Η βάση για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία είναι σαφής – όχι στο ΝΑΤΟ, σεβασμός των εθνικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Ουκρανία

 

40.000 πρόσφυγες από το Ντονμπάς έφτασαν στη Ρωσία (Φεβρουάριος 2022) αφού το Κίεβο
εξαπέλυσε επιθέσεις σε 32 περιοχές στις Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ

Δημοσιεύουμε κείμενο που αλιεύσαμε από την σελίδα Socialist Action του Ηνωμένου Βασιλείου. Θεωρούμε ότι συμβάλει στον σωστό προσανατολισμό για τα γεγονότα στην Ουκρανία. (Σημαία του Σοσιαλισμού)

Η βάση για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία είναι σαφής – όχι στο ΝΑΤΟ, σεβασμός των εθνικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Ουκρανία

Του Όουεν Σόγιερ

6 Μαρτίου 2022 

Τα γεγονότα στην Ουκρανία έχουν κορυφωθεί με πόλεμο μεγάλης κλίμακας και μια πιθανή διάσπαση της χώρας. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το αποκορύφωμα της διαδικασίας που ξεκίνησε το 2014 με το πραξικόπημα «Μαϊντάν» στο Κίεβο εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης του Γιανουκόβιτς – πραξικόπημα το οποίο  υποστήριξαν οι ΗΠΑ. Αυτά τα γεγονότα είναι από ανθρώπινη άποψη τραγικά, αλλά για να βρεθεί μια διέξοδος είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τις βαθιές ιστορικές δυνάμεις που τα παρήγαγαν.

Αυτά τα γεγονότα ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της καταστολής των εθνικών δικαιωμάτων του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας από την κυβέρνηση του Κιέβου μετά το 2014 και της υιοθέτησης πολιτικών, τόσο στο εσωτερικό όσο και σε ό,τι αφορά την ένταξη στο ΝΑΤΟ, εντελώς απαράδεκτων για τον πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας. Αυτό σημαίνει επομένως ότι η διέξοδος είναι απλή – και θα μπορούσε να επιτευχθεί σε πέντε λεπτά, αν δεν υπήρχε πίεση από τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.

• Η Ουκρανία θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ – ακυρώνοντας έτσι τη στρατιωτική απειλή για τη Ρωσία.
  
  
• Τα δικαιώματα του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας πρέπει να γίνονται σεβαστά.

Αυτή η λύση είναι προφανώς προοδευτική και πρέπει να υποστηριχθεί από την αριστερά. Αν όχι, σημαίνει ότι η αριστερά υποστηρίζει

• Την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ
  
  
•  Μια πολιτική εξαναγκασμού του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας να βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Κιέβου – κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με στρατιωτικό-φασιστικό τρόμο.

Θα φαινόταν αδιανόητο ότι κάποιος στην αριστερά θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτές τις τελευταίες πολιτικές. Αλλά δυστυχώς, λόγω της σύγχυσης σχετικά με τον χαρακτήρα της Ουκρανίας, και στη λογική αυτών των συγχύσεων, τμήματα της αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων τμημάτων της αντιπολεμικής αριστεράς, έχουν υποστηρίξει de facto τέτοιες αντιδραστικές πολιτικές. Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε τον πραγματικό χαρακτήρα της κατάστασης στην Ουκρανία και τη λογική των πολιτικών που υποστηρίζονται.

 Γιατί το Κίεβο και το ΝΑΤΟ κατέστρεψαν την ενότητα του ουκρανικού κράτους

Οι πολιτικές που ξεκίνησε το Κίεβο μετά το πραξικόπημα του 2014, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, κατέστρεψαν τη βάση της ενότητας του ουκρανικού κράτους. Πιο συγκεκριμένα, η Ουκρανία έγινε μη βιώσιμη ως κράτος τη στιγμή που το δυτικό (ουκρανικό) τμήμα της χώρας ξεκίνησε την καταστολή του ανατολικού (ρωσικού) τμήματος. Αυτές οι διαδικασίες ήταν αποτέλεσμα αιώνων ανάπτυξης, επομένως είναι απαραίτητο να τις κατανοήσουμε ξεκάθαρα.

Ο σχηματισμός του ουκρανικού κράτους

Η Ουκρανία ήταν ένα πολυεθνικό κράτος του οποίου τα σημερινά σύνορα οριστικοποιήθηκαν μόλις το 1945. Πιο συγκεκριμένα, αφήνοντας κατά μέρος σχετικά μικρότερες ομάδες (Ρουμάνους, Ούγγρους και άλλους), ήταν ένα διεθνικό κράτος. Όπως πάντα, η ενότητα ενός τέτοιου κράτους θα μπορούσε να διατηρηθεί μόνο εφόσον δεν εφαρμοστούν πολιτικές εντελώς απαράδεκτες για ένα από τα συστατικά στοιχεία του. Στην αντίθετη περίπτωση η ενότητα του κράτους είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσει.

Η αποτυχία κατανόησης αυτού του ιστορικού χαρακτήρα του ουκρανικού κράτους έχει οδηγήσει τμήματα της αριστεράς σε σύγχυση και, στη χειρότερη περίπτωση, σε ευθυγράμμιση με τις αντιδραστικές δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου που έχουν εφαρμόσει πολιτικές καταπίεσης κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας και που στοχεύουν να τους επαναφέρουν στον έλεγχο του Κιέβου με τον τρόμο. Η υποστήριξη τέτοιων πολιτικών δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις αρχές της αριστεράς.

Στην Ουκρανία το 30% του πληθυσμού μιλάει ρωσικά, το 70% ουκρανικά. Αυτό συμπίπτει με τη θρησκευτική διαίρεση. Ο ρωσόφωνος πληθυσμός είναι Ρώσοι Ορθόδοξοι, οι Ουκρανόφωνοι είναι Ουκρανοί Ορθόδοξοι (με μικρό αριθμό Καθολικών και Προτεσταντών). Ουσιαστικά η Δύση και ο Βορράς κυριαρχούνται από Ουκρανούς και Ουκρανόφωνους. Στην Ανατολή και τη Νοτιοανατολική κυριαρχούν οι Ρωσόφωνοι.

Οι ιστορικοί λόγοι αυτής της διαίρεσης στην Ουκρανία είναι προφανείς. Αρχικά, η σημερινή Δυτική Ουκρανία ήταν μέρος της Πολωνίας/Λιθουανίας. Στα μέσα του 14ου αιώνα η Πολωνία κατέκτησε στρατιωτικά τη Γαλικία (νοτιοανατολική Πολωνία και Δυτική Ουκρανία). Σχεδόν ταυτόχρονα το Κίεβο έγινε μέρος της Λιθουανίας. Η πολωνική κυριαρχία στη Δυτική Ουκρανία συνεχίστηκε τον 20^ο  αιώνα. Αυτό που είναι τώρα το πιο δυτικό τμήμα της Ουκρανίας ενσωματώθηκε στην Ουκρανία μόλις το 1945

Από τον 15ο αιώνα  ο πολωνικός/λιθουανικός έλεγχος άρχισε να αντικαθίσταται στην Ανατολή από τη Ρωσία.  Η Ρωσία απέκτησε κυριαρχία σε μεγάλο μέρος της Ουκρανίας από την Πολωνία το 1686. Η Κριμαία εντάχθηκε στη Ρωσία το 1783. Εν ολίγοις για αιώνες η Ανατολική Ουκρανία ήταν Ρωσική ενώ η Δυτική Ουκρανία παρέμεινε εντός της Πολωνίας ή της πολωνικής σφαίρας επιρροής.

Ως εκ τούτου, μέσα από μια ιστορική διαδικασία αιώνων, δύο εθνικές κοινότητες σχηματίστηκαν στην Ουκρανία – η Ουκρανική στη Δύση και η Ρωσική στην Ανατολική Ουκρανία.

Αυτό εκφράστηκε στην πιο ακραία του μορφή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι φασίστες ηγέτες της Δυτικής Ουκρανίας πολέμησαν παράλληλα με τη ναζιστική εισβολή στην ΕΣΣΔ συγκροτώντας δυνάμεις όπως η Μεραρχία SS της Γαλικίας – αν και πολύ περισσότεροι πολίτες της Ουκρανίας πολέμησαν εναντίον των Ναζί παρά τους υποστήριξαν.

Αλλά όσοι πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί χαρακτηρίζονται τώρα ως «εθνικοί ήρωες» από το καθεστώς του Κιέβου που ονομάζει δρόμους με τα ονόματά τους, στήνει αγάλματα προς τιμήν τους κ.λπ. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι ο Στέπαν Μπαντέρα, ένας μαζικός δολοφόνος που ευθύνεται για τη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων και άλλων θυμάτων, αρχηγός του λεγόμενου Ουκρανικού Εξεγερμένου Στρατού που πολέμησε στο πλευρό των Ναζί.

Γιατί διασπάστηκε το ουκρανικό κράτος

Παρά τις διαφορές αυτές, το δι-εθνικό ουκρανικό κράτος, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, θα μπορούσε να διατηρηθεί όσο καμία πλευρά δεν υιοθετούσε πολιτικές επιλογές που θα ήταν αδύνατο να αποδεχτεί η άλλη. Αυτό σήμαινε εσωτερικά μια κατάσταση κατά την οποία ο ρωσικός πληθυσμός αντιμετωπιζόταν ως εθνικά σεβαστή μειονότητα, με τα ρωσικά, που ομιλούνται από το 30% του πληθυσμού, ως επίσημη κρατική γλώσσα, και ουδετερότητα/καμία είσοδος σε στρατιωτικά μπλοκ είτε εναντίον της Δύσης είτε εναντίον της Ρωσίας κ.λπ.

Τέτοιες πολιτικές είναι η μόνη βάση στην οποία μπορεί να διατηρηθεί η ενότητα των δι-εθνικών κρατών. Για παράδειγμα, στον Καναδά η κρατική ενότητα διατηρείται από την πολιτική της αυστηρής αγγλογαλλικής διγλωσσίας. Δύο φορές, το 1980 και το 1995, το γαλλόφωνο Κεμπέκ ψήφισε κατά της απόσχισης μόνο με μικρή πλειοψηφία – στην τελευταία περίπτωση μόνο 0,58% των ψήφων. Στη Βρετανία, ένα πολυεθνικό κράτος, αναγνωρίζονται επίσημα τα δικαιώματα απόσχισης της Σκωτίας, της Ουαλίας και της βόρειας Ιρλανδίας.   

Αλλά το πραξικόπημα του «Μαϊντάν» του 2014 στο Κίεβο το οποίο υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ, και ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση, υιοθέτησε και αποπειράθηκε να επιβάλλει επιλογές εντελώς απαράδεκτες για τον ρωσικό πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας. Αυτές έχουν εφαρμοστεί σταδιακά - κατάργηση της ρωσικής ως επίσημης κρατικής γλώσσας, εξύμνηση ναζιστικών μορφών όπως ο Μπαντέρα κ.λπ. Αυτές οι πολιτικές άρχισαν να εφαρμόζονται με στρατιωτικό/φασιστικό τρόμο από δυνάμεις υπέρ του Κιέβου στην Ανατολική Ουκρανία - συμπεριλαμβανομένης της σφαγής στην Οδησσό στις 2 Μαΐου 2014.

Η στρατιωτική απειλή των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ για τη Ρωσία ανατίναξε την Ουκρανία

Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή την εξέλιξη. Θα τοποθετούσε τους πυραύλους του ΝΑΤΟ μέσα σε λίγα λεπτά πτήσης από τη Μόσχα και άλλους στόχους στη Ρωσία – απαράδεκτο τόσο για την ίδια τη Ρωσία όσο και για τον ρωσικό πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας.

Ο ισχυρισμός των ΗΠΑ ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν ζήτημα «κυριαρχικών δικαιωμάτων» ήταν καθαρή σοφιστεία. Το 1962 οι ΗΠΑ ήταν έτοιμες να απειλήσουν με παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο για να αποτρέψουν την εγκατάσταση σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα, χωρίς να τους ενδιαφέρουν τα «κυριαρχικά  δικαιώματα» της Κούβας. Ευτυχώς, η ηγεσία της ΕΣΣΔ απέσυρε τους πυραύλους από την Κούβα – οδηγώντας την κατάσταση σε εκτόνωση. Οι ΗΠΑ, ωστόσο, έχουν προωθήσει επιθετικά την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, με τελευταία εξέλιξη την πίεση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Αυτοί που υποστηρίζουν το δικαίωμα μιας χώρας  να ενταχθεί σε οποιαδήποτε στρατιωτική συμμαχία επιθυμεί είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας. Μια πυρηνική υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ δεν επρόκειτο ποτέ να δεχτεί σοβιετικούς πυραύλους να βρίσκονται στην Κούβα – η απόσταση από την Αβάνα στην Ουάσιγκτον είναι 1.800 χιλιόμετρα, ή μόνο λίγα λεπτά πτήσης για έναν πύραυλο. Η απόφαση της ηγεσίας της ΕΣΣΔ να επιχειρήσει να εγκαταστήσει πυραύλους στην Κούβα ήταν μια περιπέτεια από την οποία, ευτυχώς, αποφάσισαν να αποχωρήσουν. Αλλά η απόσταση από το Κίεβο στη Μόσχα είναι ακόμη πιο κοντά από ό,τι από την Αβάνα στην Ουάσιγκτον – μόλις 860 χιλιόμετρα. Επομένως, η Ρωσία δεν επρόκειτο ποτέ να δεχτεί μια κολοσσιαία στρατιωτική απειλή, την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η οποία ήταν ακόμη μεγαλύτερη από τη στρατιωτική απειλή που συνιστούσαν για τις ΗΠΑ οι σοβιετικοί πύραυλοι στην Κούβα. 

Αντιμέτωπος με την εθνική καταπίεση, που ξεκίνησε από την εσωτερική και διεθνή πολιτική του Κιέβου, ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας, προφανώς, απέσυρε την υποστήριξη του στο δι-εθνικό κράτος. Η Κριμαία αποφάσισε με δημοψήφισμα να ενταχθεί στη Ρωσία – το 97% ψήφισε υπέρ της ένταξης στη Ρωσική Ομοσπονδία. Το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ αποφάσισαν να σχηματίσουν ανεξάρτητες «Λαϊκές Δημοκρατίες» – στο δημοψήφισμα του Ντονέτσκ ήταν υπέρ το 89% του πληθυσμού, ενώ στου Λουγκάνσκ το 97%.

Ως εκ τούτου, το δι-εθνικό κράτος της Ουκρανίας κατέρρευσε για τον απολύτως προβλέψιμο λόγο ότι το καθεστώς του Κιέβου μετά το 2014 ξεκίνησε τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο πολιτικές εξ ολοκλήρου καταπιεστικές και απαράδεκτες για τον ρωσικό πληθυσμό στην Ανατολική Ουκρανία. Για το λόγο αυτό, ο έλεγχος του Κιέβου στην Ανατολική Ουκρανία θα μπορούσε να επιβληθεί εκ νέου μόνο με τη στρατιωτική και φασιστική τρομοκρατία ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία του ρωσικού πληθυσμού στην Ανατολική Ουκρανία.

Η θέση των σοσιαλιστών

Η θέση των δημοκρατών και των σοσιαλιστών σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είναι ξεκάθαρη.

Ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας αποφάσισε να ασκήσει το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση με απόσχιση, και όχι να αγωνιστεί για την αναγνώριση των δικαιωμάτων του σε ένα ουκρανικό κράτος, Αναμφίβολα θα ήταν προτιμότερο, αν το δι-εθνικό κράτος της Ουκρανίας είχε διαιρεθεί ειρηνικά. Ένα παράδειγμα είναι η Τσεχοσλοβακία, η οποία χωρίστηκε σε Τσεχία και Σλοβακία με εντελώς ειρηνικά μέσα.

Αλλά δυστυχώς, η ιστορία δεν κυλά πάντα ομαλά και στην Ουκρανία το φιλονατοϊκό καθεστώς του Κιέβου και οι ναζιστικοί του βραχίονες καθιστούν εδώ και 8 χρόνια κάτι τέτοιο εντελώς απίθανο.  Αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία του ζητήματος – το δικαίωμα του ρωσικού πληθυσμού στην ανατολική Ουκρανία στην αυτοδιάθεση.

Το θέμα των ρωσικών στρατευμάτων είναι υποδεέστερο. Όποιος αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ντονέτσκ, του Λούγκανσκ και της Κριμαίας στην αυτοδιάθεση, πρέπει να αναγνωρίζει και το δικαίωμά τους να αποφασίσουν με ποια στρατιωτικά μέτρα επιθυμούν να το διαφυλάξουν. Αντιμέτωπος με την πολιτική εθνικής καταπίεσης που εκπορεύεται από το Κίεβο και τα φασιστικά αντιρωσικά τάγματα, στην Ανατολική Ουκρανία όποιος έχει λογική θα κοιμόταν πιο ασφαλής γνωρίζοντας ότι προστατεύεται από τον τακτικό ρωσικό στρατό και όχι μόνο από τις πολιτοφυλακές της Ανατολικής Ουκρανίας.

Η απαίτηση που διατυπώνεται από κάποια τμήματα της αριστεράς για απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από το Ντονέτσκ και το Λούγκανσκ είναι, δυστυχώς, αντίθετη με το δικαίωμα αυτών των περιοχών για αυτοδιάθεση και θέτει σε κίνδυνο τον πληθυσμό τους – που βρίσκεται αντιμέτωπος με το φιλονατοϊκό καθεστώς στο Κίεβο που έχει επιπλέον ενσωματώσει τις φασιστικές δυνάμεις.

Το εάν και κατά πόσο, στα πλαίσια του δικαιώματός του στην αυτοδιάθεση, ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας επιθυμεί να παραμείνει σε ένα ενιαίο ουκρανικό κράτος, αναμφίβολα απαιτώντας την αναγνώριση των δικαιωμάτων του, εξαρτάται επίσης από αυτούς. Σε κάθε περίπτωση πάντως πρέπει να υποστηρίχθεί σθεναρά από την αριστερά. Η μόνη διαφορετική προοπτική είναι μια απόπειρα από το καθεστώς του Κιέβου, οπλισμένου από τις ΗΠΑ, να επιβληθεί στην Ανατολική Ουκρανία με τα μέσα της στρατιωτικής και φασιστικής τρομοκρατίας – στην οποία όλοι οι αριστεροί πρέπει να αντιταχθούν.

Κάποιοι στην αριστερά προσπαθούν να συγκαλύψουν αυτή τη σαφή επιλογή μιλώντας για «ουκρανικό λαό» – και ως εκ τούτου αντιτιθέμενοι στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης στην Ανατολική Ουκρανία. Αλλά αυτό είναι καθαρή φιλοιμπεριαλιστική σοφιστεία.

Στον Καναδά, για παράδειγμα, οι κάτοικοι του Κεμπέκ είναι «Γαλλοκαναδοί». Δηλαδή είναι Καναδοί αλλά προέρχονται από μια ξεχωριστή εθνική ομάδα εντός του Καναδά που έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Ομοίως, εντός της Βρετανίας οι άνθρωποι στη Σκωτία θεωρούν τους εαυτούς τους ως Σκωτσέζους, και εκείνοι στην Ουαλία θεωρούν τους εαυτούς τους ως Ουαλούς. Είναι επίσης πολίτες της Βρετανίας – και κάποιοι/πολλοί μπορεί να θεωρούν τους εαυτούς τους και ως «Βρετανούς». Αλλά αυτό δεν αλλάζει το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Στην Ιρλανδία, φυσικά, η πλειοψηφία του πληθυσμού υποστήριξε για μεγάλο χρονικό διάστημα, και η πλειοψηφία του νησιού έχει επιτύχει, την ανεξαρτησία – μόνο η τεχνητή χάραξη των ορίων από τη Βρετανία εμπόδισε ολόκληρη την Ιρλανδία να γίνει ανεξάρτητη, ακόμη και το βρετανικό κράτος αναγνωρίζει το δικαίωμα της βόρειας Ιρλανδίας να αποσχιστεί.

Ομοίως, στην Ουκρανία, ορισμένοι από τον ρωσόφωνο πληθυσμό θεωρούν τους εαυτούς τους ως Ουκρανούς, άλλοι ως Ρωσόφωνους Ουκρανούς, άλλοι ως Ρώσους. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Είναι τραγικό να υπάρχου τμήματα της αριστεράς που αντιτίθενται σε αυτό, και επομένως ευθυγραμμίζονται με τον στρατιωτικό και φασιστικό τρόμο του καθεστώτος του Κιέβου.

Συνοπτικά, το θεμελιώδες εσωτερικό ζήτημα στην Ουκρανία είναι ξεκάθαρο. Πρέπει οι δημοκράτες και οι σοσιαλιστές να αποδεχθούν το δικαίωμα του καθεστώτος του Κιέβου να επιβάλλει στρατιωτικό και φασιστικό τρόμο στον ρωσικό πληθυσμό στην ανατολική Ουκρανία; Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρα όχι! Ή θα πρέπει να υποστηρίξει το δικαίωμα του ρωσικού πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας στην αυτοδιάθεση. Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρα ναι.

Διεθνώς το θέμα είναι εξίσου ξεκάθαρο. Πρέπει η Ουκρανία να μπει στο ΝΑΤΟ ή όχι; Δηλαδή, θα έπρεπε να επιβληθεί μια άμεση στρατιωτική απειλή στη Ρωσία -πολύ παρόμοια με αυτήν της «κρίσης των πυραύλων», τότε που οι ΗΠΑ ήταν έτοιμες να διακινδυνεύσουν τον παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο για να την αποτρέψουν;  Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Είναι παράλογο να υπάρχει τέτοιου μεγέθους σύγχυση στην αριστερά που έχει οδηγήσει μέρη της στην ευθυγράμμιση με δυνάμεις που θέλουν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Συνοπτικά, ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να τερματιστεί εξαιρετικά γρήγορα:

•   Καθιστώντας σαφές ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
  
  
•   Με την αποδοχή των δικαιωμάτων του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας.

Αυτή είναι μια αριστερή πολιτική αρχών. Όποιος σκέφτεται διαφορετικά ευθυγραμμίζεται  με τον στρατιωτικό/φασιστικό τρόμο του Κιέβου και με το ΝΑΤΟ – κι αυτό λίγα κοινά έχει με μια αριστερή πολιτική.


Πηγή: The basis for ending war in Ukraine is clear – no to NATO, respect for national rights in East Ukraine - Socialist Action