Οι Άγιοι Υδρογονονάνθρακες

πολιτική κίνηση «ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ

Η αναζωπύρωση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης το τελευταίο διάστημα και η κλιμάκωση των τελευταίων ημερών δεν μπορεί παρά να ανησυχεί κάθε φιλειρηνικό πολίτη. Ποια είναι όμως η αιτία που η απειλή ενός θερμού επεισοδίου ή ακόμα και ενός πολέμου κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας; Μήπως είναι η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί; Φυσικά και όχι. Δεν πρόκειται για την Αγιά Σοφιά αλλά για τους άγιους υδρογονάνθρακες.

Η ελληνική κεφαλαιοκρατία επιθυμεί να καρπωθεί τη μερίδα του λέοντος από τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Αυτή είναι η επιδίωξη που υποκρύπτεται πίσω από την λεγόμενη οριοθέτηση της «ελληνικής ΑΟΖ». Τα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ), με την ηγεμονική παρουσία του ομίλου Λάτση, έχουν εξασφαλίσει συμβόλαια εξόρυξης και εκμετάλλευσης με μια σειρά από πετρελαϊκούς κολοσσούς, όπως η ιταλική ENI, η γαλλική TOTAL, η αμερικανική CHEVRON, ενώ και οι ελληνικές εφοπλιστικές εταιρείες θα αποκομίσουν υπερκέρδη από τη μεταφορά του πετρελαίου. Μιλάμε για μπίζνες δισεκατομμυρίων.

Κύριο μέλημα των ελληνικών κυβερνήσεων (και με ιδιαίτερο ζήλο της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη)  - πέρα από την εφαρμογή πολιτικών που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους και την ψήφιση νόμων που απαγορεύουν στους φτωχούς να διαδηλώνουν για το δίκιο τους -  είναι η στήριξη των επιδιώξεων και η υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου. Αυτός είναι ο στόχος τους πίσω από  την πρόσδεση της χώρας στο άρμα της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, τη μετατροπή της σε βασικό πυλώνα και τοποτηρητή των ιμπεριαλιστικών γεωστρατηγικών επιδιώξεων στην περιοχή και τη σύναψη συμμαχίας με τη αιματοβαμμένη δικτατορία του Σίσι στην Αίγυπτο και το ρατσιστικό κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ (άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ).

Σ’ αυτό το φόντο και τη συγκυρία, με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ να βάλλουν κατά του Ερντογάν λόγω της αλληλοδιαπλοκής των συμφερόντων ευρωπαϊκού, αμερικάνικου και ελληνικού κεφαλαίου και με την Τουρκία να έχει υποστεί αλλεπάλληλες διπλωματικές ήττες σε όλα τα μέτωπα που έχει ανοίξει με συνέπεια την απομόνωσή της, η τουρκική κυβέρνηση, προσπαθώντας να υπερασπίσει τα συμφέροντα της τούρκικης κεφαλαιοκρατίας και να εξασφαλίσει για λογαριασμό της κάποια συμμετοχή στο μεγάλο φαγοπότι των υδρογονανθράκων, αντιδρά σαν τον ληστή που τον έριξαν στη μοιρασιά της λείας και γι’ αυτό απειλεί τους άλλους ληστές ότι θα τραβήξει όπλο.

Αυτή είναι η ερμηνεία της επιθετικότητας που επιδεικνύει ο Ερντογάν. Ενέργειες όπως η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί αλλά και η έκδοση της πρόσφατης Navtex είναι οι σπασμωδικοί τσαμπουκάδες του ληστή που θίχτηκε και νιώθει αδικημένος. 

Είναι όμως και μια προσπάθεια να οξύνει τα εθνικά και θρησκευτικά πάθη μέσα στον τουρκικό λαό, ώστε να τον προετοιμάσει για το ενδεχόμενο μιας ένοπλης σύρραξης για τα συμφέροντα των τούρκων καπιταλιστών.

Παρομοίως, όσοι  - στο όνομα της «προαιώνιας έχθρας» και των «εθνικών δικαίων» - διαποτίζουν με εθνικό, θρησκευτικό, φυλετικό μίσος και αντιτουρκικό μένος τον ελληνικό λαό, δεν επιδιώκουν κι αυτοί παρά να τον προετοιμάσουν για μια πολεμική αναμέτρηση με ολέθρια αποτελέσματα, προκειμένου οι έλληνες καπιταλιστές να διατηρήσουν τη μερίδα του λέοντος των κοιτασμάτων.

Τον ίδιο ρόλο παίζουν και αυτοί που - χρησιμοποιώντας το άλλοθι της «τουρκικής επιθετικότητας» - βαφτίζουν τη νέα Μεγάλη Ιδέα του κεφαλαίου για συντριπτική πρωτοκαθεδρία στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου «κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού», καταλήγοντας να γίνουν θλιβερή ουρά της κυβέρνησης Μητσοτάκη και κήρυκες της «εθνικής ενότητας» για την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Δυστυχώς σε αυτούς τους τελευταίους περιλαμβάνεται και το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ και μια σειρά από σταλινικές μικροοργανώσεις).

Ως σοσιαλιστές, καταδικάζουμεκάθε θρησκευτική καταπίεση και κάθε ενέργεια (όπως αυτή του Ερντογάν) που προσβάλλει το θρησκευτικό συναίσθημα εκατομμυρίων ανθρώπων. Όμως δεν ενώνουμε τη φωνή μας με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ούτε με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της «χριστιανικής δύσης» που ανέχονται (αν δεν καλλιεργούν κιόλας συνειδητά) στο εσωτερικό των χωρών τους την πιο αισχρή μορφή ισλαμοφοβίας, οπλίζοντας το χέρι ρατσιστών δολοφόνων όπως ο μακελάρης που σκότωσε πριν από έναν περίπου χρόνο 50 αθώους ανθρώπους στη Νέα Ζηλανδία για τον μόνο λόγο ότι ήταν μουσουλμάνοι.

Αλήθεια, πόση υποκρισία κρύβει η καταδίκη της μετατροπής της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί από μέρους των κυβερνήσεων ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας και των λοιπών ιμπεριαλιστικών χωρών της Δύσης; Πόση υποκρισία, όταν οι ίδιες αυτές χώρες, προκειμένου να αποσταθεροποιήσουν και να ανατρέψουν το «ενοχλητικό» (γι’ αυτές) καθεστώς Άσαντ, εξόπλισαν και χρηματοδότησαν τους πιο ακραίους μισαλλόδοξους ισλαμιστές του ISIS και της Al Nusra, αυτούς που αποκεφάλιζαν χριστιανούς και μετριοπαθείς μουσουλμάνους, βυθίζοντας έτσι τη Συρία, ένα κράτος θρησκευτικής ανεκτικότητας και ελευθερίας, σε έναν εμφύλιο πόλεμο με πάνω από μισό εκατομμύριο νεκρούς;

Πόση είναι επίσης η υποκρισία της ελληνικής κυβέρνησης, όταν, ενώ από τη μία καταδικάζει τον «ακραίο ισλαμισμό» του Ερντογάν, από την άλλη εφοδιάζει με υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα την μεσαιωνική και σκοταδιστική ισλαμική μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας (όπου εκτελείται όποια γυναίκα κυκλοφορεί χωρίς μπούργκα), βοηθώντας την να ισοπεδώσει την Υεμένη;

Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι η Αγιά Σοφιά, πέρα από ένα θρησκευτικό σύμβολο, υπήρξε και ένα σύμβολο κρατικής ισχύος μιας αυτοκρατορίας, της βυζαντινής, που έκαιγε ζωντανούς στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης τους εχθρούς του αυτοκράτορα και της καθεστηκυίας τάξης. Μιας αυτοκρατορίας βαθιά καταπιεστικής και εκμεταλλευτικής, όπου οι χρυσωμένοι δεσποτάδες και οι «Δυνατοί» (οικογένειες μεγαλογαιοκτημόνων και αξιωματούχων) ζούσαν μέσα στον πλούτο και τη χλιδή ξεζουμίζοντας τη συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού.

Πέρα όμως από την ιστορική αποτίμηση της βυζαντινής κοινωνίας, υπάρχει η ζοφερή σύγχρονη πραγματικότητα όπου η αναζήτηση του καπιταλιστικού κέρδους απειλεί να ρίξει δύο γειτονικούς λαούς στη δίνη ενός φρικτού πολέμου. Όλα τα πιθανά σενάρια στη βάση των οποίων μπορεί να εξελιχθεί η αντιπαράθεση της ελληνικής και της 

τουρκικής κεφαλαιοκρατίας καταλήγουν στη βεβαιότητα του πολεμικού εφιάλτη.

Η υιοθέτηση μιας σκληρής, ανυποχώρητης γραμμής από την ελληνική κυβέρνηση, με απουσία οποιασδήποτε παραχώρησης στην Τουρκία, θα είχε ως αποτέλεσμα τη ραγδαία αύξηση της έντασης και το άμεσο ξέσπασμα ενός θερμού επεισοδίου ή ακόμα και μιας γενικευμένης ένοπλης σύρραξης με απρόβλεπτη και καταστροφική εξέλιξη.

Μια πιθανή υποχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης, κάτω και από τη «φιλική πίεση» των νατοϊκών συμμάχων (με στόχο τον κατευνασμό της Τουρκίας και τον επαναπροσεταιρισμό της στη νατοϊκή νομιμοφροσύνη),  θα μπορούσε να πάρει τη μορφή της παραχώρησης από την Ελλάδα ενός μικρού μεριδίου, δηλαδή κάποιων θαλάσσιων «οικοπέδων», για εκμετάλλευση από το τουρκικό κεφάλαιο. Μια τέτοια παραχώρηση είναι πιθανό να οδηγήσει σε μια σύντομη εξομάλυνση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, είναι ωστόσο εξίσου πιθανό να ενισχύσει τις τάσεις για μια πιο επιθετική πολιτική από την πλευρά της Τουρκίας με στόχο ακόμα μεγαλύτερες παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά.

Η μοναδική περίπτωση μακροπρόθεσμης αποκλιμάκωσης και ειρήνευσης θα ήταν η συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε όλο το Αιγαίο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, πράγμα όμως αδύνατο κάτω από τις συνθήκες του καπιταλιστικού ανταγωνισμού καθώς προϋποθέτει την οικειοθελή παραίτηση της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας από όλα τα πλεονεκτήματα που έχει αποκομίσει μέχρι στιγμής με διπλωματικά και πολιτικά μέσα.

Εν κατακλείδι: ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός είναι καπιταλιστικός ανταγωνισμός κάτω από συνθήκες διεθνούς κρίσης, αστάθειας και όξυνσης των ανταγωνισμών και σαν τέτοιος περιέχει μέσα του τα σπέρματα του πολέμου και της καταστροφής.

Όλοι και όλες εμείς, οι πολέμιοι της καπιταλιστικής παρακμής, οι αγωνιστές και αγωνίστριες του σοσιαλισμού δεν μοιραζόμαστε κανέναν κοινό «εθνικό στόχο», καμιά κοινή «εθνική στρατηγική» με τους αδίστακτους κεφαλαιοκράτες που είναι έτοιμοι να μας ματωκυλίσουν για τα κέρδη τους. Ούτε με τους στρατοκράτες, επαγγελματίες του πολέμου, που οραματίζονται πίσω από την ασφάλεια των επιτελικών τους γραφείων να κινούν τα στρατευμένα νιάτα σαν πιόνια στην πολεμική σκακιέρα. Δεν πατάμε την μπανανόφλουδα του εθνικισμού, γιατί ξέρουμε ότι πίσω από τις μεγαλοστομίες των «επαγγελματιών πατριωτών» δεν κρύβεται η αγάπη για καμιά πατρίδα (ποια πατρίδα άλλωστε; αυτήν που θα γίνει ερείπια σ’ έναν άδικο πόλεμο;), αλλά η μέριμνα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Οι έλληνες σοσιαλιστές τείνουμε χέρι φιλίας, αδελφοσύνης και ενότητας στους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας από την Τουρκία, που υποφέρουν, στενάζουν, καταδιώκονται, φυλακίζονται και δολοφονούνται από το καθεστώς του Ερντογάν. Οι λαοί μας μπορούν να νικήσουν τον καπιταλισμό. Μπορούν να ζήσουν αδελφωμένα και ειρηνικά.

Η κεφαλαιοκρατία χωρίζει τους λαούς, ο σοσιαλισμός τους ενώνει. Καμιά σύγχρονη εκδοχή μεγαλοϊδεατισμού των υδρογονανθράκων δεν πρέπει να οδηγήσει σε μια νέα αιματοχυσία τους λαούς μας. Το κεφάλαιο χάραξε τα χερσαία σύνορα στα Βαλκάνια αλλά και σε όλη την Ευρώπη με το αίμα των λαών. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να χαράξει με αίμα και τα θαλάσσια.

Απαραίτητη προϋπόθεση για μια ειρηνική και προοδευτική προοπτική είναι η ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου και στις δύο χώρες. Είναι η δημοκρατική και αντικαπιταλιστική πορεία προς το σοσιαλιστικό τους μετασχηματισμό.

 Μόνο έτσι θα διαλυθούν οριστικά τα νέφη κάθε εχθρότητας και καχυποψίας μεταξύ των δύο λαών. Μόνο τότε θα ξημερώσει η καινούρια αυγή της αδιατάρακτης ειρηνικής τους συνύπαρξης και της κοινής τους ευημερίας.

ΟΧΙ ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ

ΑΓΚΥΡΑ – ΑΘΗΝΑ – ΛΕΥΚΩΣΙΑ

ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΑ

πολιτική κίνηση «ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ»

Πολιτική Διακήρυξη

πολιτική κίνηση «Σημαία του Σοσιαλισμού»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Ποιοι είμαστε

Αγωνιστές και αγωνίστριες που στρατευόμαστε στην υπόθεση της κοινωνικής

απελευθέρωσης. Αγωνιζόμαστε για την κοινωνική δικαιοσύνη και την σοσιαλιστική

προοπτική της ανθρωπότητας. Είμαστε απέναντι στον φασισμό, τον εθνικισμό, τον

ρατσισμό, την πατριαρχία και ιεραρχούμε πολύ ψηλά κάθε μάχη ενάντια σε κάθε διάκριση

(φυλετική, θρησκευτική, εθνολογική, σεξουαλικού προσανατολισμού).

 

Καπιταλιστική βαρβαρότητα και Σοσιαλιστική Προοπτική

Στεκόμαστε ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ενάντια δηλαδή στο οικονομικό και

πολιτικό σύστημα που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς

φτωχότερους. Η καπιταλιστική κρίση εντείνει την οικονομική εξαθλίωση για το μεγαλύτερο

μέρος της κοινωνίας, την ώρα που τα πλούτη και οι δραστηριότητες των οικονομικών ελίτ

προστατεύονται από μια σειρά νομούς και από ένα ισχυρό θεσμικό πλαίσιο. Αυτό είναι μία

κατάφωρη αδικία που δεν πρέπει να γίνει ανεκτή. Πρέπει να βρει την ενεργητική, μαχητική

αντίσταση μεγάλων στρωμάτων του εργαζόμενου λαού, των απόκληρων και μη

προνομιούχων.

 Παλεύουμε για μία διευρυμένη ανακατανομή του πλούτου με προοπτική

την εξαφάνιση των κοινωνικών αντιθέσεων. Υπερασπιζόμαστε τον σοσιαλιστικό

μετασχηματισμό της κοινωνίας. Διευκρινίζουμε ότι με τον όρο σοσιαλισμό δεν εννοούμε

μία ακόμα  πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού, ένα περιεχόμενο που δίνει στον

σοσιαλισμό η βαθιά ενσωματωμένη στο σύστημα σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία . Σε μία  

εποχή όπου το όνομα του σοσιαλισμού υποφέρει από την χρήση που είχε από την

σοσιαλδημοκρατία και τον σταλινισμό, οφείλουμε να αντεπιτεθούμε ιδεολογικά και να

αποκαταστήσουμε το όραμα. Ο σοσιαλισμός είναι ένα συνολικό μοντέλο αντικατάστασης

των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Πρόκειται για μία επανάσταση που θα

μετασχηματίσει βαθιά και ριζικά την κοινωνία.

 Η επικράτηση του σοσιαλισμού δεν είναι μία ανελεύθερη και απέραντη κρατική δεσποτεία

σαν αυτές που μια ξένη προς το λαό γραφειοκρατία οικοδόμησε στην Ανατολική Ευρώπη.

Υπερασπιζόμαστε μια κοινωνία  δημοκρατικής αυτοδιαχείρισης με κατεύθυνση το

σοσιαλισμό, μια κοινωνία που θα προωθεί την εξύψωση του πνευματικού και πολιτικού

επιπέδου των πολιτών ώστε να καθίσταται προοπτικά περιττή κάθε διευθυντική

κάστα.

Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί σε μια χώρα ανεξάρτητα από το διεθνές

πλαίσιο. Μέσα από τη συγκρότηση σε διεθνές επίπεδο κρατών με χαρακτηριστικά την

πλήρη δημοκρατική οργάνωση και το σχεδιασμό της οικονομίας με βάση τις ανθρώπινες

ανάγκες (και όχι τα καπιταλιστικά κέρδη), η ανθρωπότητα θα μπορέσει  να περάσει στο

σοσιαλισμό. Ο παγκόσμιος σοσιαλισμός θα έχει ως επακόλουθο την σταδιακή απονέκρωση

του κράτους και βαθμιαία θα περάσουμε στον κομμουνισμό, μια πανανθρώπινη κοινότητα

ελευθερίας, αλληλεγγύης, οικολογικής ισορροπίας και πλήρους ικανοποίησης των

ανθρώπινων αναγκών.  Αυτό το όραμα καθοδηγεί κάθε μας δράση.

 

Στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας, απέναντι σε κάθε αντιδημοκρατική εκτροπή

Στην σημερινή εποχή παρατηρείται ένα διευρυνόμενο «δημοκρατικό έλλειμμα». Τα

ατομικά και συλλογικά δικαιώματα βρίσκονται στο στόχαστρο της καπιταλιστικής

αντίδρασης. Τόσο στις Η.Π.Α., την μητρόπολη του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, όσο και  

στην Ευρώπη της κοινωνικής οπισθοδρόμησης και του άτεγκτου Διευθυντηρίου της Ε.Ε.

υπάρχει περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών συνοδευόμενη με μία ηγεμονία του

συντηρητισμού, του σκοταδισμού και του εθνικού απομονωτισμού.

Αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε πιθανή αντιδημοκρατική εκτροπή που οργανώνεται από τις

δυνάμεις της κεφαλαιοκρατίας. Η ελεύθερη δημοκρατική έκφραση για το εργατικό κίνημα

και την αριστερά δεν είναι κάτι που υπήρχε ανέκαθεν. Δεν έχουν περάσει 60 χρόνια απ’

όταν  η μισή  ανθρωπότητα του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου ήταν σκλάβοι, όπου οι γυναίκες

δεν είχαν δικαίωμα ψήφου, και όπου η αριστερά δεν είχε σε πολλές χώρες δικαίωμα

νόμιμης ύπαρξης. Όσοι αντιμαχόμαστε την καπιταλιστική αποκτήνωση δεν μπορούμε να

χλευάζουμε την δημοκρατία. Οι δημοκρατικές κατακτήσεις δεν υπήρχαν από πάντα και

επιβάλλεται να εξασφαλίσουμε ότι θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν. Θα αγωνιζόμαστε

για την Δημοκρατία προσπαθώντας διαρκώς να διευρύνουμε το κοινωνικό της περιεχόμενο

προς όφελος των πιο αδύναμων μέσα στην κοινωνία. Δεν είμαστε εχθρικοί απέναντι ακόμα

και στις πιο μικρές προοδευτικές διεκδικήσεις για μεταρρυθμίσεις φιλολαϊκές και

φιλεργατικές, αντίθετα βρισκόμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή της μάχης για την

προάσπιση και διεύρυνση των εργατικών κατακτήσεων και των ατομικών δικαιωμάτων που

βάλλονται από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα.

Ωστόσο, δεν σταματάμε να υποστηρίζουμε ότι η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν

είναι μια δημοκρατία γνήσια, αλλά αναιρείται στην πράξη καθημερινά από την κυριαρχία

του κεφαλαίου σε όλα τα πεδία της οικονομίας, της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Η

γνήσια και αυθεντική Δημοκρατία προϋποθέτει την ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής

κυριαρχίας. Είμαστε δημοκράτες με τον ίδιο τρόπο που είμαστε σοσιαλιστές και

κομμουνιστές.

 

Στην Υπεράσπιση του Σοσιαλιστικού Διεθνισμού ενάντια στην Εθνικιστική

περιχαράκωση και την Ιμπεριαλιστική Εκμετάλλευση και Επιθετικότητα

Τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα της καπιταλιστικής δύσης απέναντι στις χώρες του παλιού

Τρίτου Κόσμου, μας βρίσκουν σταθερά απέναντι. Κάθε προσπάθεια να ηττηθούν οι

στρατιωτικές δυτικές επεμβάσεις  έχει την αμέριστη υποστήριξη μας, χωρίς να μπαίνει ως

προϋπόθεση ο χαρακτήρας της ηγεσίας που σηκώνει το γάντι της αντιπαράθεσης με τον

ιμπεριαλισμό. Ωστόσο αυτή η θέση δεν μας οδηγεί σε μία άρνηση οποιασδήποτε πολιτικής

κριτικής των καθεστώτων που βρίσκονται στο στόχαστρο του δυτικού ιμπεριαλισμού. Η

αντίθεση μας σε κάθε στρατιωτική απειλή ή οποιαδήποτε προσπάθεια πολιτικής

αποσταθεροποίησης προκαλεί ο νατοϊκός ιμπεριαλισμός δεν σημαίνει πολιτική σύμπλευση

με αυτά τα καθεστώτα, άρνηση διατύπωσης μίας ανεξάρτητης πολιτικής θέσης και στάσης,

αναβολής του αγώνα για μια αντικαπιταλιστική διέξοδο στις χώρες αυτές.

Η Ελλάδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δυτικού καπιταλισμού και οι αναλύσεις περί

Ψωροκώσταινας δεν λαμβάνουν υπόψιν τους την δυναμική του ελληνικού καπιταλισμού.

Μία προσέγγιση που υποβαθμίζει τον ρόλο του ελληνικού καπιταλισμού, που αναζητά τον

εχθρό όχι μέσα αλλά έξω από τα σύνορα, σε τελική ανάλυση καταλήγει σε μία άρνηση της

σοσιαλιστικής στρατηγικής. Ο εχθρός είναι πρώτα και κύρια στην ίδια μας τη χώρα, είναι το

εγχώριο μεγάλο κεφάλαιο, οι τράπεζες, οι έλληνες εφοπλιστές, βιομήχανοι, καναλάρχες. 

Γι’ αυτό στεκόμαστε απέναντι σε κάθε εθνικιστική υστερία και δεν προσχωρούμε σε κανένα

μέτωπο «εθνικής ενότητας». Οι εκκλήσεις του πολιτικού κόσμου – υπηρετικού προσωπικού

των καπιταλιστών για «εθνική ενότητα» έρχονται για να ακυρώσουν την ταξική

ανεξαρτησία των υποτελών και να στείλουν στις καλένδες κάθε αντικαπιταλιστική

αντίσταση.

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα,  οι εκκλήσεις για «εθνική ενότητα», «εθνική  στρατηγική» και

«εθνικούς στόχους» που δήθεν πρέπει να μας ενώνουν όλους και όλες επιχειρούν να

αποκρύψουν τις ταξικές αντιθέσεις. Όλ’ αυτά τελικά δεν είναι  παρά μια  υστερόβουλη

απόπειρα των καπιταλιστών να υπερασπίσουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και να

διατηρήσουν την κυριαρχία τους.

Η επίκληση της τρισχιλιετούς ιστορίας του ελληνισμού (λες και τα άλλα έθνη δεν έχουν

ιστορία, κάποια μάλιστα ακόμη μεγαλύτερη) δεν μπορεί να αποτελεί το άλλοθι στοίχισης

του λαού πίσω  από τις επιλογές των καπιταλιστών δυναστών του. Ενάντια στην

αναπαραγωγή των ιστορικών ψευδών, αναδεικνύουμε τα εγκλήματα που έχει διαπράξει

στην ιστορία των δύο τελευταίων αιώνων και το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος.

Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των μειονοτήτων, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό

για την Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας και δεν διακατεχόμαστε από τουρκοφαγία.

Υπερασπίζουμε την ένταξη στην ελληνική κοινωνία των προσφύγων – μεταναστών, την

παροχή ασύλου, και την ενσωμάτωση τους στον ελληνικό κοινωνικό ιστό, καθώς και την

χορήγηση εγγράφων ταξιδιωτικών σε όσους και όσες το επιθυμούν.

Όλες οι παραπάνω θέσεις προκύπτουν από το αξιακό υπόβαθρο του σοσιαλιστικού

διεθνιστικού ανθρωπισμού.

 

Στην Υπεράσπιση των κατακτήσεων του Διαφωτισμού και του Σοσιαλιστικού

Ανθρωπισμού ενάντια στον σκοταδιστικό ανορθολογισμό και τον κοινωνικό

κανιβαλισμό

Ως σοσιαλιστές έλκουμε την καταγωγή μας από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης,

θεωρούμε τον εαυτό μας κληρονόμους των ιδεών του Διαφωτισμού. Απέναντι σε κάθε

είδους θρησκοληψία και σκοταδιστική υστερία προτάσσουμε τον επιστημονικό ορθό λόγο.

Απέναντι στην κυνική αμοραλιστική υπεράσπιση του καπιταλιστικού κέρδους προτάσσουμε

τον σοσιαλιστικό ανθρωπισμό. Η αστική τάξη αρχικά είχε ασπαστεί τις ιδέες του

Διαφωτισμού στην αντιπαράθεση της με την φεουδαρχία, μα πολύ γρήγορα αποκήρυξε τα

αμαρτήματα της νιότης της. Η αντικατάσταση της φεουδαρχίας από τον καπιταλισμό ήταν

μια ιστορική πρόοδος,ωστόσο η νεαρή αστική τάξη, για να εδραιώσει την ταξική κυριαρχία

της απέναντι στους υποτελείς, συμμάχησε με το θρησκευτικό ιερατείο. Η απάρνηση των

εγκόσμιων απολαύσεων ώστε να ανοίξουν οι πόρτες των ουρανών στη μεταθανάτια ζωή

πρόσφερε την αναγκαία ταξική ειρήνη που επιθυμούσε η ολιγαρχία του πλούτου. Ο

φιλόσοφοι του 18ου και 19ου αιώνα βιάστηκαν να δηλώσουν ότι ο Θεός πέθανε

(Φρ.Νίτσε). Σήμερα στον 21ο αιώνα  έχουμε ακόμα να αντιμετωπίσουμε την επαναφορά

του σκοταδισμού και της θεοκρατίας στην Ευρώπη και την Αμερική.

Μετά την κατάρρευση των χωρών του (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού έχουμε εισέλθει σε μία

περίοδο ιδεολογικής βαρβαρότητας, όπου παρατηρούμε και την επανεμφάνιση του

σκοταδισμού , του μυστικισμού, της θρησκοληψίας και ενός διευρυνόμενου

ανορθολογισμού. Υπερασπιζόμαστε κάθε επιστημονική κατάκτηση, υπερασπίζουμε τον

ορθό λόγο. Απέναντι στην εμμονική θρησκοληψία προτάσσουμε την μελέτη των θρησκειών

και την κατανόηση της ιστορικής και κοινωνικής τους προέλευσης. Τα εργαλεία ανάλυσης

μας είναι η φιλοσοφία του διαλεκτικού υλισμού που προσφέρει μία επαρκή τεκμηρίωση

για την κατανόηση αυτών των φαινομένων.

 

 

Πηγές έμπνευσης

Μεγάλες  στιγμές που οι μάζες των φτωχών και καταπιεσμένων βρέθηκαν στο προσκήνιο

της Ιστορίας αποτελούν τις πηγές της έμπνευσης και της πίστης μας: η εξέγερση των

σκλάβων με ηγέτη τον Σπάρτακο, οι αγροτικές εξεγέρσεις του Μεσαίωνα, η Γαλλική

Επανάσταση του 1789, ο πανευρωπαϊκός ξεσηκωμός του 1848, η Παρισινή Κομμούνα του

1871, η εργατική εξέγερση στο Σικάγο το 1886, η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, η

αντιφασιστική πάλη κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου (1936-39), οι αγώνες των

Αφροαμερικανών για ελευθερία, οι αντιαποικιακές εξεγέρσεις μετά τον Β’ παγκόσμιο

πόλεμο, ο Μάης του 68.

 Στα καθ’ ημάς, μας εμπνέουν όλοι οι μεγαλειώδεις αγώνες του ελληνικού λαού, όπως ο

αγώνας των κολίγων της Θεσσαλίας (Κιλελέρ 1910), οι εργατικοί αγώνες του Μεσοπολέμου

με αποκορύφωμα την εξέγερση στη Θεσσαλονίκη το 1936, η αντιστασιακή εποποιία κατά

τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου που προδόθηκε

από το σταλινισμό, οι αντιδικτατορικοί αγώνες κατά τη διάρκεια της χούντας των

συνταγματαρχών, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι εργατικοί αγώνες της Μεταπολίτευσης,

η αντίσταση στη μνημονιακή λαίλαπα.

Στο πολιτικό πεδίο, πυξίδα μας είναι όλοι οι προοδευτικοί στοχαστές αλλά και άνθρωποι

της δράσης, οι θεωρητικές τους επεξεργασίες αλλά και οι πολιτικοί τους αγώνες και

παρακαταθήκες:

·       
  Ο Μπαμπέφ, πρώιμος κομμουνιστής κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, που αγωνίστηκε να δώσει στη Δημοκρατία κοινωνικό περιεχόμενο, καθώς και όλοι οι Ευρωπαίοι αγωνιστές της κονωνικής απελευθέρωσης κατά τη διάρκεια του 19^ου αιώνα (οι Καρμπονάροι, ο Αύγουστος Μπλανκί κ.ά.).

 

·         Οι  πρώιμοι θεωρητικοί του (ουτοπικού) σοσιαλισμού, παρά τις αδυναμίες και τον ανεφάρμοστο χαρακτήρα των απόψεών τους.

 

·         Οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, που ανέλυσαν με οξυδέρκεια τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, επεξεργάστηκαν τις οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις του σοσιαλισμού και πρωτοστάτησαν στην ίδρυση της (Πρώτης) Διεθνούς οργάνωσης της εργατικής τάξης.

 

·         Οι ευγενικές μορφές των έντιμων μαχητών της σοσιαλιστικής ιδέας μέσα στην Δεύτερη Διεθνή αλλά και στο αναρχικό κίνημα, όπως ο Αύγουστος Σπάις, η Μάδερ Τζόουνς, ο Ευγένιος Ντεμπς στις ΗΠΑ, ο Ζαν Ζωρές στη Γαλλία και τόσοι άλλοι/ες.

 

·         Οι ηγέτες των Μπολσεβίκων και της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, Βλαντιμίρ Λένιν και Λέον Τρότσκι, οι πρώτοι που κατάφεραν να οδηγήσουν μια επανάσταση στην ανατροπή της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

 

·         Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λήμπκνεχτ, ηγέτες της Ένωσης Σπάρτακος και της γερμανικής σοσιαλιστικής επανάστασης που προδόθηκε από την συμβιβασμένη με το σύστημα ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.

 

·         Η πάλη της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης και η 4^η Διεθνής του Λέοντα Τρότσκι, που προσπάθησε να διασώσει τη χώρα της Οκτωβριανής Επανάστασης από το σταλινικό γραφειοκρατικό εκφυλισμό και να υπερασπίσει τη διεθνιστική προοπτική του σοσιαλισμού ενάντια στην αντιδραστική θεωρία του «σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα».

 

·         Όλες οι μεγάλες μορφές της πάλης για το σοσιαλισμό στη χώρα μας: οι πρώιμοι σοσιαλιστές (Ρόκκος Χοϊδάς, Πλάτων Δρακούλης, Σταύρος Καλλέργης),  οι συναγωνιστές των Λένιν και Τρότσκι στην ίδρυση της 3^ης Διεθνούς (Δημοσθένης Λιγδόπουλος), ο Παντελής Πουλιόπουλος, εμβληματική μορφή της Αριστερής Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, ο προδομένος από το κόμμα του ηγέτης της εαμικής  Αντίστασης και μαχητής μιας σοσιαλιστικής (και όχι απλά αντικατοχικής και εθνικοαπελευθερωτικής) στρατηγικής, Άρης Βελουχιώτης.

 

·         Οι ιστορικοί ηγέτες της πάλης για το σοσιαλισμό στις χώρες του Τρίτου Κόσμου (Ερνέστο Γκεβάρα, Φιντέλ Κάστρο, Φραντς Φανόν, Σαλβαντόρ Αλλιέντε, Τομά Σανκαρά, Ούγκο Τσάβες κ.ά.) παρά τις ανεπάρκειες και τα λάθη τους.

 

·         Οι  μεταπολεμικοί ηγέτες της 4^ης Διεθνούς (Μιχάλης Ράπτης-Πάμπλο, Ερνέστ Μαντέλ, Πιερ Φρανκ κ.ά.) που κράτησαν σε καιρούς δύσκολους άσβεστη τη φλόγα της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής  προοπτικής και έδωσαν τόσα πολλά στη θεωρητική κατανόηση του μεταπολεμικού κόσμου και του γραφειοκρατικού ολοκληρωτισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.   

 

 

Εμπνεόμαστε από τις εξεγερτικές στιγμές της Ιστορίας.

Παθιαζόμαστε με τα οράματα της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Αγωνιζόμαστε για ανθρωπιά, δικαιοσύνη, ελευθερία και παγκόσμια ειρήνη.

ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ....

   

πολιτική κίνηση «Σημαία του Σοσιαλισμού»