του Κώστα Αντωνόπουλου
Η νομική πλευρά της υπόθεσης Κουφοντίνα είναι απολύτως ξεκάθαρη, όπως άλλωστε έχει επανειλημμένα καταδειχτεί με ακλόνητα νομικά επιχειρήματα από την πλευρά των συνηγόρων του. Ένας κρατούμενος ζητά την εφαρμογή του νόμου, ενώ η κυβέρνηση σε ένα κρεσέντο εξουσιαστικής απανθρωπιάς και επίδειξης δύναμης την αρνείται. Ο εμφύλιος στο δικαστικό σώμα είναι ενδεικτικός. Από τη μία βρίσκονται οι πιστοί της νομιμότητας κι από την άλλη οι εθισμένοι της συμμόρφωσης σε οποιαδήποτε κρατική αυθαιρεσία της καπιταλιστικής αντίδρασης.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει δικαστεί και καταδικαστεί με μια συγκεκριμένη ποινή και η εν εξελίξει κυβερνητική απόπειρα να τον καταδικάσει δια της πλαγίας οδού στην «εσχάτη των ποινών» είναι παράνομη ακόμα και με το μέτρο της δικής τους (αστικής) νομιμότητας.
Ωστόσο, αν και το άμεσα πιθανό (ελπίζουμε πως όχι) θύμα της κυβερνητικής τρομοκρατίας είναι ο έγκλειστος υπαρχηγός της 17 Νοέμβρη, το μήνυμα αυτής της απάνθρωπης και εκδικητικής στάσης αφορά συνολικά τον κόσμο του αγώνα, από τις πολιτικές συλλογικότητες της αριστεράς και του αντεξουσιαστικού χώρου ως τους συμμετέχοντες και τις συμμετέχουσες σε μια δυναμική εργατική, φοιτητική ή όποια άλλη κινητοποίηση, σε κάποια δράση για θέματα περιβαλλοντικά κοκ.
Πρόκειται για ένα -από την πλευρά της κυβέρνησης- όσο το δυνατόν πιο σαφές μήνυμα: προκειμένου να υπερασπίσουμε την καπιταλιστική κυριαρχία και εκμετάλλευση δεν πρόκειται να σεβαστούμε καμιά νομιμότητα ούτε καν αυτή του πολυθρύλητου κράτους δικαίου. Θα πατάσσουμε κάθε αντίσταση άμεσα και με τη μεγαλύτερη δυνατή βιαιότητα, αδιαφορώντας για νομικίστικα βαρίδια και τα τοιαύτα.
Αυτή η προκλητική στάση πρέπει να βαρέσει το καμπανάκι του κινδύνου στις δυνάμεις του κινήματος. Πέρα από την αυτονόητη υπεράσπιση ενός νομικά κατοχυρωμένου δικαιώματος του κρατούμενου Κουφοντίνα, η πετυχημένη αντιμετώπιση της κυβερνητικής τρομοκρατίας είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για το κίνημα και τις οργανωμένες δυνάμεις του.
Σε ότι αφορά το πολιτικό περιεχόμενο της δράσης της 17 Νοέμβρη και των παρεμφερών οργανώσεων, η τοποθέτηση του ρεύματός της 4ης Διεθνούς του οποίου είμαστε μέρος δεν έχει αλλάξει ούτε κατά μία κεραία. Αν η αφαίρεση της ζωής ενός μεμονωμένου βιομήχανου ή μεγαλοεκδότη μπορούσε να απαλλάξει την κοινωνία από την παρασιτική τάξη των κεφαλαιοκρατών και από όλα τα δεινά που γεννά η κυριαρχία της , τότε θα ήταν μια πράξη ιστορικά και πολιτικά δικαιωμένη. Μια ζωή άλλωστε, θα έλεγε κανείς, ζυγίζει πολύ λιγότερο από τις εκατομμύρια ζωές των θυμάτων του πλανητικού ζουρλομανδύα που λέγεται καπιταλισμός. Δεν είναι όμως έτσι. Η κοινωνική απελευθέρωση -και στο σημείο αυτό δεν θεωρούμε σκόπιμο να επεκταθούμε επί του παρόντος περισσότερο- απαιτεί άλλη πολιτική δράση, άλλες ενέργειες και άλλα πολιτικά εργαλεία και όχι 45άρια (ή γκαζάκια).
Η απόρριψη όμως από μέρους μας της τακτικής που ιστορικά έγινε γνωστή ως «ατομική τρομοκρατία» δεν μας οδηγεί να ενώσουμε τις φωνές μας στην «καταδίκη της τρομοκρατίας» με τους εκπροσώπους της (σε πλήρη παροξυσμό) κυβερνητικής επιθετικότητας. Η δική μας καταδίκη γίνεται από τη σκοπιά και με το κριτήριο της χρησιμότητας τέτοιων ενεργειών στην υπόθεση του επαναστατικού σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Η καταδίκη της κυβέρνησης και όλων των ανδρείκελων που παρασιτούν τασσόμενοι στο πλευρό της κεφαλαιοκρατίας γίνεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Γι’ αυτούς και το σινάφι τους, η μαζική δράση με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Αυτήν φοβούνται πραγματικά και αυτήν προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν, δαιμονοποιώντας την και εξομοιώνοντας την με την τακτική της ατομικής τρομοκρατίας, νομοθετώντας την απαγόρευση των διαδηλώσεων, την πανεπιστημιακή αστυνομία και την ποινικοποίηση των αγώνων και των αντικαπιταλιστικών επαναστατικών ιδεών.
Ο Κουφοντίνας (και όλοι οι άλλοι πλανημένοι αγωνιστές που είχαν την αφέλεια να πιστεύουν ότι δρουν σε όφελος της κοινωνικής επανάστασης) εγκλημάτησαν, αδικοπραγώντας εν ψυχρώ σε βάρος ανθρώπων, όσο κι αν κάποια από τα θύματα της 17 Νοέμβρη -επιφανείς εκπρόσωποι των μεγαλοκαπιταλιστικών τζακιών- ήταν υπεύθυνοι για χιλιάδες αδικοπραγίες, για την εξοντωτική εκμετάλλευση των εργατών ακόμη και για τους εν γνώσει τους εκατοντάδες θανάτους εργαζομένων στα δικής τους ιδιοκτησίας στρατόπεδα θανάτου που κατ’ ευφημισμό αποκαλούσαν εργοστάσια, την ίδια ώρα που αυτοί αποκόμιζαν υπέρογκα κέρδη (όπως πχ ο δολοφονημένος μεγαλοβιομήχανος Αλέξανδρος Αθανασιάδης-Μποδοσάκης).
Κανένας Κουφοντίνας και καμιά 17 Νοέμβρη δεν προξένησε τρόμο στον εργαζόμενο λαό της χώρας. Τρόμο προξένησαν και προξενούν οι κυβερνητικές πολιτικές που ισοπεδώνουν τις εργατικές κατακτήσεις και σπρώχνουν την πλειοψηφία των υποτελών τάξεων στην ανέχεια. Τρόμο προξενούν η ανεργία, οι μισθοί των 400 ευρώ, τα 7ήμερα-12ωρα του Mr Jumbo, η διάλυση της δημόσιας υγείας προς όφελος της ολιγαρχίας των κλινικαρχών και πάει λέγοντας. Για να το πούμε ακόμα πιο καθαρά: τρόμο στους ανθρώπους του μόχθου δεν προξενούν οι Κουφοντίνες αλλά οι Μητσοτάκηδες.
Θα θέλαμε ν’ ακούσουμε όλους τους ωρυόμενους για την αξία της ανθρώπινης ζωής από το στρατόπεδο των κυβερνητικών και λοιπών νεοφιλελέδων απολογητών του καπιταλισμού, τι έχουν να πουν για τους χιλιάδες νεκρούς εργάτες στα καπιταλιστικά κάτεργα της Ευρώπης και των ΗΠΑ, για την τραγική υποβάθμιση των όρων ζωής των εργαζόμενων τάξεων στο όνομα μιας ανάκαμψης που δεν ήρθε (ούτε θα ‘ρθει) ποτέ. Τι έχουν να πουν για την παιδική εργασία στον τρίτο κόσμο, για τους αμάχους που κομματιάζονται από τις βόμβες των ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων, για τους χιλιάδες σε όλη την «πολιτισμένη Δύση» πρόσφυγες και μετανάστες που έπεσαν θύματα ρατσιστικών επιθέσεων από εγκληματίες φασίστες το χέρι των οποίων το όπλισε η κυβερνητικά και μιντιακά ενορχηστρωμένη ξενοφοβική υστερία.
Ας μας πουν επίσης ποια είναι η γνώμη τους για τα δισεκατομμύρια των πεινασμένων αυτού του πλανήτη που στερούνται τα πιο απαραίτητα μέσα της ύπαρξής τους, ακόμη και τα στοιχειωδέστερα αγαθά όπως το πόσιμο νερό, την ίδια ώρα που οι διάφοροι Τζεφ Μπέζος καταγράφουν κέρδη δισεκατομμυρίων σε ένα 24ωρο.
Θα είχε επίσης ενδιαφέρον ν’ ακούσουμε τη άποψή τους για την οικολογική καταστροφή και αν αυτή έχει οποιαδήποτε σχέση με το καπιταλιστικό κυνήγι του κέρδους ή για την επανάκαμψη παλαιών και την εμφάνιση νέων θανατηφόρων ασθενειών, σαν αποτέλεσμα της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, που απειλούν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Θα ήταν ανώφελο να συνεχίσουμε την απαρίθμηση των καταστροφικών συνεπειών του καπιταλισμού. Η επιβίωση αυτού του συστήματος εγγυάται ένα μέλλον δυσώδους παρακμής, κολοσσιαίας φρίκης και ολοκληρωτικής καταστροφής. Το σύστημα αυτό είναι οργανωμένος τρόμος για τους κολασμένους αυτής της γης. Ας μην το ξεχνάμε λοιπόν ποτέ. Ας το βροντοφωνάξουμε για άλλη μια φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου