Θέσεις για την βία και την αστυνομία

 του Διονύση Τζαρέλλα


Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Εγκώμιο της βίας", (σελ. 91 - 94) από τις εκδόσεις ΚΨΜ του συγγραφέα Διονύση Τζαρέλλα. Πρόκειται για 2 κείμενα θέσεων για την βία και για την αστυνομία.
Μια συμβολή σε μία θεωρητική επαναστατική κριτική για την βία και για την αστυνομία. 
Σημαία του Σοσιαλισμού

Δώδεκα θέσεις για τη βία

 

•  Κανείς δεν μπορεί να κυβερνά μόνο με τη βία, οπωσδήποτε όμως και με αυτήν.

•  Η βία ανείπωτη ή ρητή είναι η καθαρή όψη των ταξικών κοινωνιών, η κυρίαρχη πρακτική της ζωής.

•  Η βία εδράζεται στη δομή βάθους της αστικής κοινωνίας, φυσικοποιείται στην κοινωνία των ιδιωτών και απολυτοποιείται-θεοποιείται στο κράτος.

•  Κάθε νομιμοποίηση της βίας, αφού περιπλανηθεί στην επικράτεια των μέσων και των σκοπών καταλήγει να θεμελιωθεί στην υπαρξιακή θεώρηση του υποκειμένου που την ασκεί.

•  Η καταδίκη της βίας, υποδηλώνει πάντα την πίστη στην κυρίαρχη βία που αντλώντας από αυτήν την υποταγή γίνεται μονοπώλιο, άρα πιο βίαιη.

•  Η επαναστατική βία ορίζεται από το κυρίαρχο πλαίσιο που είναι βία, αλλά  αυτοκαταργείται ως τέτοια μόνο όταν συντρίψει αυτό το πλαίσιο, όταν δηλαδή δρα ως  βία που θεσπίζει.

•  Η αναπαραγωγή της βίας ως καθημερινής πρακτικής προϋποθέτει μια πρωτογενή παραγωγή βίας κι ένα φορέα αυτής-το κράτος.

•  Αντίστοιχα η συντριβή του κράτους που συντηρεί την υπάρχουσα κοινωνική σχέση, είναι προϋπόθεση αναγκαία, αλλά όχι επαρκής, για την εξάλειψη της αναπαραγωγής της βίας ως καθημερινής συμπεριφοράς.

•  Η νόμιμη βία είναι η αφηρημένη μορφή της κοινωνικής σχέσης, η ναρκισσιστική εικόνα της ως καθολικότητας.

•  Η επαναστατική βία είναι η κατ’ εξοχήν αρνητικότητα για να μπορεί να γίνει κατάφαση. Αντίθετα η κρατική-νόμιμη βία είναι η κατάφαση του κεφαλαίου, ο θετικός τρόπος αναπαραγωγής του.

•  Η επαναστατική βία συγχωνεύει την κριτική σκέψη με το πρόταγμα της υλικής αλλαγής του κόσμου. Είναι η στιγμή του κοινωνικού μετασχηματισμού.

• Η επανάσταση είναι πάντα παράνομη, για να μπορεί να είναι επανάσταση. Τότε μόνο παράγει δίκαιο.

Δεκατέσσερις θέσεις για την αστυνομία.

 

•  Η αστυνομία είναι το φάντασμα στη μηχανή της αστικής κοινωνίας, η ρητή απόδειξη των άλυτων κοινωνικών αντιθέσεων της.

•  Η αστυνομία δεν είναι απλά κατασταλτικός μηχανισμός, είναι το σώμα και το πνεύμα του κράτους, η συμπύκνωση και ο φορέας του μονοπωλίου της κρατικής βίας. 

•  Οι πρακτικές της αστυνομίας παράγουν νομιμότητα, επεκτείνουν συνεχώς την έννομη βία, συγχωνεύοντας τη βία που συντηρεί με τη βία που θεσπίζει.

•  Επομένως η αστυνομία είναι ο παιδαγωγός της κοινωνικής ζωής, το συνεχές μέτρο τήρησης της νομιμότητας που ορίζει το πλαίσιο της κοινωνικής αναπαραγωγής.

•  Εφόσον ο νόμος δεν είναι η διατύπωση αφηρημένων κανονιστικών αρχών, αλλά κυρίως ο μηχανισμός επιβολής του, η αστυνομία είναι ο νόμος στην πιο καθαρή του μορφή.

•  Η κτηνώδης εξωοικονομική βία των σωμάτων ασφαλείας είναι η αναγκαία προϋπόθεση της αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων εκμετάλλευσης ή αλλιώς το προαπαιτούμενο της φυσικοποίησης της ενδοοικονομικής βίας.

•  Η αστυνομία για την αστική σκέψη είναι η έκφραση του γενικού συμφέροντος και αυτή η εξιδανίκευση απορρέει ακριβώς από την ναρκισσιστική ταύτιση του αστικού συμφέροντος με το γενικό.

•  Η λατρεία της αστυνομίας και των πρακτικών της, είναι η προβολή της ιδεολογίας των σωμάτων ασφαλείας στη σφαίρα του καθολικού, η ανύψωση της σε κυρίαρχη ιδεολογία.

•  Κάθε διάκριση σε καλή και κακή αστυνομία, αποτελεί υποσύνολο του ιδεολογήματος περί θετικών όψεων του κράτους, διαχωρίζει την αδιαίρετη ενότητα της κυριαρχίας, συσκοτίζοντας το πραγματικό της περιεχόμενο.

•  Στην υπερβολική βία της αστυνομίας, η αστική σκέψη αντικρίζει το είδωλό της, η ρεφορμιστική ηθικολογεί για την παρέκκλιση από τη νομιμότητα, ενώ η επαναστατική σκέψη αναγνωρίζει το αφτιασίδωτο περιεχόμενο της κρατικής βίας, την ψευδή καθολικότητα που εκπίπτει σε ταξική μονομέρεια.

•  Η αστυνομία ανεξάρτητα από την καταγωγή των πραιτοριανών, είναι η υλική έκφραση της αστικής κυριαρχίας, το μαντρόσκυλο της κυρίαρχης τάξης. Το γεγονός της βαρβαρότητας της αστυνομίας ως θεσμού, δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες τους, τα υποκείμενα που τον συγκροτούν.

•  Η αστυνομική βία είναι πρωτογενής βία, ιδωμένη ως θετικότητα. Ως εκ τούτου για την επαναστατική σκέψη η αρνητικότητα της αντιβίας των καταπιεσμένων είναι εξαρχής νομιμοποιημένη και δίκαιη, ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητά της.

•  Κάθε επαναστατικό σχέδιο που δεν εμπεριέχει την καταστροφή των σωμάτων ασφαλείας και συνεπώς του κράτους, εκφυλίζεται σε υποκριτική ρητορεία και παραμένει εντός της αστικής νομιμότητας.

• Ο επαναστατικός μετασχηματισμός εκκινεί τουλάχιστον από τη συντριβή της αστυνομίας, ως αναγκαία συνθήκη για την απονέκρωση του κράτους και τη συνειδητή οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας.