ΦΑΚΕΛΟΣ ΡΩΣΙΑ - ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

Δημοσιεύουμε μία σειρά κειμένων από διεθνιστικές αντιμπεριαλιστικές οργανώσεις του εξωτερικού πάνω στην τρέχουσα πολεμική αναμέτρηση.

1. Εισαγωγικό σημείωμα

του σ. Κώστα Αντωνόπουλου

2. Κοινή δήλωση μιας σειράς αριστερών οργανώσεων υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αντιφασιστικής Αλληλεγγύης στην Ουκρανία

3. Γιατί ο ρωσικός λαός του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, του Όουεν Σόγιερ από την Σοσιαλιστική Δράση του Ηνωμένου Βασιλείου

4. Η βάση για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία είναι σαφής – όχι στο ΝΑΤΟ, σεβασμός των εθνικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Ουκρανία, του Όουεν Σόγιερ από την Σοσιαλιστική Δράση του Ηνωμένου Βασιλείου

5. Οι επιθέσεις στα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία μετά το 2014 άνοιξαν τον δρόμο προς τον πόλεμο, του Paul Taylor από την Σοσιαλιστική Δράση του Ηνωμένου Βασιλείου

6. Οι απειλές ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ενισχύουν την ένταση με τη Ρωσία, του John Catalinoto από την οργάνωση Workers World Party των ΗΠΑ

7. Καπιταλιστική Ρωσία: στόχος, όχι υπερδύναμη, της Sara Flounders από την οργάνωση Workers World Party των ΗΠΑ

8. Εάν ενδιαφέρεστε για την Ουκρανία - διαλύστε το ΝΑΤΟ, της Sara Flounders από την οργάνωση Workers World Party των ΗΠΑ

Εισαγωγικό σημείωμα

Όλοι οι σώφρονες, προοδευτικοί άνθρωποι αισθάνονται έναν βαθύ αποτροπιασμό απέναντι σε κάθε πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου του εν εξελίξει ρωσο-ουκρανικού πολέμου. Αυτό είναι κάτι στο οποίο μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι και όλες.

Πέρα όμως από την αυτονόητη απέχθεια απέναντι στο γεγονός του πολέμου καθ’ αυτό, οι σοσιαλιστές δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε πόλεμος είναι πολιτική ή, ακριβέστερα, συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα.

Ποιες είναι, λοιπόν, οι γενεσιουργές αιτίες που οδήγησαν στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο; Ποιους πολιτικούς σκοπούς επιδιώκουν να πετύχουν οι εμπλεκόμενες δυνάμεις;

Ποιες από αυτές τις δυνάμεις πρέπει να θεωρηθούν εμπρηστές του πολέμου και για ποιους ακριβώς λόγους;

Πότε πρέπει να τοποθετηθεί χρονικά η έναρξη του πολέμου αυτού;

Πώς μπορεί να τελειώσει ο πόλεμος;

Ακόμη περισσότερο, υπάρχει κάποια πιθανή έκβαση του πολέμου (αυτής της ζοφερής, ολέθριας και μισάνθρωπης πραγματικότητας, ας το επαναλάβουμε) που θα ήταν προτιμότερη για τους αντιπάλους της καπιταλιστικής παραφροσύνης, υπό την έννοια ότι θα μπορούσε ν’ ανοίξει κάποια -μικρή έστω- χαραμάδα ελπίδας σε μια αντικαπιταλιστική προοπτική σε διεθνή κλίμακα;

Για εμάς, τους αγωνιστές και αγωνίστριες που συσπειρωνόμαστε στην πολιτική ομάδα «Σημαία του σοσιαλισμού», ο πόλεμος αυτός δεν είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος που τρέφεται από τις αντιθέσεις μεταξύ δύο ασυμφιλίωτων ιμπεριαλιστικών μπλοκ. Η Ρωσία δεν πλουτίζει αντλώντας υπεραξία μέσα από τη λεηλασία των χωρών του Τρίτου κόσμου, ούτε διαθέτει μονοπωλιακές ενώσεις που συμμετέχουν, ανταγωνιζόμενες τα δυτικά συμφέροντα, στο μοίρασμα του πλανήτη σε ζώνες επιρροής. Η Ρωσία δεν είναι μια ιμπεριαλιστική δύναμη, αλλά μια μεγάλη περιφερειακή χώρα που επιχειρεί να χαράξει μια πολιτική αυτοδύναμης ανάπτυξης σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό.

Εμπρηστής του πολέμου είναι το ΝΑΤΟ και η αιτία του πολέμου πρέπει να αναζητηθεί στην, συντελούμενη εδώ και δεκαετίες, απόπειρα του ιμπεριαλιστικού πρώτου κόσμου -υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ- να αποικιοποιήσει τη Ρωσία και να λεηλατήσει τον πλούτο της, μετά την πτώση των σταλινικών γραφειοκρατικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη.

Η Ουκρανία δεν παίζει παρά το ρόλο του πρόθυμου ξίφους του ιμπεριαλισμού εις βάρος της Ρωσίας, ενώ τα ναζιστικά τάγματα το ρόλο του ξίφους της φιλονατοϊκής ουκρανικής ολιγαρχίας εναντίον του ρωσόφωνου πληθυσμού.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο πόλεμος που διεξάγει το καθεστώς του Πούτιν (παρά τον αντιδραστικό και αστικό-ολιγαρχικό χαρακτήρα του καθεστώτος αυτού) είναι ένας πόλεμος αμυντικός με στόχο την επιβίωση της (καπιταλιστικής) Ρωσίας ενάντια στην ιμπεριαλιστική νατοϊκή περικύκλωση και την απειλή της πολιτικής εκμηδένισης και αποικιοποίησής της από τον ιμπεριαλισμό.

Ο πόλεμος αυτός δεν ξεκίνησε στις 24/2/2022. Ξεκίνησε το 2014, όταν η φιλοδυτική ουκρανική ολιγαρχία με πολιορκητικό κριό καθαρόαιμους ναζί, πολιτικούς απογόνους του συνεργάτη της χιτλερικής Γερμανίας Στέπαν Μπαντέρα, ανέτρεψαν πραξικοπηματικά την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και άνοιξαν το χορό του εθνοτικού μίσους και της βάναυσης καταπίεσης σε βάρος των ρωσόφωνων πολιτών της χώρας.

Ο πόλεμος είναι μια πραγματικότητα. Τα ευχολόγια για τον τερματισμό του δεν ωφελούν σε τίποτα. Αν αύριο η Ρωσία αναδιπλωνόταν και εγκατέλειπε το έδαφος της Ουκρανίας θα εγκατέλειπε ταυτόχρονα και τα εκατομμύρια των ρωσόφωνων στην αιματηρή και γενοκτονική αντεκδίκηση των αρχών του Κιέβου και των ναζιστικών ταγμάτων. Ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ θα είχε κερδίσει τη σημαντικότερη μάχη στην εκστρατεία περικύκλωσης και εκμηδενισμού της Ρωσίας και μετατροπής της σε αποικία. Είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος για να τελειώσει αυτός ο πόλεμος; Μήπως ο αριθμός των θυμάτων του πολέμου θα είναι μικρότερος σε αυτήν την περίπτωση; Μάλλον το αντίθετο….

Στην πολεμική αυτή αναμέτρηση δεν τηρούμε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους εμπλεκόμενους ούτε καταφεύγουμε σε μια βολική ουδετερότητα που καταγγέλλει τους πάντες υπό το μανδύα είτε μιας πασιφιστικής φρασεολογίας του τύπου «όλοι είναι εγκληματίες» είτε μιας «υπερεπαναστατικής» απλούστευσης που βλέπει «εθνικιστές και ολιγάρχες κι από τη μια κι από την άλλη πλευρά».

Θεωρούμε ότι η καλύτερη έκβαση του πολέμου είναι το τσάκισμα του στρατιωτικού μηχανισμού του καθεστώτος του Κιέβου και των φασιστικών δυνάμεων όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά γίνεται.

Η συντριβή των πρόθυμων «μπροστινών» του θα είναι και μια συντριπτική ήττα για το ΝΑΤΟ και θα σηματοδοτεί μια τεράστιας κλίμακας ματαίωση των σχεδίων αυτής της εμπρηστικής συμμαχίας να επιβάλλει τη θέλησή του ιμπεριαλισμού σε ένα ακόμη μέτωπο (ίσως το σημαντικότερο) μετά τις αποτυχημένες απόπειρες καθοδηγούμενης αλλαγής καθεστώτων στη Συρία, τη Βενεζουέλα, το Χονγκ Κονγκ, το Ιράν, τη Βολιβία, Λευκορωσία κλπ.

Το ΝΑΤΟ είναι ο παγκόσμιος τρομοκράτης, ο χωροφύλακας της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας και ο κυριότερος εγγυητής της συνέχισης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Κάθε ήττα του ΝΑΤΟ, ακόμη κι αν προέρχεται από τα χτυπήματα ενός αντιδραστικού καθεστώτος τύπου Πούτιν, είναι μια ανάσα ελπίδας για τα εκατομμύρια των δυναστευόμενων λαών του παγκόσμιου Νότου και μια ένεση αυτοπεποίθησης στην αγωνιστική πρωτοπορία των χωρών αυτών που αγωνίζονται να αποτινάξουν τον ιμπεριαλιστικό ζυγό. Κάθε ήττα του ΝΑΤΟ δημιουργεί ευνοϊκότερες προϋποθέσεις για τον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική τυραννία όπου γης. 

Οι αγωνιστές και αγωνίστριες του σοσιαλισμού σε κάθε χώρα που συμμετέχει σ΄ αυτήν τη εγκληματική στρατιωτική συμμαχία ας υψώσουμε τη φωνή μας:

ΒΑΛΤΕ ΣΤΟ ΝΑΤΟ ΔΥΝΑΜΙΤΗ

ΚΟΚΚΙΝΗ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ

Κώστας Αντωνόπουλος

 

Δημοσιεύουμε τα παρακάτω κείμενα, θεωρώντας τόσο ότι φωτίζουν εξαιρετικά τις ποικίλες πτυχές της ρωσο-ουκρανικής σύρραξης όσο και ότι αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο μια σοσιαλιστική θέση αρχών απέναντι σ’ αυτόν τον πόλεμο.

Το πρώτο κείμενο είναι η κοινή δήλωση μιας σειράς αριστερών οργανώσεων και κομμάτων όπως δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα www.consistent-democrats.org των Consistent Democrats, του τμήματος της Επιτροπής Σύνδεσης για την Τέταρτη Διεθνή στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Τα επόμενα τρία κείμενα τα «αλιεύσαμε» από την ιστοσελίδα www.socialistaction.net (Σοσιαλιστική Δράση) στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Τα τρία τελευταία κείμενα είναι από την ιστοσελίδα www.workers.org της οργάνωσης Workers World Party στις ΗΠΑ.

 

Κοινή Δήλωση: Νίκη στις αντιφασιστικές δυνάμεις του Ντονμπάς και τους συμμάχους τους! 

ΗΠΑ/ΝΑΤΟ μακριά από τη Ρωσία!                

3 Μαρτίου 2022 

 

Το ουκρανικό ναζιστικό τάγμα Αζόφ που χρηματοδοτείται από το ΝΑΤΟ και άλλοι ακροδεξιοί Ουκρανοί εθνικιστές έχουν σφάξει πολλές χιλιάδες στο Ντονμπάς τα τελευταία 8 χρόνια.

Αυτή η δήλωση δημοσιεύεται υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αντιφασιστικής Αλληλεγγύης της Ουκρανίας και εγκρίθηκε από:

Κομμουνιστικό Κόμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ 

Consistent Democrats  

Κίνημα για τη Λαϊκή Δημοκρατία (ΗΠΑ) 

Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα

Κόμμα Κομμουνιστών ΗΠΑ 

Posadists Today

Σοσιαλιστικός Αγώνας

Κόμμα Σοσιαλιστικής Ενότητας / Partido de Socialismo Unido 

Φίλοι των ΗΠΑ του Σοβιετικού Λαού

Κομμουνιστικό Κόμμα Ζιμπάμπουε

---

Στις 24 Φεβρουαρίου, οι αντιφασιστικές Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, μαζί με τη Ρωσική Ομοσπονδία, ξεκίνησαν στρατιωτική δράση με στόχο την «αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας. Είναι προς το συμφέρον των φτωχών και εργαζομένων, των αντιπολεμικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, να πάρουν μια ξεκάθαρη θέση σε ένδειξη αλληλεγγύης με τις αντιφασιστικές δυνάμεις. Ο πραγματικός κίνδυνος πολέμου προέρχεται από τις δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που περιβάλλουν τη Ρωσία. Η κυβέρνηση στο Κίεβο είναι ο πληρεξούσιός τους, χωρίς κανέναν σεβασμό για τον λαό της Ουκρανίας.

Τον Μάρτιο του 2014, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Ουίλιαμ Χέιγκ είπε ψέματα στη Βουλή των Κοινοτήτων όταν είπε ότι η απομάκρυνση του Βίκτορ Γιανουκόβιτς ήταν σύμφωνη με το σύνταγμα της Ουκρανίας, λέγοντας: «Είναι λάθος να αμφισβητείται η νομιμότητα των νέων αρχών».

Στην πραγματικότητα, η απομάκρυνση του Γιανουκόβιτς δεν πληρούσε καμία από τις διατάξεις του ουκρανικού συντάγματος: δεν υπήρχε ειδική επιτροπή της Ράντα, ούτε αναθεώρηση από το Συνταγματικό Δικαστήριο και η Ράντα ενέκρινε νομοσχέδιο για την απομάκρυνση του Γιανουκόβιτς με απλή πλειοψηφία 328 ψήφων, 10 λιγότερο από η πλειοψηφία των δύο τρίτων που ορίζεται στο ουκρανικό σύνταγμα. Αναμφίβολα ο Χέιγκ «δεν έλαβε τις σωστές συμβουλές» από τους συμβούλους του στο Υπουργείο Εξωτερικών!

Τα τελευταία 8 χρόνια, ο ουκρανικός στρατός και τα φασιστικά τάγματα (τα οποία ενσωματώθηκαν στην Εθνική Φρουρά) με την υποστήριξη των ΗΠΑ, σκότωσαν 5.059 ανθρώπους στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ, συμπεριλαμβανομένων 91 παιδιών (στοιχεία που λήφθηκαν από το Ντονέτσκ την περασμένη εβδομάδα), οπότε ο αριθμός και για τις δύο αντιφασιστικές δημοκρατίες είναι πιθανώς περίπου 8-9.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 100 παιδιών.

Η έναρξη του πολέμου αυτού τοποθετείται το 2014, όταν η Ουκρανία ξεκίνησε την «Αντιτρομοκρατική Επιχείρηση» (ATO), λίγο περισσότερο από μια εβδομάδα αφότου ο διευθυντής της CIA John Brennan επισκέφθηκε το Κίεβο για να συναντήσει ανώτερους ουκρανούς αξιωματούχους πληροφοριών για να «υποστηρίξει την αμοιβαία επωφελή συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας». Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη σύγχρονη στρατιωτική επίθεση με άρματα μάχης, πυροβολικό, πυραύλους και αεροσκάφη. Η ATO ήταν ακόμη σε εξέλιξη όταν ξεκίνησε η ρωσική επέμβαση την περασμένη εβδομάδα, στην πραγματικότητα ενισχύθηκε γρήγορα.

Εκατομμύρια Ρωσόφωνοι Ουκρανοί έχουν εξαναγκασθεί να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς από το 2014, πάνω από δύο εκατομμύρια ζουν τώρα μόνο στη Ρωσική Ομοσπονδία. Πολλοί τράπηκαν σε φυγή ως αποτέλεσμα των φασιστικών απειλών κατά της ζωής τους.

Έως και 100 αντιφασίστες δολοφονήθηκαν από φασίστες και εθνικιστές στην πυρκαγιά του Κτιρίου των Συνδικάτων της Οδησσού στις 2 Μαΐου 2014. Κανείς δεν γνωρίζει πόσοι ακριβώς ήταν οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους, αφού δεν έχει γίνει ποτέ έρευνα.

Πού ήταν η υστερία των μέσων ενημέρωσης και οι εκκλήσεις για ειρήνη από την αριστερά και το κίνημα ειρήνης, όταν άνδρες, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι βομβαρδίζονταν και πυροβολούνταν από ελεύθερους σκοπευτές στο Donbass τα τελευταία οκτώ χρόνια;

Από τον Νοέμβριο, οι ΗΠΑ ώθησαν το Κίεβο σε μια νέα δολοφονική εισβολή στο Ντονμπάς, ενώ ισχυρίστηκαν ότι η πραγματική απειλή ήταν από τη Ρωσία. Οι ΗΠΑ απέρριψαν τα δίκαια αιτήματα της Μόσχας να εγγυηθεί την ουδετερότητα της Ουκρανίας. Η Ρωσία αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ στις 21 Φεβρουαρίου -οκτώ χρόνια αφότου ο λαός του Ντονμπάς επέλεξε με συντριπτική πλειοψηφία την ανεξαρτησία σε δημοψήφισμα, απορρίπτοντας τη φιλοδυτική/νεοφασιστική πραξικοπηματική κυβέρνηση στην Ουκρανία.

Η Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ έσπρωξαν σκόπιμα και μεθοδικά τις δημοκρατίες του Ντονμπάς και τη Ρωσία σε μια γωνία, από την οποία υπήρχαν μόνο δύο επιλογές: υποταγή ή αντίσταση.

Οι λαϊκές πολιτοφυλακές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ μάχονται για να διώξουν τις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των νεοναζιστικών ταγμάτων οπλισμένων και εκπαιδευμένων από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και το ΝΑΤΟ, που απειλούν συνεχώς τις ζωές των κατοίκων τους. Η αντιφασιστική στρατιωτική δράση, στην οποία αναγκάστηκε να καταφύγει το Ντονμπάς και η Ρωσία από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις –κυρίως από τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και την κυβέρνηση των ΗΠΑ– έχει αποκαλύψει την τεράστια σύγχυση που επικρατεί  στο αντιπολεμικό κίνημα της Δύσης, ακόμη και μεταξύ των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών.

Η σύγχρονη καπιταλιστική Ρωσία δεν είναι ιμπεριαλιστική χώρα. Δεν είχε κανένα μέσο να γίνει μετά την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ. Είναι μια περιφερειακή δύναμη παρόμοια με την Ινδία ή τη Βραζιλία, κυρίως εξαγωγέας εμπορευμάτων και όχι κεφαλαίων. Για να διατηρήσει την ανεξαρτησία της, η Ρωσία έπρεπε να συμμαχήσει με άλλες χώρες σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό. Το πραξικοπηματικό καθεστώς της Ουκρανίας, αντίθετα, είναι ένα πιόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που διεξάγει έναν βάναυσο πόλεμο στους γείτονές του για οκτώ χρόνια και προσφέρεται ως βάση για την επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας.

Η ευθύνη μας είναι να σταματήσουμε τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και τους πολέμους του σε όλες τους τις μορφές, και να σταθούμε αλληλέγγυοι με αυτούς που αγωνίζονται ενάντια στην κυριαρχία των ΗΠΑ.

·  Νίκη στις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ και στους συμμάχους τους!

·  Δικαιοσύνη για τους δολοφονηθέντες στη σφαγή στο Κτίριο των Συνδικάτων της Οδησσού!

·  Αλληλεγγύη στους αντιφασίστες φυλακισμένους και εξόριστους της Ουκρανίας!

·  ΗΠΑ/ΝΑΤΟ: Κάτω τα χέρια από τη Ρωσία! Έξω από την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη!

·  Να διαλυθεί η ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ – Όλα τα νατοϊκά στρατεύματα πίσω στις χώρες τους τώρα!

 

 

 
Γιατί ο ρωσικός λαός του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση

22 Φεβρουαρίου 2022 

Λεωφορεία με πρόσφυγες αναχωρούν για τη Ρωσία (18 Φεβρουαρίου) καθώς το Κίεβο κλιμάκωσε τις στρατιωτικές του επιθέσεις στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ

Του Όουεν Σόγιερ

Με τα γεγονότα στην Ουκρανία, η Ευρώπη και ο κόσμος βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ξεκάθαρη στρατηγική επιλογή. Μπορεί να υποστηρίξει την προσπάθεια του καθεστώτος στο Κίεβο, το οποίο ενσωματώνει επίσημα φασιστικές οργανώσεις όπως το τάγμα Azov στις δυνάμεις ασφαλείας του, να επιβάλει εκ νέου την κυριαρχία του στον ρωσικό πληθυσμό του Ντονέτσκ, του Λουγκάνσκ και της Κριμαίας – μια πολιτική που θα μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο με την στρατιωτική και φασιστική τρομοκρατία. Ή μπορεί να αποδεχθεί ότι ο ρωσικός πληθυσμός αυτών των περιοχών, και γενικά της Ανατολικής Ουκρανίας, που διαφέρει από τη Δυτική Ουκρανία στη γλώσσα, τη θρησκεία και την ιστορία, έχει δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Είναι σαφές ότι αυτό το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση θα ήταν προτιμότερο να ασκηθεί με εντελώς ειρηνικό τρόπο. Το ιδανικό μοντέλο θα ήταν όπως αυτό της Τσεχοσλοβακίας – η οποία χωρίστηκε ειρηνικά σε Τσεχία και Σλοβακία. Η παρούσα κατάσταση στην Ουκρανία – μέσω ένοπλων συγκρούσεων, επιθέσεων από το 2014 και μετά από Ουκρανούς φασίστες στον ρωσικό πληθυσμό στην ανατολική Ουκρανία, τώρα η επίσημη επέμβαση του ρωσικού στρατού – απέχει πολύ από την ιδανική. Αλλά δεν αλλάζει τον πυρήνα του ζητήματος - θα έπρεπε ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας να εξαναγκαστεί από τον στρατιωτικό και φασιστικό τρόμο να κυβερνηθεί από το Κίεβο ή, ως ξεκάθαρη εθνική μειονότητα, θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση;

Κάθε δημοκρατική θέση, από την απλή αποφυγή του τρόμου, μέσω της αποδοχής δημοκρατικών επιλογών μέσα από ψηφοφορία, έως τη μαρξιστική αρχή του δικαιώματος των εθνών στην αυτοδιάθεση καθορίζει ότι ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.

Αυτό που οδήγησε ώστε αυτή την κρίση να γίνει κεφαλαιώδους σημασίας ωστόσο, είναι μια εξωτερική εξέλιξη – η προέλαση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη από το 1991 ενάντια σε όλες τις υποσχέσεις που δόθηκαν στη Ρωσία ότι το ΝΑΤΟ δεν θα προχωρούσε πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας ούτε μια «ίντσα». Αντίθετα αυτό που επιδιώκει τώρα το ΝΑΤΟ είναι να επιτραπεί στην Ουκρανία να εισέλθει στη Συμμαχία– φέρνοντας παράλληλα την απειλή ότι οι πύραυλοι του ΝΑΤΟ θα μπορούν να πετάξουν μέσα σε λίγα λεπτά από τη Μόσχα.

Ο ισχυρισμός των ΗΠΑ ότι αυτό το θέμα αφορά το δικαίωμα της Ουκρανίας να αποφασίζει τη δική της αμυντική πολιτική είναι καθαρή σοφιστεία. Την εποχή της κουβανικής πυραυλικής κρίσης, οι ΗΠΑ δεν υποστήριξαν ποτέ ότι δεν μπορούσαν να αντιταχθούν στους σοβιετικούς πυραύλους στην Κούβα, επειδή η Κούβα είχε το δικαίωμα να αποφασίζει τις δικές της αμυντικές συμμαχίες – οι ΗΠΑ κατέστησαν σαφές ότι ήταν έτοιμες να ρισκάρουν τον παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο για να το αποτρέψουν. Και οι σοβιετικοί πύραυλοι στην Κούβα ήταν πολύ πιο μακριά από την Ουάσιγκτον από ό,τι η Ουκρανία από τη Μόσχα.

Το πραξικόπημα «Μαϊντάν» του 2014 στο Κίεβο, το οποίο ανέτρεψε μια εκλεγμένη κυβέρνηση, ήταν ακριβώς για να επιτρέψει την εγκατάσταση μιας τέτοιας φιλοΝΑΤΟϊκής κυβέρνησης – ανατρέποντας την προηγούμενη ουκρανική πολιτική ουδετερότητας και παραμονής εκτός στρατιωτικών μπλοκ.

Το πραξικόπημα του 2014, για απόπειρα επιβολής μιας επιθετικής πολιτικής κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία, ήταν προφανώς εντελώς απαράδεκτο για τον ρωσικό πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας και ως εκ τούτου έφερε τις εθνικές εντάσεις στο ουκρανικό κράτος σε σημείο βρασμού. Αυτό εντάθηκε με τη φασιστική βία που εξαπέλυσαν υποστηρικτές της κυβέρνησης του Κιέβου το 2014, με αποκορύφωμα τη σφαγή 46 Ρωσόφωνων στην Οδησσό. Αργότερα αυτές οι πολιτικές θεσμοθετήθηκαν από την κυβέρνηση του Κιέβου με την κατάργηση της ρωσικής ως επίσημης κρατικής γλώσσας, μιας γλώσσας που ομιλείται από το 30% του πληθυσμού της Ουκρανίας, τη μετονομασία δρόμων και άλλων μνημείων προς τιμήν των ουκρανών που πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί, την επίσημη ενσωμάτωση στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας των φασιστικών οργανώσεων όπως το τάγμα Azov κ.λ.π.

Δεδομένων των πολιτικών της κυβέρνησης του Κιέβου και της στρατιωτικής και φασιστικής βίας που εξαπέλυσε, ο ρωσικός λαός της Κριμαίας αποφάσισε να ενταχθεί στη Ρωσία και ο ρωσικός λαός στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ σχημάτισε «Λαϊκές Δημοκρατίες» έξω από τον στρατιωτικό έλεγχο του Κιέβου. Εν ολίγοις, το πραξικόπημα του 2014 τερμάτισε την κατάσταση όπου υπήρχε αποδοχή ενός δι-εθνικού λαϊκού κράτους Ουκρανίας-Ρωσίας και είχε ως αποτέλεσμα ο ρωσικός πληθυσμός να αποφασίσει να χωριστεί από το ουκρανικό κράτος για να αποφύγει την εθνική καταπίεση. Αυτή η κατάσταση μπορεί να αντιστραφεί μόνο με στρατιωτική και φασιστική τρομοκρατία από το καθεστώς του Κιέβου.

Δεν πρέπει να υπάρχει παρεξήγηση ως προς την ιστορική προέλευση αυτού του εθνικού διχασμού εντός του ουκρανικού κράτους. Αυτό που είναι τώρα το ουκρανικό κράτος διχάστηκε από αιώνες ιστορίας. Η Δύση της Ουκρανίας ήταν ιστορικά υπό τον έλεγχο της Πολωνίας και της Λιθουανίας. Αυτό που είναι τώρα το δυτικό μεγαλύτερο μέρος του ουκρανικού κράτους ενσωματώθηκε στη χώρα μόλις το 1945. Αντίθετα, η Ανατολική Ουκρανία ήταν μέρος της Ρωσίας για αιώνες. Η απόσπαση του σημερινού Κιέβου από την Πολωνία πραγματοποιήθηκε από τους Κοζάκους το 1648. Σχημάτισαν μια ρητή συμμαχία με τη Ρωσία το 1654. Η Ρωσία απέκτησε επίσημα την κυριαρχία ενός μεγάλου τμήματος της Ουκρανίας από την Πολωνία το 1686. Η Κριμαία προσχώρησε επίσημα στη Ρωσία το 1783. Εν ολίγοις, για αιώνες η Ανατολική Ουκρανία, συγκεκριμένα, ήταν Ρωσική. Αυτό αντικατοπτρίζεται στη γλώσσα, το 30% των ατόμων στο ουκρανικό κράτος μιλούν ρωσικά,

Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν δύο εθνικότητες στο ουκρανικό κράτος – η Ουκρανική (με κέντρο τη Δυτική Ουκρανία) και η Ρωσική στην Ανατολική Ουκρανία. Οι σοσιαλιστές θα πρέπει να θεωρήσουν κάθε προσπάθεια της Ρωσίας να επιβάλει την κυριαρχία της στη Δυτική Ουκρανία ως παραβίαση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης – το οποίο θα έπρεπε επίσης να επιβληθεί από τον στρατιωτικό τρόμο. Αλλά εξίσου ο ρωσικός λαός της Ανατολικής Ουκρανίας έχει δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Τα δι-εθνικά ή πολύ-εθνικά κράτη δεν είναι φυσικά ακατόρθωτα. Η Τσεχοσλοβακία ήταν ένα για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα πριν χωριστεί, ο Καναδάς είναι ένα πολύγλωσσο κράτος, ακόμη και η Βρετανία είναι ένα πολύ-εθνικό κράτος. Αλλά τέτοια κράτη, από τη φύση τους, μπορούν να διατηρηθούν μόνο με τη διασφάλιση ότι δεν θα εφαρμοστούν πολιτικές στις οποίες αντιτίθεται πλήρως ένα από τα συστατικά έθνη του κράτους. Στον Καναδά αυτό διασφαλίζεται από μια αυστηρή πολιτική διγλωσσίας και αποδοχής του δικαιώματος του Κεμπέκ να αποσχιστεί εάν το επιθυμεί, στη Βρετανία αναγνωρίζεται το δικαίωμα της Σκωτίας, της Ουαλίας ή της βόρειας Ιρλανδίας να αποσχιστούν εάν το επιθυμούν. Η κατάρρευση τέτοιων πολιτικών οδηγεί αναπόφευκτα στη διάλυση τέτοιων κρατών. Στην Ουκρανία, λόγω της επέκτασης του ΝΑΤΟ και σε συνδυασμό μ’ αυτήν, το καθεστώς του Κιέβου ακολουθεί μια πολιτική βάναυσης εθνικής καταπίεσης του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας. Αυτό οδήγησε αναπόφευκτα στη διάλυση του ουκρανικού κράτους.

Οι δημοκράτες και οι σοσιαλιστές έχουν κάθε λόγο να μην προτιμούν τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται στην Ουκρανία – τα δημοψηφίσματα και οι νομικές συμφωνίες είναι πολύ προτιμότερα από σφαγές, βομβαρδισμούς, λαϊκές εξεγέρσεις, επέμβαση ρωσικών στρατευμάτων κ.λπ. Αλλά δεν αλλάζει την ουσία του θέματος. Ο ρωσικός λαός της Ανατολικής Ουκρανίας –στο Ντονέτσκ, το Λούγκανσκ και την Κριμαία– έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Κάθε δημοκράτης και σοσιαλιστής πρέπει να το υπερασπιστεί αυτό. Η μόνη εναλλακτική είναι η στρατιωτικοφασιστική βία του Κιέβου για να επιβληθεί στην Ανατολική Ουκρανία– κάθε δημοκράτης και σοσιαλιστής πρέπει να αντιταχθεί σε αυτό.

 

Η βάση για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία είναι σαφής – όχι στο ΝΑΤΟ, σεβασμός των εθνικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Ουκρανία

6 Μαρτίου 2022 

40.000 πρόσφυγες από το Ντονμπάς έφτασαν στη Ρωσία (Φεβρουάριος 2022) αφού το Κίεβο εξαπέλυσε επιθέσεις σε 32 περιοχές στις Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ

Του Όουεν Σόγιερ

Τα γεγονότα στην Ουκρανία έχουν κορυφωθεί με πόλεμο μεγάλης κλίμακας και μια πιθανή διάσπαση της χώρας. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το αποκορύφωμα της διαδικασίας που ξεκίνησε το 2014 με το πραξικόπημα «Μαϊντάν» στο Κίεβο εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης του Γιανουκόβιτς – πραξικόπημα το οποίο  υποστήριξαν οι ΗΠΑ. Αυτά τα γεγονότα είναι από ανθρώπινη άποψη τραγικά, αλλά για να βρεθεί μια διέξοδος είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τις βαθιές ιστορικές δυνάμεις που τα παρήγαγαν.

Αυτά τα γεγονότα ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της καταστολής των εθνικών δικαιωμάτων του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας από την κυβέρνηση του Κιέβου μετά το 2014 και της υιοθέτησης πολιτικών, τόσο στο εσωτερικό όσο και σε ό,τι αφορά την ένταξη στο ΝΑΤΟ, εντελώς απαράδεκτων για τον πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας. Αυτό σημαίνει επομένως ότι η διέξοδος είναι απλή – και θα μπορούσε να επιτευχθεί σε πέντε λεπτά, αν δεν υπήρχε πίεση από τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.

§  Η Ουκρανία θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ – ακυρώνοντας έτσι τη στρατιωτική απειλή για τη Ρωσία.

§  Τα δικαιώματα του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας πρέπει να γίνονται σεβαστά.

Αυτή η λύση είναι προφανώς προοδευτική και πρέπει να υποστηριχθεί από την αριστερά. Αν όχι, σημαίνει ότι η αριστερά υποστηρίζει

§  Την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ

§  Μια πολιτική εξαναγκασμού του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας να βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Κιέβου – κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με στρατιωτικό-φασιστικό τρόμο.

Θα φαινόταν αδιανόητο ότι κάποιος στην αριστερά θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτές τις τελευταίες πολιτικές. Αλλά δυστυχώς, λόγω της σύγχυσης σχετικά με τον χαρακτήρα της Ουκρανίας, και στη λογική αυτών των συγχύσεων, τμήματα της αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων τμημάτων της αντιπολεμικής αριστεράς, έχουν υποστηρίξει de facto τέτοιες αντιδραστικές πολιτικές. Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε τον πραγματικό χαρακτήρα της κατάστασης στην Ουκρανία και τη λογική των πολιτικών που υποστηρίζονται.

 Γιατί το Κίεβο και το ΝΑΤΟ κατέστρεψαν την ενότητα του ουκρανικού κράτους

Οι πολιτικές που ξεκίνησε το Κίεβο μετά το πραξικόπημα του 2014, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, κατέστρεψαν τη βάση της ενότητας του ουκρανικού κράτους. Πιο συγκεκριμένα, η Ουκρανία έγινε μη βιώσιμη ως κράτος τη στιγμή που το δυτικό (ουκρανικό) τμήμα της χώρας ξεκίνησε την καταστολή του ανατολικού (ρωσικού) τμήματος. Αυτές οι διαδικασίες ήταν αποτέλεσμα αιώνων ανάπτυξης, επομένως είναι απαραίτητο να τις κατανοήσουμε ξεκάθαρα.

Ο σχηματισμός του ουκρανικού κράτους

Η Ουκρανία ήταν ένα πολυεθνικό κράτος του οποίου τα σημερινά σύνορα οριστικοποιήθηκαν μόλις το 1945. Πιο συγκεκριμένα, αφήνοντας κατά μέρος σχετικά μικρότερες ομάδες (Ρουμάνους, Ούγγρους και άλλους), ήταν ένα διεθνικό κράτος. Όπως πάντα, η ενότητα ενός τέτοιου κράτους θα μπορούσε να διατηρηθεί μόνο εφόσον δεν εφαρμοστούν πολιτικές εντελώς απαράδεκτες για ένα από τα συστατικά στοιχεία του. Στην αντίθετη περίπτωση η ενότητα του κράτους είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσει.

Η αποτυχία κατανόησης αυτού του ιστορικού χαρακτήρα του ουκρανικού κράτους έχει οδηγήσει τμήματα της αριστεράς σε σύγχυση και, στη χειρότερη περίπτωση, σε ευθυγράμμιση με τις αντιδραστικές δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου που έχουν εφαρμόσει πολιτικές καταπίεσης κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας και που στοχεύουν να τους επαναφέρουν στον έλεγχο του Κιέβου με τον τρόμο. Η υποστήριξη τέτοιων πολιτικών δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις αρχές της αριστεράς.

Στην Ουκρανία το 30% του πληθυσμού μιλάει ρωσικά, το 70% ουκρανικά. Αυτό συμπίπτει με τη θρησκευτική διαίρεση. Ο ρωσόφωνος πληθυσμός είναι Ρώσοι Ορθόδοξοι, οι Ουκρανόφωνοι είναι Ουκρανοί Ορθόδοξοι (με μικρό αριθμό Καθολικών και Προτεσταντών). Ουσιαστικά η Δύση και ο Βορράς κυριαρχούνται από Ουκρανούς και Ουκρανόφωνους. Στην Ανατολή και τη Νοτιοανατολική κυριαρχούν οι Ρωσόφωνοι.

Οι ιστορικοί λόγοι αυτής της διαίρεσης στην Ουκρανία είναι προφανείς. Αρχικά, η σημερινή Δυτική Ουκρανία ήταν μέρος της Πολωνίας/Λιθουανίας. Στα μέσα του 14ου αιώνα η Πολωνία κατέκτησε στρατιωτικά τη Γαλικία (νοτιοανατολική Πολωνία και Δυτική Ουκρανία). Σχεδόν ταυτόχρονα το Κίεβο έγινε μέρος της Λιθουανίας. Η πολωνική κυριαρχία στη Δυτική Ουκρανία συνεχίστηκε τον 20^ο  αιώνα. Αυτό που είναι τώρα το πιο δυτικό τμήμα της Ουκρανίας ενσωματώθηκε στην Ουκρανία μόλις το 1945

Από τον 15ο αιώνα  ο πολωνικός/λιθουανικός έλεγχος άρχισε να αντικαθίσταται στην Ανατολή από τη Ρωσία.  Η Ρωσία απέκτησε κυριαρχία σε μεγάλο μέρος της Ουκρανίας από την Πολωνία το 1686. Η Κριμαία εντάχθηκε στη Ρωσία το 1783. Εν ολίγοις για αιώνες η Ανατολική Ουκρανία ήταν Ρωσική ενώ η Δυτική Ουκρανία παρέμεινε εντός της Πολωνίας ή της πολωνικής σφαίρας επιρροής.

Ως εκ τούτου, μέσα από μια ιστορική διαδικασία αιώνων, δύο εθνικές κοινότητες σχηματίστηκαν στην Ουκρανία – η Ουκρανική στη Δύση και η Ρωσική στην Ανατολική Ουκρανία.

Αυτό εκφράστηκε στην πιο ακραία του μορφή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι φασίστες ηγέτες της Δυτικής Ουκρανίας πολέμησαν παράλληλα με τη ναζιστική εισβολή στην ΕΣΣΔ συγκροτώντας δυνάμεις όπως η Μεραρχία SS της Γαλικίας – αν και πολύ περισσότεροι πολίτες της Ουκρανίας πολέμησαν εναντίον των Ναζί παρά τους υποστήριξαν.

Αλλά όσοι πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί χαρακτηρίζονται τώρα ως «εθνικοί ήρωες» από το καθεστώς του Κιέβου που ονομάζει δρόμους με τα ονόματά τους, στήνει αγάλματα προς τιμήν τους κ.λπ. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι ο Στέπαν Μπαντέρα, ένας μαζικός δολοφόνος που ευθύνεται για τη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων και άλλων θυμάτων, αρχηγός του λεγόμενου Ουκρανικού Εξεγερμένου Στρατού που πολέμησε στο πλευρό των Ναζί.

Γιατί διασπάστηκε το ουκρανικό κράτος

Παρά τις διαφορές αυτές, το δι-εθνικό ουκρανικό κράτος, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, θα μπορούσε να διατηρηθεί όσο καμία πλευρά δεν υιοθετούσε πολιτικές επιλογές που θα ήταν αδύνατο να αποδεχτεί η άλλη. Αυτό σήμαινε εσωτερικά μια κατάσταση κατά την οποία ο ρωσικός πληθυσμός αντιμετωπιζόταν ως εθνικά σεβαστή μειονότητα, με τα ρωσικά, που ομιλούνται από το 30% του πληθυσμού, ως επίσημη κρατική γλώσσα, και ουδετερότητα/καμία είσοδος σε στρατιωτικά μπλοκ είτε εναντίον της Δύσης είτε εναντίον της Ρωσίας κ.λπ.

Τέτοιες πολιτικές είναι η μόνη βάση στην οποία μπορεί να διατηρηθεί η ενότητα των δι-εθνικών κρατών. Για παράδειγμα, στον Καναδά η κρατική ενότητα διατηρείται από την πολιτική της αυστηρής αγγλογαλλικής διγλωσσίας. Δύο φορές, το 1980 και το 1995, το γαλλόφωνο Κεμπέκ ψήφισε κατά της απόσχισης μόνο με μικρή πλειοψηφία – στην τελευταία περίπτωση μόνο 0,58% των ψήφων. Στη Βρετανία, ένα πολυεθνικό κράτος, αναγνωρίζονται επίσημα τα δικαιώματα απόσχισης της Σκωτίας, της Ουαλίας και της βόρειας Ιρλανδίας.   

Αλλά το πραξικόπημα του «Μαϊντάν» του 2014 στο Κίεβο το οποίο υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ, και ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση, υιοθέτησε και αποπειράθηκε να επιβάλλει επιλογές εντελώς απαράδεκτες για τον ρωσικό πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας. Αυτές έχουν εφαρμοστεί σταδιακά - κατάργηση της ρωσικής ως επίσημης κρατικής γλώσσας, εξύμνηση ναζιστικών μορφών όπως ο Μπαντέρα κ.λπ. Αυτές οι πολιτικές άρχισαν να εφαρμόζονται με στρατιωτικό/φασιστικό τρόμο από δυνάμεις υπέρ του Κιέβου στην Ανατολική Ουκρανία - συμπεριλαμβανομένης της σφαγής στην Οδησσό στις 2 Μαΐου 2014.

Η στρατιωτική απειλή των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ για τη Ρωσία ανατίναξε την Ουκρανία

Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή την εξέλιξη. Θα τοποθετούσε τους πυραύλους του ΝΑΤΟ μέσα σε λίγα λεπτά πτήσης από τη Μόσχα και άλλους στόχους στη Ρωσία – απαράδεκτο τόσο για την ίδια τη Ρωσία όσο και για τον ρωσικό πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας.

Ο ισχυρισμός των ΗΠΑ ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν ζήτημα «κυριαρχικών δικαιωμάτων» ήταν καθαρή σοφιστεία. Το 1962 οι ΗΠΑ ήταν έτοιμες να απειλήσουν με παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο για να αποτρέψουν την εγκατάσταση σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα, χωρίς να τους ενδιαφέρουν τα «κυριαρχικά  δικαιώματα» της Κούβας. Ευτυχώς, η ηγεσία της ΕΣΣΔ απέσυρε τους πυραύλους από την Κούβα – οδηγώντας την κατάσταση σε εκτόνωση. Οι ΗΠΑ, ωστόσο, έχουν προωθήσει επιθετικά την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, με τελευταία εξέλιξη την πίεση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Αυτοί που υποστηρίζουν το δικαίωμα μιας χώρας  να ενταχθεί σε οποιαδήποτε στρατιωτική συμμαχία επιθυμεί είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας. Μια πυρηνική υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ δεν επρόκειτο ποτέ να δεχτεί σοβιετικούς πυραύλους να βρίσκονται στην Κούβα – η απόσταση από την Αβάνα στην Ουάσιγκτον είναι 1.800 χιλιόμετρα, ή μόνο λίγα λεπτά πτήσης για έναν πύραυλο. Η απόφαση της ηγεσίας της ΕΣΣΔ να επιχειρήσει να εγκαταστήσει πυραύλους στην Κούβα ήταν μια περιπέτεια από την οποία, ευτυχώς, αποφάσισαν να αποχωρήσουν. Αλλά η απόσταση από το Κίεβο στη Μόσχα είναι ακόμη πιο κοντά από ό,τι από την Αβάνα στην Ουάσιγκτον – μόλις 860 χιλιόμετρα. Επομένως, η Ρωσία δεν επρόκειτο ποτέ να δεχτεί μια κολοσσιαία στρατιωτική απειλή, την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η οποία ήταν ακόμη μεγαλύτερη από τη στρατιωτική απειλή που συνιστούσαν για τις ΗΠΑ οι σοβιετικοί πύραυλοι στην Κούβα. 

Αντιμέτωπος με την εθνική καταπίεση, που ξεκίνησε από την εσωτερική και διεθνή πολιτική του Κιέβου, ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας, προφανώς, απέσυρε την υποστήριξη του στο δι-εθνικό κράτος. Η Κριμαία αποφάσισε με δημοψήφισμα να ενταχθεί στη Ρωσία – το 97% ψήφισε υπέρ της ένταξης στη Ρωσική Ομοσπονδία. Το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ αποφάσισαν να σχηματίσουν ανεξάρτητες «Λαϊκές Δημοκρατίες» – στο δημοψήφισμα του Ντονέτσκ ήταν υπέρ το 89% του πληθυσμού, ενώ στου Λουγκάνσκ το 97%.

Ως εκ τούτου, το δι-εθνικό κράτος της Ουκρανίας κατέρρευσε για τον απολύτως προβλέψιμο λόγο ότι το καθεστώς του Κιέβου μετά το 2014 ξεκίνησε τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο πολιτικές εξ ολοκλήρου καταπιεστικές και απαράδεκτες για τον ρωσικό πληθυσμό στην Ανατολική Ουκρανία. Για το λόγο αυτό, ο έλεγχος του Κιέβου στην Ανατολική Ουκρανία θα μπορούσε να επιβληθεί εκ νέου μόνο με τη στρατιωτική και φασιστική τρομοκρατία ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία του ρωσικού πληθυσμού στην Ανατολική Ουκρανία.

Η θέση των σοσιαλιστών

Η θέση των δημοκρατών και των σοσιαλιστών σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είναι ξεκάθαρη.

Ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας αποφάσισε να ασκήσει το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση με απόσχιση, και όχι να αγωνιστεί για την αναγνώριση των δικαιωμάτων του σε ένα ουκρανικό κράτος, Αναμφίβολα θα ήταν προτιμότερο, αν το δι-εθνικό κράτος της Ουκρανίας είχε διαιρεθεί ειρηνικά. Ένα παράδειγμα είναι η Τσεχοσλοβακία, η οποία χωρίστηκε σε Τσεχία και Σλοβακία με εντελώς ειρηνικά μέσα.

Αλλά δυστυχώς, η ιστορία δεν κυλά πάντα ομαλά και στην Ουκρανία το φιλονατοϊκό καθεστώς του Κιέβου και οι ναζιστικοί του βραχίονες καθιστούν εδώ και 8 χρόνια κάτι τέτοιο εντελώς απίθανο.  Αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία του ζητήματος – το δικαίωμα του ρωσικού πληθυσμού στην ανατολική Ουκρανία στην αυτοδιάθεση.

Το θέμα των ρωσικών στρατευμάτων είναι υποδεέστερο. Όποιος αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ντονέτσκ, του Λούγκανσκ και της Κριμαίας στην αυτοδιάθεση, πρέπει να αναγνωρίζει και το δικαίωμά τους να αποφασίσουν με ποια στρατιωτικά μέτρα επιθυμούν να το διαφυλάξουν. Αντιμέτωπος με την πολιτική εθνικής καταπίεσης που εκπορεύεται από το Κίεβο και τα φασιστικά αντιρωσικά τάγματα, στην Ανατολική Ουκρανία όποιος έχει λογική θα κοιμόταν πιο ασφαλής γνωρίζοντας ότι προστατεύεται από τον τακτικό ρωσικό στρατό και όχι μόνο από τις πολιτοφυλακές της Ανατολικής Ουκρανίας.

Η απαίτηση που διατυπώνεται από κάποια τμήματα της αριστεράς για απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από το Ντονέτσκ και το Λούγκανσκ είναι, δυστυχώς, αντίθετη με το δικαίωμα αυτών των περιοχών για αυτοδιάθεση και θέτει σε κίνδυνο τον πληθυσμό τους – που βρίσκεται αντιμέτωπος με το φιλονατοϊκό καθεστώς στο Κίεβο που έχει επιπλέον ενσωματώσει τις φασιστικές δυνάμεις.

Το εάν και κατά πόσο, στα πλαίσια του δικαιώματός του στην αυτοδιάθεση, ο ρωσικός πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας επιθυμεί να παραμείνει σε ένα ενιαίο ουκρανικό κράτος, αναμφίβολα απαιτώντας την αναγνώριση των δικαιωμάτων του, εξαρτάται επίσης από αυτούς. Σε κάθε περίπτωση πάντως πρέπει να υποστηρίχθεί σθεναρά από την αριστερά. Η μόνη διαφορετική προοπτική είναι μια απόπειρα από το καθεστώς του Κιέβου, οπλισμένου από τις ΗΠΑ, να επιβληθεί στην Ανατολική Ουκρανία με τα μέσα της στρατιωτικής και φασιστικής τρομοκρατίας – στην οποία όλοι οι αριστεροί πρέπει να αντιταχθούν.

Κάποιοι στην αριστερά προσπαθούν να συγκαλύψουν αυτή τη σαφή επιλογή μιλώντας για «ουκρανικό λαό» – και ως εκ τούτου αντιτιθέμενοι στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης στην Ανατολική Ουκρανία. Αλλά αυτό είναι καθαρή φιλοιμπεριαλιστική σοφιστεία.

Στον Καναδά, για παράδειγμα, οι κάτοικοι του Κεμπέκ είναι «Γαλλοκαναδοί». Δηλαδή είναι Καναδοί αλλά προέρχονται από μια ξεχωριστή εθνική ομάδα εντός του Καναδά που έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Ομοίως, εντός της Βρετανίας οι άνθρωποι στη Σκωτία θεωρούν τους εαυτούς τους ως Σκωτσέζους, και εκείνοι στην Ουαλία θεωρούν τους εαυτούς τους ως Ουαλούς. Είναι επίσης πολίτες της Βρετανίας – και κάποιοι/πολλοί μπορεί να θεωρούν τους εαυτούς τους και ως «Βρετανούς». Αλλά αυτό δεν αλλάζει το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Στην Ιρλανδία, φυσικά, η πλειοψηφία του πληθυσμού υποστήριξε για μεγάλο χρονικό διάστημα, και η πλειοψηφία του νησιού έχει επιτύχει, την ανεξαρτησία – μόνο η τεχνητή χάραξη των ορίων από τη Βρετανία εμπόδισε ολόκληρη την Ιρλανδία να γίνει ανεξάρτητη, ακόμη και το βρετανικό κράτος αναγνωρίζει το δικαίωμα της βόρειας Ιρλανδίας να αποσχιστεί.

Ομοίως, στην Ουκρανία, ορισμένοι από τον ρωσόφωνο πληθυσμό θεωρούν τους εαυτούς τους ως Ουκρανούς, άλλοι ως Ρωσόφωνους Ουκρανούς, άλλοι ως Ρώσους. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Είναι τραγικό να υπάρχου τμήματα της αριστεράς που αντιτίθενται σε αυτό, και επομένως ευθυγραμμίζονται με τον στρατιωτικό και φασιστικό τρόμο του καθεστώτος του Κιέβου.

Συνοπτικά, το θεμελιώδες εσωτερικό ζήτημα στην Ουκρανία είναι ξεκάθαρο. Πρέπει οι δημοκράτες και οι σοσιαλιστές να αποδεχθούν το δικαίωμα του καθεστώτος του Κιέβου να επιβάλλει στρατιωτικό και φασιστικό τρόμο στον ρωσικό πληθυσμό στην ανατολική Ουκρανία; Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρα όχι! Ή θα πρέπει να υποστηρίξει το δικαίωμα του ρωσικού πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας στην αυτοδιάθεση. Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρα ναι.

Διεθνώς το θέμα είναι εξίσου ξεκάθαρο. Πρέπει η Ουκρανία να μπει στο ΝΑΤΟ ή όχι; Δηλαδή, θα έπρεπε να επιβληθεί μια άμεση στρατιωτική απειλή στη Ρωσία -πολύ παρόμοια με αυτήν της «κρίσης των πυραύλων», τότε που οι ΗΠΑ ήταν έτοιμες να διακινδυνεύσουν τον παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο για να την αποτρέψουν;  Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Είναι παράλογο να υπάρχει τέτοιου μεγέθους σύγχυση στην αριστερά που έχει οδηγήσει μέρη της στην ευθυγράμμιση με δυνάμεις που θέλουν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Συνοπτικά, ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να τερματιστεί εξαιρετικά γρήγορα:

§  Καθιστώντας σαφές ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

§  Με την αποδοχή των δικαιωμάτων του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ανατολικής Ουκρανίας.

Αυτή είναι μια αριστερή πολιτική αρχών. Όποιος σκέφτεται διαφορετικά ευθυγραμμίζεται  με τον στρατιωτικό/φασιστικό τρόμο του Κιέβου και με το ΝΑΤΟ – κι αυτό λίγα κοινά έχει με μια αριστερή πολιτική.

 

 

 

 Οι επιθέσεις στα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία μετά το 2014 άνοιξαν τον δρόμο προς τον πόλεμο

10 Μαρτίου 2022 

Οδησσός 2014 - 42 νεκροί όταν πυρπολήθηκε το σπίτι των συνδικάτων από υποστηρικτές του καθεστώτος του Κιέβου

Του Paul Taylor

Υπάρχουν δύο αιτίες για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η μία συντελείται εδώ και τριάντα χρόνια –η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά που απείλησε την ασφάλεια περισσότερων από 140 εκατομμυρίων Ρώσων με την προοπτική τακτικών πυρηνικών όπλων να είναι εντός λίγων λεπτών πτήσης για το μεγαλύτερο μέρος του ρωσικού πληθυσμού– κάτι που οι ΗΠΑ δεν θα ανέχονταν οι ίδιες ποτέ (όπως αποδείχτηκε άλλωστε στην κουβανική πυραυλική κρίση του 1962). Εκείνη την εποχή, οι ΗΠΑ κατέστησαν σαφές ότι ήταν διατεθειμένες να διακινδυνεύσουν πυρηνικό πόλεμο για να αποτρέψουν την εγκατάσταση σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα, οι οποίοι ήταν στην πραγματικότητα δύο φορές πιο μακριά από την Ουάσιγκτον από ότι η Ουκρανία από τη Μόσχα.

Η άλλη αιτία πολέμου είναι οι επιθέσεις στην ασφάλεια και την αυτοδιάθεση της ρωσικής μειονότητας που ζει μέσα στο κράτος της Ουκρανίας.

Η απειλή για την ειρήνη που συνιστά η επέκταση του ΝΑΤΟ έχει τύχει της δέουσας προσοχής και έχει γίνει αποδεκτή ως έγκυρη ανησυχία σε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα.

Ωστόσο, το αίτημα για σεβασμό των εθνικών δικαιωμάτων της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία έχει υποβαθμιστεί. Πολύ συχνά τα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας απορρίπτονται ως στερούμενα ουσίας, ή χειρότερα, ως απλώς άνευ ουσίας προπαγάνδα που προέρχεται από τη Μόσχα. Αυτό είναι ψευδές.

Η εκστρατεία καταπίεσης κατά της ρωσικής μειονότητας περιλαμβάνει τη σφαγή του 2014 στην Οδησσό , για την οποία κανείς δεν έχει προσαχθεί στη δικαιοσύνη. Τα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών δείχνουν επίσης ότι το 81,4% των απωλειών αμάχων που σχετίζονται με τις συγκρούσεις στην Ουκρανία το 2018-2021 ήταν στο έδαφος των πολιορκημένων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία.

Αυτοδιάθεση

Ο σημερινός πόλεμος είναι μια υπενθύμιση ότι η αριστερά και το ευρύτερο εργατικό και ειρηνευτικό κίνημα πρέπει να υπερασπίζονται το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση μιας καταπιεσμένης εθνικής μειονότητας.

Είναι επίσης μια υπενθύμιση ότι η προέλευση μιας σύγκρουσης δεν πρέπει να παραμερίζεται ως απλή ιστορία. Για να κατανοήσουμε τον παρόντα πόλεμο, και συνεπώς να κατανοήσουμε καλύτερα την πορεία προς την ειρήνη, είναι σημαντικό η επίθεση στα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία να τοποθετηθεί στο επίκεντρο της συζήτησης.

Εθνική καταπίεση

Η ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της Ουκρανίας το 2014 ήταν η αρχή της επίθεσης στα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία τα επόμενα οκτώ χρόνια.

Αυτή η επίθεση στα δικαιώματα της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία επικυρώθηκε πολιτικά και ενισχύθηκε από το ουκρανικό κράτος. Η αντίθεση σε αυτή την πολιτική χαρακτηρίστηκε προδοσία και αντιμετωπίστηκε ως τέτοια.

Η συμβουλή του Προέδρου Ζελένσκι προς τους ανθρώπους στο Ντονμπάς, «Αν νιώθεις Ρώσος – «βαλίτσα, σταθμός, Ρωσία» αποκαλύπτει ότι η βαναυσότητα σε βάρος της ρωσικής μειονότητας στην Ουκρανία συνιστά κορωνίδα της ουκρανικής πολιτικής.

Μια διαδοχή νόμων, κυβερνητικών ενεργειών και βίας που επικυρώθηκε από το ουκρανικό κράτος σημειώθηκε μετά το 2014. Το μένος κατά του Ρώσου «αλλόφυλλου» έκανε τη ρωσική μειονότητα να φοβάται για την ίδια της την ύπαρξη.

Το πραξικόπημα του Μαϊντάν του 2014 περιλάμβανε κατά ένα μικρό μέρος πλουραλιστές που αναγνώρισαν ότι μια πολυεθνική Ουκρανία θα ήταν σε ειρήνη μόνο εάν γίνονταν σεβαστά τα δικαιώματα όλων των μειονοτήτων.

Ωστόσο, οι δυνάμεις που ήθελαν ένα πολιτιστικά ομοιογενές κράτος κυριάρχησαν πολιτικά και επέβαλλαν την ατζέντα τους. Έγινε ένας σάπιος συμβιβασμός μεταξύ ορισμένων ολιγαρχών και της Ουκρανικής ακροδεξιάς. Ο αντιρωσικός, ουκρανικός σοβινισμός έγινε η συγκολλητική ουσία για τη νέα συμμαχία των δυνάμεων που κυριαρχούν στο κράτος.

Ο φασισμός και η ακροδεξιά

Από το 2014, η ακροδεξιά ενσωματώθηκε στις δομές του ουκρανικού κράτους. Ήταν η πιο εχθρική προς τη ρωσική μειονότητα και την υποτιθέμενη κατωτερότητά της έναντι των δυτικών ουκρανών-Ευρωπαίων. Η ιδεολογία τους, ότι οι αγνοί Ουκρανοί είναι οι πιο πιστοί υπερασπιστές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, που συνοψίζεται στο σύνθημα «Για την Ευρώπη», τους τοποθέτησε επίσης στην αιχμή των πολλών φυσικών επιθέσεων εναντίον της ρωσικής και άλλων μειονοτήτων από το Κίεβο μέχρι το Ντονμπάς.

Όπως το έθεσε ο Lev Golinkin τον Φεβρουάριο του 2019, «η τυπική υπεράσπιση του Κίεβου είναι να επισημάνει ότι η ακροδεξιά της Ουκρανίας έχει μικρότερο ποσοστό εδρών στο κοινοβούλιο από τους ομολόγους τους σε μέρη όπως η Γαλλία. Αυτό είναι ένα ψεύτικο επιχείρημα: Αυτό που λείπει από την ακροδεξιά της Ουκρανίας στους αριθμούς των δημοσκοπήσεων, το αναπληρώνει με πράγματα που η Μαρίν Λεπέν δεν μπορούσε παρά να ονειρευτεί—παραστρατιωτικές μονάδες και ελεύθεροι έλεγχοι στους δρόμους».

Μίσος επικυρωμένο από το κράτος

Η διακήρυξη από το ουκρανικό κοινοβούλιο το 2018 μιας εθνικής ημέρας μνήμης για τον πιο διαβόητο συνεργάτη των Ναζί της Ουκρανίας Στέπαν Μπαντέρα έστειλε ένα σαφές μήνυμα μίσους  σε όλες τις εθνικές μειονότητες στην Ουκρανία. Αργότερα εκείνο το έτος, οι αρχές στο Lviv, στη Δυτική Ουκρανία, προχώρησαν τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα όταν ανακοίνωσαν ότι το 2019 θα ήταν η «Έτος του Stepan Bandera» .

Τον Μάρτιο του 2021, το Euronews εξήγησε πώς η ουκρανική πολιτική κυριαρχείται από τη συμμόρφωση των κορυφαίων πολιτικών προς την ακροδεξιά, σε έναν διαγωνισμό για να δουν ποιος είναι ο πιο «πατριώτης», πράγμα που μπορεί να αποδειχθεί από τον βαθμό εχθρότητάς τους προς τη ρωσική μειονότητα.

Το Euronews σημείωσε: «Οι [«εθνικιστικές» δυνάμεις] πιέζουν τον Zelensky και τον [Denys] Shmygal, τον πρωθυπουργό, να αποφασίσουν αν είναι εθνικιστές ή όχι», δήλωσε ο Alexei Jakubin, ανώτερος λέκτορας πολιτικής στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο του Κιέβου. Ο Ζελένσκι, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές του 2019 στην Ουκρανία με συντριπτική πλειοψηφία με πάνω από το 70% των ψήφων, βρίσκεται επί του παρόντος με μόλις 19%.

Οι αρχές του Λβιβ, όπου κυριαρχούν τα δεξιά κόμματα, όπως το Svoboda και η Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη, το κόμμα του πρώην προέδρου Πέτρο Ποροσένκο, μυρίζουν αίμα.

«Ο Ζελένσκι και ο Ποροσένκο έχουν μια διαμάχη για το ποιος είναι ο πιο πατριώτης [και] ο Ζελένσκι βρίσκεται σε δύσκολη θέση επειδή η υποστήριξή του είναι πολύ χαμηλότερη, συνεπώς κινείται [προς] τη δεξιά, που είναι το έδαφος του Ποροσένκο» συνέχισε ο Jakubin, προσθέτοντας:

«Αυτό είναι ένα τεστ για να δούμε αν είναι ή όχι πραγματικός πατριώτης».

«Δεν είναι η πρώτη φορά σε καμία περίπτωση που ένας πόλεμος για την κληρονομιά του Μπαντέρα διεξάγεται στα υψηλότερα κλιμάκια της ουκρανικής πολιτικής».

 

Συμφωνίες του Μινσκ

Οι συμφωνίες του Μινσκ του 2014-15 πρόσφεραν έναν δρόμο προς τα εμπρός που σεβόταν τις ανάγκες ασφάλειας και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση όλων των Ουκρανών, συμπεριλαμβανομένης της ρωσικής μειονότητας. Ωστόσο, οι προτάσεις τους για μια μορφή τοπικής διακυβέρνησης ή αυτονομίας για τη ρωσική μειονότητα στην ανατολική Ουκρανία απορρίφθηκαν εντελώς από εκείνους στο καθεστώς του Κιέβου που ήθελαν ένα καθαρά «ουκρανικό» κράτος που δεν θα σεβόταν τα δικαιώματα του 30% του πληθυσμού που μιλούσε ρωσικά.

Μόλις στις 21 Φεβρουαρίου, η Όλγα Ρουντένκο, η αρχισυντάκτρια του The Kyiv Independent σε ένα άρθρο γνώμης για τους New York Times έγραψε για τον Ζελένσκι, «….οποιαδήποτε παραχώρηση στη Ρωσία, ιδιαίτερα για τη σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία, πιθανότατα θα έφερνε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους – απειλώντας τον με τη μοίρα του Βίκτορ Γιανουκόβιτς, του προέδρου που ανατράπηκε από επανάσταση το 2014 ….”

Αυτή η πιθανή απειλή δεν είναι άσκοπες εικασίες. Όπως έγραψε ο Nicolai N. Petro , «Εξέχοντες εθνικιστές διανοούμενοι έχουν υποστηρίξει ότι οι Ρωσόφωνοι Ουκρανοί πρέπει απλώς να επανεκπαιδευτούν ώστε να εκτιμήσουν σωστά την καταπιεσμένη ουκρανική τους ταυτότητα ή να αναγκαστούν να φύγουν. Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Ντόνετσκ, Έλενα Στυάζκινα, το αποκαλεί αυτό «θετικό, ειρηνικό αποικισμό». Άλλοι, όπως ο Αναπληρωτής Πρωθυπουργός που είναι υπεύθυνος για την επανένταξη των Προσωρινά Κατεχόμενων Εδαφών, Αλεξέι Ρέζνικοφ, έχουν υποστηρίξει μια πιο άμεση προσέγγιση—απέλαση όσων είναι άπιστοι και περιορίζοντας τα δικαιώματα των Ουκρανών πολιτών από αυτές τις περιοχές με τη μέθοδο της απαγόρευσης να συμμετέχουν στην πολιτική ζωή για 25 χρόνια. ”

Πίσω από το καθεστώς του Κιέβου στέκονται οι ΗΠΑ, οι οποίες ενθάρρυναν το καθεστώς να μην εφαρμόσει τις Συμφωνίες του Μινσκ και να διατηρήσει έναν 8ετή βάρβαρο πόλεμο εναντίον των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ να κλιμακωθεί η σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας αντί να επιλυθεί. Παράλληλα, οι ΗΠΑ ώθησαν το ΝΑΤΟ να υπονομεύσει την ασφάλεια της Ρωσίας αυξάνοντας τη στρατιωτικοποίηση των χωρών του ΝΑΤΟ που βρίσκονται πιο κοντά στη Ρωσία και υποστηρίζοντας ότι το ΝΑΤΟ θα πρέπει να επεκταθεί ακόμη πιο ανατολικά. Αυτές είναι οι κύριες αιτίες της τρέχουσας σύγκρουσης στην Ουκρανία.

 

 

Οι απειλές ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ενισχύουν την ένταση με τη Ρωσία

Του John Catalinotto δημοσιεύτηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2021

Διαδήλωση τον Απρίλιο του 2019 στην Ουάσιγκτον DC, λέει «Όχι στο ΝΑΤΟ».

Η Ουάσιγκτον έχει απειλήσει με οικονομικές και διπλωματικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας για τη σύγκρουση με την Ουκρανία και έχει εγείρει την πιθανότητα στρατιωτικής δράσης. Σε μια συνέντευξη στο Fox News στις 7 Δεκεμβρίου, ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής του Μισισιπή, Roger Wicker, συζήτησε ακόμη και την επέμβαση των αμερικανικών στρατευμάτων και ένα πυρηνικό πρώτο χτύπημα!

Η Μόσχα αντέδρασε με μια σειρά από αιτήματα προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τη στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Αυτές οι απαιτήσεις θα εμπόδιζαν την περαιτέρω στρατιωτική διείσδυση του ΝΑΤΟ προς τα ρωσικά σύνορα και θα εμπόδιζαν το ΝΑΤΟ να απορροφήσει άλλα κράτη στην Ανατολική Ευρώπη και την περιοχή του Καυκάσου. Μερικές από αυτές τις χώρες συνορεύουν με τη Ρωσία ή ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης πριν από το 1991.

Το ΝΑΤΟ είναι μια επιθετική στρατιωτική συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι ΗΠΑ έχουν κινητοποιήσει τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ πίσω από την προσπάθειά τους να ανακαταλάβουν πρώην αποικιακές χώρες παγκοσμίως. Αυτές οι χώρες είχαν κερδίσει κάποια κυριαρχία όταν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη.

Το ΝΑΤΟ έχει απορροφήσει ορισμένα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας και σοβιετικές δημοκρατίες που έχουν γίνει οι νεοαποικίες του δυτικού ιμπεριαλισμού. Το ΝΑΤΟ χρησιμοποιεί τα στρατεύματα αυτών των χωρών ως πιθανή τροφή για κανόνια και το έδαφός τους για βάσεις πυραύλων που στοχεύουν στη Ρωσία.

Σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία είναι μια καπιταλιστική χώρα. Η Ρωσία δεν παρέχει πλέον ένα μοντέλο δυνητικής σοσιαλιστικής ανάπτυξης που από την ίδια της την ύπαρξη απειλεί την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Ωστόσο, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έχουν ασκήσει κυρώσεις και στρατιωτική πίεση για να αποτρέψουν τη Ρωσία από το να γίνει ανταγωνιστικός καπιταλιστής αντίπαλος.

Αξιοποίηση του ΝΑΤΟ από τις ΗΠΑ

Η Ουάσιγκτον διατηρεί τους δυτικοευρωπαίους ιμπεριαλιστές συμμάχους της παραταγμένους πίσω από τους στρατιωτικούς ηγέτες του ΝΑΤΟ, οι οποίοι ήταν πάντα στρατηγοί των ΗΠΑ. Οι πολεμικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ την περασμένη άνοιξη έστειλαν στρατεύματα και άρματα μάχης από δεκάδες χώρες προς τα ρωσικά σύνορα.

Οι ηγέτες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, όπως ο Ρίκερ, έχουν κάνει τις πιο επιθετικές αντι-ρωσικές δηλώσεις και επέκριναν τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν ότι ήταν ήπιος απέναντι στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Παρά τη ρητορική των Ρεπουμπλικανών, η επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ήταν και είναι δικομματική. Τόσο οι ηγέτες των Ρεπουμπλικανών όσο και του Δημοκρατικού Κόμματος υποστηρίζουν πλήρως τον ιμπεριαλισμό και τον μιλιταρισμό των ΗΠΑ — ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των 768 δισεκατομμυρίων δολαρίων το αποδεικνύει.

Όσον αφορά την Ουκρανία, η Δημοκρατική κυβέρνηση ενορχήστρωσε το πραξικόπημα που ανέτρεψε έναν εκλεγμένο πρόεδρο και εγκατέστησε ένα δεξιό, αντιρωσικό καθεστώς το 2014. Συμμετείχε ο τότε αντιπρόεδρος Μπάιντεν. Και τα ρατσιστικά και φασιστικά στοιχεία της Ουκρανίας έπαιξαν ρόλο στο πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ.

Το πραξικόπημα ήταν πραγματικά ένας επιτυχημένος ελιγμός για να διχάσουν Ουκρανούς και Ρώσους χρησιμοποιώντας τη δεξιά εθνικιστική ιδεολογία. Τον Φεβρουάριο του 2014, η νέα υπερδεξιά κυβέρνηση της Ουκρανίας έβαλε στο στόχαστρο τα δικαιώματα των ρωσόφωνων κατοίκων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος χρήσης της γλώσσας τους.

Το νέο καθεστώς της Ουκρανίας ουσιαστικά ανάγκασε τη Ρωσία να προσαρτήσει την Κριμαία, μια χερσόνησο που προεξέχει στη Μαύρη Θάλασσα, που στέγαζε τον ρωσικό στόλο. Ο έλεγχος της επαρχίας της Κριμαίας είχε μεταφερθεί από τη Ρωσία στην Ουκρανία το 1954. Οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις διατήρησαν τη χρήση της ζωτικής ναυτικής βάσης της Κριμαίας, κάτι που η ρωσική κυβέρνηση δεν είχε καμία πρόθεση να εγκαταλείψει μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Ο πληθυσμός της Κριμαίας —όπως και αυτός της περιοχής Donbass στην ανατολική Ουκρανία— ήταν κυρίως ρωσόφωνος και ταυτιζόταν περισσότερο με τη Ρωσία παρά με την Ουκρανία. Σε δημοψήφισμα, ο πληθυσμός της Κριμαίας υποστήριξε την προσχώρηση στη Ρωσική Ομοσπονδία. Ο πληθυσμός των δύο περιοχών του Ντονμπάς, του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, επέλεξε να αποσχιστεί από την Ουκρανία και η κεντρική κυβέρνηση διεξήγαγε πόλεμο εναντίον τους. Αυτή η μάχη έχει οξυνθεί πρόσφατα.

Επίθεση με drone στο Ντονμπάς

Η Ουκρανία άνοιξε έναν πόλεμο στις νέες χώρες του Ντονμπάς, ο οποίος απκλιμακώθηκε προσωρινά από μια συμφωνία που υπογράφηκε στο Μινσκ της Λευκορωσίας, τον Σεπτέμβριο του 2014, η οποία όριζε όρους για κατάπαυση του πυρός. Τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους η Ουκρανία εκτόξευσε έναν πύραυλο από ένα drone που έπληξε τη βάση πυροβολικού των δυνάμεων που υπερασπίζονται τις φιλορωσικές περιοχές.

Οι Ουκρανοί στρατηγοί δήλωσαν ότι ο στρατός τους είναι ανίκανος να αντιμετωπίσει τον ρωσικό και ζήτησαν πρόσθετη στρατιωτική βοήθεια από το ΝΑΤΟ.

Ως απάντηση στην αυξανόμενη απειλή ότι το καθεστώς του Κιέβου θα επιτεθεί στην περιοχή του Ντονμπάς, η Ρωσία έχει κινητοποιήσει στρατεύματα κοντά στην Ουκρανία.

Σε μια διπλωματική πρωτοβουλία, ο Πούτιν απαίτησε στις 17 Δεκεμβρίου από τις χώρες του ΝΑΤΟ να αποσύρουν την πρόσκληση του 2008 προς την Ουκρανία και τη Γεωργία να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και να μην αναπτύξει το ΝΑΤΟ επιθετικά όπλα σε κράτη που γειτνιάζουν με τη Ρωσία. Ο Πούτιν πραγματοποίησε μια πολυδιαφημισμένη και φιλική τηλεδιάσκεψη με τον Κινέζο Πρόεδρο Xi Jinping στις 15 Δεκεμβρίου, υπογραμμίζοντας τα κοινά τους συμφέροντα.

Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ έχουν μέχρι στιγμής απορρίψει αυτές τις εύλογες ρωσικές απαιτήσεις. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν θα χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε ένταση με τη Ρωσία για να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία και να απαιτήσει τη διακοπή του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 από τη Ρωσία στη Γερμανία.

Οι αντιπολεμικές δυνάμεις στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να αντιμετωπίσουν την αυξημένη ένταση παίρνοντας δημόσιες θέσεις και κινητοποιώντας διαδηλώσεις για να απαιτήσουν την άμεση αποχώρηση του ΝΑΤΟ από την Ανατολική Ευρώπη — και την ταχεία διάλυση αυτής της επιθετικής στρατιωτικής συμμαχίας.

 Καπιταλιστική Ρωσία: στόχος, όχι υπερδύναμη

Από τη Sara Flounders δημοσιεύτηκε στις 30 Ιανουαρίου 2022

Αυτό το άρθρο, που δημοσιεύθηκε αρχικά στις 12 Ιουλίου 2017, από το Workers World, παραμένει επίκαιρο τον Ιανουάριο του 2022 καθώς οι ΗΠΑ απειλούν με πόλεμο στα ρωσικά σύνορα με την Ουκρανία και εντείνουν το δόλωμα της Κίνας σε μια προσπάθεια να διαλύσουν τις συμφωνίες που έχουν συναφθεί μεταξύ των εθνών που επιδιώκουν να παραμείνουν ανεξάρτητα από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ.

 

Επέκταση του ΝΑΤΟ από το 1991.

Η συνεχής χρήση της ορολογίας του Ψυχρού Πολέμου από τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης για να περιγράψει τη συνάντηση των προέδρων των ΗΠΑ και της Ρωσίας ως συνάντηση των «δύο υπερδυνάμεων» κρύβει την παρούσα σχέση δυνάμεων.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Β. Πούτιν συναντήθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής της Ομάδας των 20 στις 7 Ιουλίου 2017, στο Αμβούργο της Γερμανίας.

Οι παλιές προκαταλήψεις και όροι πρέπει να αμφισβητηθούν για να έχουμε μια ακριβή εικόνα της παρούσας διεθνούς κατάστασης. Η Ρωσία σήμερα, ως καπιταλιστική χώρα, δεν είναι καν οικονομική δύναμη πέμπτης διαλογής.

Η ρωσική οικονομία είναι μικρότερη από τις οικονομίες της Βραζιλίας, της Νότιας Κορέας ή του Καναδά. Σύμφωνα με μετρήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η Ρωσία κατατάσσεται πλέον στην 12η θέση παγκοσμίως στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της. Αυτή η μέτρηση είναι η αγοραία αξία των αγαθών και των υπηρεσιών.

Η σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία είναι ένα πολύ διαφορετικό κράτος — κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά — από την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ακόμη και πριν από 27 χρόνια.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τι είναι η Ρωσία σήμερα για να κατανοήσουμε την πραγματική πρόθεση του συνεχούς δολώματος της Ρωσίας στα μέσα ενημέρωσης.

Στα αποθηκευμένα πυρηνικά όπλα από τον Ψυχρό Πόλεμο, οι ΗΠΑ και η Ρωσική Ομοσπονδία μπορεί να έχουν ισότιμη πυρηνική ισχύ — περισσότερο από αρκετή για να αποτεφρώσουν τον κόσμο με μία εκτόξευση.

Όμως οι στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ υπολογίζονται στο 36% έως σχεδόν 50% των συνολικών παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Οι δαπάνες της Ρωσίας είναι 4% έως 5% του παγκόσμιου συνόλου.

Το Πεντάγωνο διατηρεί περισσότερες από 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο και 300.000 στρατιώτες σταθμευμένους εκτός των ΗΠΑ. Η Ρωσία έχει ναυτική βάση στη Συρία και μερικά κέντρα επικοινωνίας σε πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες.

Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ διαθέτει 19 αεροπλανοφόρα, καθένα από τα οποία περιλαμβάνει αεριωθούμενα αεροσκάφη, ελικόπτερα, αντιτορπιλικά και πυρηνικά υποβρύχια. Η Ρωσία έχει ένα αερομεταφορέα 27 ετών που προωθείται με λέβητες που λειτουργούν με πετρέλαιο αντί για πυρηνικό αντιδραστήρα.

Οι πόροι της Ρωσίας στόχος

Η Ρωσία είναι στόχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού λόγω των τεράστιων πόρων της. Το ογδόντα τοις εκατό των ρωσικών εξαγωγών στο εξωτερικό είναι πλέον σε πρώτες ύλες, κυρίως αέριο και πετρέλαιο. Η βιομηχανία πετρελαίου στη Ρωσία είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας φυσικού αερίου. Ο άνθρακας, ο σίδηρος, το αλουμίνιο, τα πολύτιμα μέταλλα, η ξυλεία και τα δημητριακά είναι άλλες σημαντικές εξαγωγές.

Αυτό καθιστά την οικονομία της Ρωσίας ιδιαίτερα ευάλωτη στις παγκόσμιες διακυμάνσεις των εμπορευμάτων και σε δραστικές πτώσεις.

Υπάρχει μια ακόρεστη προσπάθεια για τον έλεγχο του μεγάλου πλούτου της Ρωσίας από τις μεγαλύτερες τράπεζες και εταιρείες. Όλα τα ρεύματα της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ και της δυτικής ιμπεριαλιστικής τάξης επιθυμούν απεγνωσμένα να έχουν απεριόριστη πρόσβαση σε αυτό το μεγάλο ρεύμα κερδών, στο οποίο τελικά είχαν βάλει τα χέρια τους μόλις πριν από λίγα χρόνια. Θυμηθείτε: η ίδια η επιβίωση του ιμπεριαλισμού εξαρτάται από την επέκταση και το κέρδος.

Οι φωτογραφήσεις, οι χειραψίες και οι αναφορές συνεργασίας στη συνάντηση της G20 δεν αλλάζουν ούτε μειώνουν την απόγνωση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να εκμηδενίσει κάθε μορφή αντίστασης στην παγκόσμια κυριαρχία του. Οποιαδήποτε χώρα επιχειρεί ανεξάρτητη ανάπτυξη στοχοποιείται άμεσα.

Υπάρχει μια άλυτη αντίφαση μεταξύ της ανάγκης της πλειοψηφίας των χωρών στον κόσμο να αναπτύξουν τις παραγωγικές τους δυνάμεις και της ανάγκης της Wall Street να διατηρήσει τη θέση της στο κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας. Ωστόσο, η θέση της Ουάσιγκτον στην παγκόσμια οικονομία είναι ξεκάθαρα πτωτική, παρά τις καθημερινές στρατιωτικές απειλές που επιβεβαιώνουν την παγκόσμια κυριαρχία της.

Νέοι Ρώσοι καπιταλιστές

Οι εκστρατείες ιδιωτικοποιήσεων της δεκαετίας του 1990 διευκόλυναν τη μεταφορά σημαντικού πλούτου της σοβιετικής εποχής σε μια σχετικά μικρή ομάδα Ρώσων επιχειρηματικών ολιγαρχών. Αυτοί οι πειρατές ήταν πρόθυμοι να κάνουν τις πιο διεφθαρμένες συμφωνίες με τη Δύση για να διατηρήσουν τον κλεμμένο πλούτο τους.

Όσο οι Ρώσοι πολιτικοί και οι ιδιώτες συμμορφώνονταν πλήρως με την καταστροφική λεηλασία της χώρας, βρέχονταν από λαμπερή κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης. Η Ομάδα των 7, οι μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές χώρες, κάλεσε τη Ρωσία να ενταχθεί.

Το πρόβλημα για τους νέους καπιταλιστές ολιγάρχες είναι ότι όταν το σοβιετικό κράτος ανατράπηκε, δεν υπήρχε χώρος για μια νέα καπιταλιστική δύναμη στην παγκόσμια οικονομία. Όλες οι τράπεζες και οι πολυεθνικές εταιρείες κινήθηκαν επιθετικά για να επωφεληθούν από το χάος.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις περίμεναν να έχουν εντελώς ελεύθερα τα χέρια για να λεηλατήσουν τη Ρωσία κατά βούληση. Για σχεδόν 15 χρόνια είχαν ελεύθερο χέρι. Τα αποτελέσματα στη Ρωσία ήταν καταστροφικά.

Το κόστος της καπιταλιστικής αποκατάστασης

Ο Seumas Milne, ένας Βρετανός δημοσιογράφος της Guardian News, συνόψισε το βιβλίο του Stephen F. Cohen, «The Failed Crusade», σχετικά με αυτή τη μετάβαση σε μια καπιταλιστική οικονομία. Ο Κοέν είναι ομότιμος καθηγητής Ρωσικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον.

«Στην πιο κατακλυσμιαία οικονομική κατάρρευση μιας βιομηχανικής χώρας σε καιρό ειρήνης στην ιστορία. . . Κάτω από τη σημαία της μεταρρύθμισης και την καθοδήγηση της θεραπείας σοκ που συνταγογραφήθηκε από τις ΗΠΑ, η περεστρόικα έγινε καταστροφική.

«Η καπιταλιστική παλινόρθωση έφερε στο πέρασμά της μαζική εξαθλίωση και ανεργία, άγρια ​​άκρα ανισότητας, ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, επιθετικό αντισημιτισμό και εθνοτική βία, σε συνδυασμό με νομιμοποιημένο γκανγκστερισμό σε κολοσσιαία κλίμακα και απότομη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας. . . .

«Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, το εθνικό εισόδημα είχε μειωθεί περισσότερο από 50%. . . . Το πείραμα της αγοράς έχει δημιουργήσει περισσότερα ορφανά από τα θύματα της Ρωσίας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο [20 εκατομμύρια], ενώ επιδημίες χολέρας και τύφου έχουν επανεμφανιστεί, εκατομμύρια παιδιά υποφέρουν από υποσιτισμό και το προσδόκιμο ζωής των ενηλίκων έχει πέσει».

Η δεκαετία του 1990 ήταν μια κατηφορική διολίσθηση από «μια συγκεντρωτική, δημόσια οικονομία σε έναν ληστρικό καπιταλισμό».

«Για τις αναπτυσσόμενες χώρες ειδικότερα, η καταστροφή της δεύτερης υπερδύναμης —η οποία είχε υποστηρίξει το αντιαποικιακό κίνημα και αργότερα τον τριτοκοσμικό σκοπό— έκλεισε σε μεγάλο βαθμό το περιθώριο για διαφορετικές συμμαχίες και πηγές βοήθειας και αύξησε απότομα την εξάρτησή τους από τη Δύση. .»

Οι ΜΚΟ ως δυτικοί ιεραπόστολοι

Στο οικονομικό χάος και την κοινωνική εξάρθρωση δεν ήρθαν μόνο οι δυτικοί τραπεζίτες, οι χρηματιστές, οι τεχνίτες ακινήτων και οι κερδοσκόποι. Κάθε μεγάλη εταιρεία, συμπεριλαμβανομένων των ιδρυμάτων Ροκφέλερ, Φορντ και Σόρος, θρησκευτικές ομάδες και η Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ χρηματοδότησε αφειδώς μη κυβερνητικούς οργανισμούς.

Αυτές οι ΜΚΟ δημιούργησαν επιτελεία και χρηματοδότησαν σχολεία, θρησκευτικές οργανώσεις και εκδόσεις για να προωθήσουν τις καπιταλιστικές αξίες, τη δυτική «δημοκρατία» και την κοινωνία των πολιτών και να εξυμνήσουν τον ανταγωνισμό και την ιδιωτική ιδιοκτησία. Έγραψαν νόμους περί ιδιοκτησίας και εγχειρίδια και ήταν βαθιά ερωτευμένοι με τον δυτικό καπιταλισμό.

Το Κέντρο για τη Μελέτη της Παγκοσμιοποίησης του Γέιλ ανέφερε: «Υπάρχουν τουλάχιστον 600.000 εγγεγραμμένοι μη κυβερνητικοί, μη εμπορικοί οργανισμοί που λειτουργούν στη Ρωσία» το 2005.

Οι δυνάμεις στη Ρωσική Δούμα, την εκλεγμένη συνέλευση, ξεκίνησαν μια εθνική κυβερνητική εκστρατεία κατά των ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό. Το 2012 η USAID εκδιώχθηκε από τη Ρωσία. Ο νόμος για τους «ξένους πράκτορες» έθεσε εκτός λειτουργίας το 33% των ΜΚΟ της Ρωσίας το 2013.

Επέκταση του ΝΑΤΟ

Η πολιτική των τραπεζιτών αφορούσε την υποταγή και την αποικιοποίηση όχι μόνο της Ρωσίας αλλά όλων των χωρών του «πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ», συμπεριλαμβανομένων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών.

Προκειμένου να κλειδωθεί αυτός ο βίαιος και χαοτικός μετασχηματισμός, η στρατιωτική συμμαχία υπό την εντολή των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει κάθε χώρα της Ανατολικής Ευρώπης και κάθε πρώην Σοβιετική Δημοκρατία, μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Το 2013-14 αυτή η αβάσιμη απορρόφηση μπήκε σε κρίση λόγω των προσπαθειών των ΗΠΑ και της Γερμανίας να καταλάβουν πλήρως την Ουκρανία.

Κατά τη διάρκεια των ετών της βίαιης μετάβασης σε μια καπιταλιστική οικονομία, η Ουκρανία είχε ακόμη βαθιούς οικονομικούς δεσμούς και εκτεταμένο εμπόριο με τη Ρωσία, αλλά είχε επίσης αυξανόμενους δεσμούς με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΕΕ, ωστόσο, δεν θα συμβιβαζόταν με το να μοιράζεται την Ουκρανία με τη Ρωσία.

Κατάληψη της Ουκρανίας από τις ΗΠΑ και την ΕΕ

Όταν ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς διαπραγματευόταν για την είσοδο της Ουκρανίας στην ΕΕ, η ΕΕ αρνήθηκε να επιτρέψει στην Ουκρανία να συνεχίσει τις συναλλαγές με τη Ρωσία. Απαίτησε την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Αυτό σήμαινε ότι η Κριμαία, η πατρίδα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας και το μοναδικό λιμάνι θερμών υδάτων της Ρωσίας, θα παραδινόταν στο ΝΑΤΟ.

Για να πραγματοποιήσει ένα πραξικόπημα κατά της εκλεγμένης ουκρανικής κυβέρνησης, το κίνημα Euromaidan, με επικεφαλής νεοφιλελεύθερους και φασίστες, έλαβε τεράστια δυτική υποστήριξη και χρηματοδότηση. Το αντιδραστικό κίνημα κατέλαβε το κέντρο της πρωτεύουσας Κιέβου και το κράτησε για τρεις μήνες. ΜΜΕ και πολιτικοί των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης ξεχύθηκαν στον καταυλισμό της πλατείας Maidan με ομόφωνη υποστήριξη.

Παρά τις προσπάθειες της Ρωσίας και της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς να διαπραγματευτούν και τη ρωσική υπόσχεση για διαγραφή χρέους και νέα κεφάλαια, η εκλεγμένη κυβέρνηση της Ουκρανίας χαρακτηρίστηκε «διεφθαρμένη» και ανατράπηκε από μια φασιστική συμμορία, η οποία κατέλαβε κυβερνητικά κτίρια στις 22 Φεβρουαρίου 2014.

Αντιμέτωπη με την απώλεια του μοναδικού λιμανιού της με ζεστά νερά, η Ρωσία πήρε τον έλεγχο της μικρής χερσονήσου και του ρωσικού λιμανιού στην Κριμαία.

Υπό τον φόβο ενός κύματος ιδιωτικοποιήσεων και παύσης λειτουργίας βιομηχανικών μονάδων που ακολουθούν κάθε βήμα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, το εργατικό κίνημα στην Ανατολική Ουκρανία, στη βιομηχανική καρδιά της χώρας, κατέλαβε εργοστάσια και κέντρα επικοινωνίας σε αυτοάμυνα ενάντια στο φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Ρωσία έχασε έναν σημαντικό εμπορικό εταίρο. Η σφαίρα των οικονομικών της σχέσεων έγινε πολύ μικρότερη και αντιμετώπισε μια συνολική προσπάθεια για οικονομικό στραγγαλισμό.

Τράπεζες και κυρώσεις

Οι οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ και την ΕΕ αυτή τη στιγμή είχαν σχεδιαστεί ειδικά για να πλήξουν τη Ρωσία στον ενεργειακό της τομέα, όπου η χώρα είναι πιο ευάλωτη.

Ξαφνικά καμία αμερικανική εταιρεία πετρελαίου δεν μπορούσε να συναλλάσσεται με τη Ρωσία, ούτε καμία εταιρεία θα μπορούσε να πουλήσει τεχνολογία γεωτρήσεων για να αποκτήσει πρόσβαση σε αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι κυρώσεις περιορίζουν την πρόσβαση στις δυτικές χρηματοπιστωτικές αγορές. Οι τράπεζες των ΗΠΑ δεν μπορούν να χορηγούν μακροπρόθεσμα δάνεια σε ρωσικές επιχειρήσεις για έργα που επικεντρώνονται στην ενέργεια.

Οι ρωσικές κρατικές τράπεζες αποκλείονται πλέον από τη λήψη μακροπρόθεσμων δανείων στην ΕΕ. Οι ΗΠΑ επέβαλαν επίσης κυρώσεις σε ρωσικές τράπεζες, απαγορεύοντας στις αμερικανικές εταιρείες να λαμβάνουν ή να δανείζουν χρήματα σε αυτές.

Όλα αυτά είχαν σκοπό να αναγκάσουν τους νέους καπιταλιστές γύρω από τον Πούτιν να παραβιάσουν τις πολιτικές του και να υποταχθούν σε μια ολοκληρωτική εξαγορά για να προστατεύσουν τα δικά τους κέρδη.

Η Ρωσία βρίσκεται τώρα σε άμυνα και από το 2014 είναι ξεκάθαρο ότι το σχέδιο των ιμπεριαλιστών είναι η πλήρης διάσπαση και αποικιοποίησή της. Η ενίσχυση του κρατικού τομέα υπό τον Πούτιν και η ενίσχυση των ελέγχων στις ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό και στη φυγή κεφαλαίων από τη χώρα ήταν ζήτημα οικονομικής επιβίωσης.

Άμυνα της Συρίας

Η, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης στη Συρία απειλεί να απομακρύνει έναν άλλο σημαντικό εμπορικό εταίρο από τη Ρωσία. Η μόνη ναυτική εγκατάσταση της Ρωσίας στη Μεσόγειο βρίσκεται στη Συρία.

Η έκκληση της συριακής κυβέρνησης προς τη Ρωσία για βοήθεια, μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου, δεκάδες χιλιάδες μισθοφόρους και χρηματοδοτούμενες εξτρεμιστικές δυνάμεις και ένα χρόνο βομβαρδισμού των ΗΠΑ και άλλων 10 χωρών στη Συρία, έχει πλέον οδηγήσει σε καθημερινές αντιπαραθέσεις.

Υπάρχει μια ευρεία αίσθηση ότι εάν τα σχέδια των ΗΠΑ πετύχουν την ανατροπή της κυβέρνησης στη Συρία, μετά τις ανατροπές που συνέβησαν στο Ιράκ και τη Λιβύη, τότε η Ρωσία και το Ιράν είναι αναμφισβήτητα τα επόμενα στη λίστα.

Η βοήθεια της Ρωσίας στη Συρία έχει αμυντικό χαρακτήρα. Η αυτοάμυνα είναι ένας κρίσιμος κρίκος στον παγκόσμιο άξονα αντίστασης, που δεν βασίζεται στην ιδεολογία αλλά στην αναγκαιότητα. Χωρίς τη ρωσική βοήθεια, η Συρία θα είχε πέσει.

Αλλά με τη σημαντική δυτική χρηματοδότηση για ανάπτυξη μπλοκαρισμένη, νέοι δρόμοι έχουν ανοίξει. Η Ρωσία βασίζεται ολοένα και περισσότερο στην Κίνα για δάνεια, παρέχει τώρα 60.000 τόνους σίτου το μήνα στη Βενεζουέλα και έχει ακυρώσει το χρέος της Κούβας από τη σοβιετική εποχή.

Ο αυξανόμενος ιστός εμπορικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ οικονομικών σχηματισμών όπως οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης, η Μπολιβαριανή Συμμαχία για τους Λαούς της Αμερικής (ALBA) και η κινεζική πρόταση One Belt One Road , όλα αυτά είναι σημάδια αυξανόμενων προσπαθειών μεταξύ πολλών στοχοποιημένων από τον ιμπεριαλισμό χωρών για την καταπολέμηση της απομόνωσης και την αντίσταση στον ιμπεριαλιστικό διαμελισμό.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την υπερθέρμανση του πλανήτη στη συνάντηση της G20, ήταν ο κολοσσός των ΗΠΑ που φαινόταν όλο και πιο απομονωμένος.

Το καθεστώς της μοναδικής υπερδύναμης δεν ωφέλησε τον πληθυσμό

Οι στρατιωτικές δαπάνες εξαφανίζουν συνεχώς κάθε απαραίτητο κοινωνικό πρόγραμμα στις ΗΠΑ, αλλά είναι εξαιρετικά κερδοφόρες για τις μεγαλύτερες εταιρείες, όπως η DynCorp International, η Boeing, η Lockheed Martin και η Raytheon.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το προσδόκιμο ζωής στις ΗΠΑ, που κατατάσσεται στην 31η θέση παγκοσμίως, είναι ένα από τα χαμηλότερα στις ανεπτυγμένες χώρες. Το ίδιο ισχύει και για τη βασική εκπαίδευση. στην 38η θέση, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατατάσσονται πίσω από κάθε μεγάλη βιομηχανική χώρα.

Τα μέτρα για τη βρεφική θνησιμότητα, τη μητρότητα, τη στέγαση και τις υποδομές αντικατοπτρίζουν το πραγματικό κόστος της αποφασιστικότητας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να λεηλατήσει τον κόσμο.

Εάν ενδιαφέρεστε για την Ουκρανία - διαλύστε το ΝΑΤΟ

Από τη Sara Flounders δημοσιεύτηκε στις 17 Μαρτίου 2022

Πολύ πριν από τη ρωσική επέμβαση της 24ης Φεβρουαρίου, το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ φασιστικό πραξικοπηματικό καθεστώς το 2014 είχε μεταβάλει την Ουκρανία στη φτωχότερη χώρα και με το υψηλότερο ποσοστό μετανάστευσης στην Ευρώπη. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναδιάρθρωσε την οικονομία και ζήτησε μέτρα λιτότητας που εξανέμισαν τις συντάξεις και μείωσαν τις κοινωνικές δαπάνες. Οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας έφεραν οικονομική καταστροφή.

Σήμερα η εμπορία ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση και καταναγκαστική εργασία, μαζί με την αγορά παιδιών από ορφανοτροφεία, είναι πιο διαδεδομένη στην Ουκρανία από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η μεγαλύτερη βιομηχανία παρένθετης μητρότητας στον κόσμο βρίσκεται στην Ουκρανία. Οι παρένθετες μητέρες αμείβονται με 15.000 δολάρια ανά παιδί.

Η Ουκρανία, αν και πλημμυρισμένη από όπλα του ΝΑΤΟ, στερείται τόσο βασικών κοινωνικών υπηρεσιών που έχει τα χαμηλότερα ποσοστά εμβολιασμού στην Ευρώπη. Τα ποσοστά εμβολιασμού για την πολιομυελίτιδα, την ιλαρά και τη διφθερίτιδα είναι στο 53%. Και μόνο ένας στους πέντε Ουκρανούς έχει λάβει πλήρη σειρά εμβολίου κατά του COVID-19, εγείροντας ανησυχίες για νέες παραλλαγές του COVID-19 που προκύπτουν υπό συνθήκες συνωστισμού προσφύγων εκτός Ουκρανίας.

Ουκρανία: πιόνι του ΝΑΤΟ

Η Ουκρανία, αν και δεν είναι επίσημα μέλος της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ υπό τη διοίκηση των ΗΠΑ, έχει λάβει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε φονικό στρατιωτικό εξοπλισμό από τα αμερικανικά ουκρανικά στρατεύματα που υπηρετούσαν υπό τη διοίκηση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ως «Εταίρος Βελτιωμένης Ευκαιρίας», η Ουκρανία φιλοξένησε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις εκπαίδευσης με στρατεύματα των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του Καναδά.

Όπλα με τακτική πυρηνική ικανότητα, τα οποία θα μπορούσαν να φτάσουν σε ρωσικές πόλεις μέσα σε λίγα λεπτά, τοποθετούνται στην Ανατολική Ουκρανία και στις χώρες του ΝΑΤΟ.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να τελειώσει σήμερα εάν οι ΗΠΑ σταματούσαν να διοχετεύουν δισεκατομμύρια δολάρια θανατηφόρων όπλων και χιλιάδων στρατιωτικών «συμβούλων» και ιδιωτικών στρατιωτικών εργολάβων - μισθοφόρων - στην Ουκρανία. Αυτός ο καταστροφικός πόλεμος δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ, αν αυτές οι εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες από τις ΗΠΑ δυνάμεις δεν βομβάρδιζαν τα 1.400 μίλια ουκρανο-ρωσικών τα τελευταία οκτώ χρόνια, ενώ οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ περικύκλωναν τη Ρωσία με στρατιωτικές βάσεις στις γύρω χώρες . Η Ουκρανία είναι ένα πιόνι σε αυτή τη στρατηγική των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας. Ο μόνος τρόπος για την ειρήνη είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ. Έξω το ΝΑΤΟ από την Ουκρανία!