής τρομοκρατίας – στην οποία όλοι οι αριστεροί πρέπει να αντιταχθούν.

Κάποιοι στην αριστερά προσπαθούν να συγκαλύψουν αυτή τη σαφή επιλογή μιλώντας για «ουκρανικό λαό» – και ως εκ τούτου αντιτιθέμενοι στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης στην Ανατολική Ουκρανία. Αλλά αυτό είναι καθαρή φιλοιμπεριαλιστική σοφιστεία.

Στον Καναδά, για παράδειγμα, οι κάτοικοι του Κεμπέκ είναι «Γαλλοκαναδοί». Δηλαδή είναι Καναδοί αλλά προέρχονται από μια ξεχωριστή εθνική ομάδα εντός του Καναδά που έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Ομοίως, εντός της Βρετανίας οι άνθρωποι στη Σκωτία θεωρούν τους εαυτούς τους ως Σκωτσέζους, και εκείνοι στην Ουαλία θεωρούν τους εαυτούς τους ως Ουαλούς. Είναι επίσης πολίτες της Βρετανίας – και κάποιοι/πολλοί μπορεί να θεωρούν τους εαυτούς τους και ως «Βρετανούς». Αλλά αυτό δεν αλλάζει το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Στην Ιρλανδία, φυσικά, η πλειοψηφία του πληθυσμού υποστήριξε για μεγάλο χρονικό διάστημα, και η πλειοψηφία του νησιού έχει επιτύχει, την ανεξαρτησία – μόνο η τεχνητή χάραξη των ορίων από τη Βρετανία εμπόδισε ολόκληρη την Ιρλανδία να γίνει ανεξάρτητη, ακόμη και το βρετανικό κράτος αναγνωρίζει το δικαίωμα της βόρειας Ιρλανδίας να αποσχιστεί.

Ομοίως, στην Ουκρανία, ορισμένοι από τον ρωσόφωνο πληθυσμό θεωρούν τους εαυτούς τους ως Ουκρανούς, άλλοι ως Ρωσόφωνους Ουκρανούς, άλλοι ως Ρώσους. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Είναι τραγικό να υπάρχου τμήματα της αριστεράς που αντιτίθενται σε αυτό, και επομένως ευθυγραμμίζονται με τον στρατιωτικό και φασιστικό τρόμο του καθεστώτος του Κιέβου.

Συνοπτικά, το θεμελιώδες εσωτερικό ζήτημα στην Ουκρανία είναι ξεκάθαρο. Πρέπει οι δημοκράτες και οι σοσιαλιστές να αποδεχθούν το δικαίωμα του καθεστώτος του Κιέβου να επιβάλλει στρατιωτικό και φασιστικό τρόμο στον ρωσικό πληθυσμό στην ανατολική Ουκρανία; Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρα όχι! Ή θα πρέπει να υποστηρίξει το δικαίωμα του ρωσικού πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας στην αυτοδιάθεση. Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρα ναι.

Διεθνώς το θέμα είναι εξίσου ξεκάθαρο. Πρέπει η Ουκρανία να μπει στο ΝΑΤΟ ή όχι; Δηλαδή, θα έπρεπε να επιβληθεί μια άμεση στρατιωτική απειλή στη Ρωσία -πολύ παρόμοια με αυτήν της «κρίσης των πυραύλων», τότε που οι ΗΠΑ ήταν έτοιμες να διακινδυνεύσουν τον παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο για να την αποτρέψουν;  Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Είναι παράλογο να υπάρχει τέτοιου μεγέθους σύγχυση στην αριστερά που έχει οδηγήσει μέρη της στην ευθυγράμμιση με δυνάμεις που θέλουν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Συνοπτικά, ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να τερματιστεί εξαιρετικά γρήγορα:

  •   Καθιστώντας σαφές ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

  •   Με την αποδοχή των δικαιωμάτων του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας.

Αυτή είναι μια αριστερή πολιτική αρχών. Όποιος σκέφτεται διαφορετικά ευθυγραμμίζεται  με τον στρατιωτικό/φασιστικό τρόμο του Κιέβου και με το ΝΑΤΟ – κι αυτό λίγα κοινά έχει με μια αριστερή πολιτική.


Πηγή: 
The basis for ending war in Ukraine is clear – no to NATO, respect for national rights in East Ukraine - Socialist Action

Εκδόθηκε το βιβλίο του Πιερ Μπρουέ, "Οι τροτσκιστές στην Σοβιετική Ένωση 1929- 1938"

Πριν λίγες μέρες εκδόθηκε το βιβλίο του Πιερ Μπρουέ με τίτλο "Οι τροτσκιστές στην Σοβιετική Ένωση, (1929-1938). Το βιβλίο βγήκε από τις...