Οι Άγιοι Υδρογονονάνθρακες

πολιτική κίνηση «ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ

Η αναζωπύρωση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης το τελευταίο διάστημα και η κλιμάκωση των τελευταίων ημερών δεν μπορεί παρά να ανησυχεί κάθε φιλειρηνικό πολίτη. Ποια είναι όμως η αιτία που η απειλή ενός θερμού επεισοδίου ή ακόμα και ενός πολέμου κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας; Μήπως είναι η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί; Φυσικά και όχι. Δεν πρόκειται για την Αγιά Σοφιά αλλά για τους άγιους υδρογονάνθρακες.

Η ελληνική κεφαλαιοκρατία επιθυμεί να καρπωθεί τη μερίδα του λέοντος από τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Αυτή είναι η επιδίωξη που υποκρύπτεται πίσω από την λεγόμενη οριοθέτηση της «ελληνικής ΑΟΖ». Τα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ), με την ηγεμονική παρουσία του ομίλου Λάτση, έχουν εξασφαλίσει συμβόλαια εξόρυξης και εκμετάλλευσης με μια σειρά από πετρελαϊκούς κολοσσούς, όπως η ιταλική ENI, η γαλλική TOTAL, η αμερικανική CHEVRON, ενώ και οι ελληνικές εφοπλιστικές εταιρείες θα αποκομίσουν υπερκέρδη από τη μεταφορά του πετρελαίου. Μιλάμε για μπίζνες δισεκατομμυρίων.

Κύριο μέλημα των ελληνικών κυβερνήσεων (και με ιδιαίτερο ζήλο της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη)  - πέρα από την εφαρμογή πολιτικών που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους και την ψήφιση νόμων που απαγορεύουν στους φτωχούς να διαδηλώνουν για το δίκιο τους -  είναι η στήριξη των επιδιώξεων και η υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου. Αυτός είναι ο στόχος τους πίσω από  την πρόσδεση της χώρας στο άρμα της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, τη μετατροπή της σε βασικό πυλώνα και τοποτηρητή των ιμπεριαλιστικών γεωστρατηγικών επιδιώξεων στην περιοχή και τη σύναψη συμμαχίας με τη αιματοβαμμένη δικτατορία του Σίσι στην Αίγυπτο και το ρατσιστικό κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ (άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ).

Σ’ αυτό το φόντο και τη συγκυρία, με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ να βάλλουν κατά του Ερντογάν λόγω της αλληλοδιαπλοκής των συμφερόντων ευρωπαϊκού, αμερικάνικου και ελληνικού κεφαλαίου και με την Τουρκία να έχει υποστεί αλλεπάλληλες διπλωματικές ήττες σε όλα τα μέτωπα που έχει ανοίξει με συνέπεια την απομόνωσή της, η τουρκική κυβέρνηση, προσπαθώντας να υπερασπίσει τα συμφέροντα της τούρκικης κεφαλαιοκρατίας και να εξασφαλίσει για λογαριασμό της κάποια συμμετοχή στο μεγάλο φαγοπότι των υδρογονανθράκων, αντιδρά σαν τον ληστή που τον έριξαν στη μοιρασιά της λείας και γι’ αυτό απειλεί τους άλλους ληστές ότι θα τραβήξει όπλο.

Αυτή είναι η ερμηνεία της επιθετικότητας που επιδεικνύει ο Ερντογάν. Ενέργειες όπως η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί αλλά και η έκδοση της πρόσφατης Navtex είναι οι σπασμωδικοί τσαμπουκάδες του ληστή που θίχτηκε και νιώθει αδικημένος. 

Είναι όμως και μια προσπάθεια να οξύνει τα εθνικά και θρησκευτικά πάθη μέσα στον τουρκικό λαό, ώστε να τον προετοιμάσει για το ενδεχόμενο μιας ένοπλης σύρραξης για τα συμφέροντα των τούρκων καπιταλιστών.

Παρομοίως, όσοι  - στο όνομα της «προαιώνιας έχθρας» και των «εθνικών δικαίων» - διαποτίζουν με εθνικό, θρησκευτικό, φυλετικό μίσος και αντιτουρκικό μένος τον ελληνικό λαό, δεν επιδιώκουν κι αυτοί παρά να τον προετοιμάσουν για μια πολεμική αναμέτρηση με ολέθρια αποτελέσματα, προκειμένου οι έλληνες καπιταλιστές να διατηρήσουν τη μερίδα του λέοντος των κοιτασμάτων.

Τον ίδιο ρόλο παίζουν και αυτοί που - χρησιμοποιώντας το άλλοθι της «τουρκικής επιθετικότητας» - βαφτίζουν τη νέα Μεγάλη Ιδέα του κεφαλαίου για συντριπτική πρωτοκαθεδρία στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου «κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού», καταλήγοντας να γίνουν θλιβερή ουρά της κυβέρνησης Μητσοτάκη και κήρυκες της «εθνικής ενότητας» για την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Δυστυχώς σε αυτούς τους τελευταίους περιλαμβάνεται και το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ και μια σειρά από σταλινικές μικροοργανώσεις).

Ως σοσιαλιστές, καταδικάζουμεκάθε θρησκευτική καταπίεση και κάθε ενέργεια (όπως αυτή του Ερντογάν) που προσβάλλει το θρησκευτικό συναίσθημα εκατομμυρίων ανθρώπων. Όμως δεν ενώνουμε τη φωνή μας με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ούτε με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της «χριστιανικής δύσης» που ανέχονται (αν δεν καλλιεργούν κιόλας συνειδητά) στο εσωτερικό των χωρών τους την πιο αισχρή μορφή ισλαμοφοβίας, οπλίζοντας το χέρι ρατσιστών δολοφόνων όπως ο μακελάρης που σκότωσε πριν από έναν περίπου χρόνο 50 αθώους ανθρώπους στη Νέα Ζηλανδία για τον μόνο λόγο ότι ήταν μουσουλμάνοι.

Αλήθεια, πόση υποκρισία κρύβει η καταδίκη της μετατροπής της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί από μέρους των κυβερνήσεων ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας και των λοιπών ιμπεριαλιστικών χωρών της Δύσης; Πόση υποκρισία, όταν οι ίδιες αυτές χώρες, προκειμένου να αποσταθεροποιήσουν και να ανατρέψουν το «ενοχλητικό» (γι’ αυτές) καθεστώς Άσαντ, εξόπλισαν και χρηματοδότησαν τους πιο ακραίους μισαλλόδοξους ισλαμιστές του ISIS και της Al Nusra, αυτούς που αποκεφάλιζαν χριστιανούς και μετριοπαθείς μουσουλμάνους, βυθίζοντας έτσι τη Συρία, ένα κράτος θρησκευτικής ανεκτικότητας και ελευθερίας, σε έναν εμφύλιο πόλεμο με πάνω από μισό εκατομμύριο νεκρούς;

Πόση είναι επίσης η υποκρισία της ελληνικής κυβέρνησης, όταν, ενώ από τη μία καταδικάζει τον «ακραίο ισλαμισμό» του Ερντογάν, από την άλλη εφοδιάζει με υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα την μεσαιωνική και σκοταδιστική ισλαμική μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας (όπου εκτελείται όποια γυναίκα κυκλοφορεί χωρίς μπούργκα), βοηθώντας την να ισοπεδώσει την Υεμένη;

Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι η Αγιά Σοφιά, πέρα από ένα θρησκευτικό σύμβολο, υπήρξε και ένα σύμβολο κρατικής ισχύος μιας αυτοκρατορίας, της βυζαντινής, που έκαιγε ζωντανούς στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης τους εχθρούς του αυτοκράτορα και της καθεστηκυίας τάξης. Μιας αυτοκρατορίας βαθιά καταπιεστικής και εκμεταλλευτικής, όπου οι χρυσωμένοι δεσποτάδες και οι «Δυνατοί» (οικογένειες μεγαλογαιοκτημόνων και αξιωματούχων) ζούσαν μέσα στον πλούτο και τη χλιδή ξεζουμίζοντας τη συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού.

Πέρα όμως από την ιστορική αποτίμηση της βυζαντινής κοινωνίας, υπάρχει η ζοφερή σύγχρονη πραγματικότητα όπου η αναζήτηση του καπιταλιστικού κέρδους απειλεί να ρίξει δύο γειτονικούς λαούς στη δίνη ενός φρικτού πολέμου. Όλα τα πιθανά σενάρια στη βάση των οποίων μπορεί να εξελιχθεί η αντιπαράθεση της ελληνικής και της 

τουρκικής κεφαλαιοκρατίας καταλήγουν στη βεβαιότητα του πολεμικού εφιάλτη.

Η υιοθέτηση μιας σκληρής, ανυποχώρητης γραμμής από την ελληνική κυβέρνηση, με απουσία οποιασδήποτε παραχώρησης στην Τουρκία, θα είχε ως αποτέλεσμα τη ραγδαία αύξηση της έντασης και το άμεσο ξέσπασμα ενός θερμού επεισοδίου ή ακόμα και μιας γενικευμένης ένοπλης σύρραξης με απρόβλεπτη και καταστροφική εξέλιξη.

Μια πιθανή υποχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης, κάτω και από τη «φιλική πίεση» των νατοϊκών συμμάχων (με στόχο τον κατευνασμό της Τουρκίας και τον επαναπροσεταιρισμό της στη νατοϊκή νομιμοφροσύνη),  θα μπορούσε να πάρει τη μορφή της παραχώρησης από την Ελλάδα ενός μικρού μεριδίου, δηλαδή κάποιων θαλάσσιων «οικοπέδων», για εκμετάλλευση από το τουρκικό κεφάλαιο. Μια τέτοια παραχώρηση είναι πιθανό να οδηγήσει σε μια σύντομη εξομάλυνση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, είναι ωστόσο εξίσου πιθανό να ενισχύσει τις τάσεις για μια πιο επιθετική πολιτική από την πλευρά της Τουρκίας με στόχο ακόμα μεγαλύτερες παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά.

Η μοναδική περίπτωση μακροπρόθεσμης αποκλιμάκωσης και ειρήνευσης θα ήταν η συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε όλο το Αιγαίο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, πράγμα όμως αδύνατο κάτω από τις συνθήκες του καπιταλιστικού ανταγωνισμού καθώς προϋποθέτει την οικειοθελή παραίτηση της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας από όλα τα πλεονεκτήματα που έχει αποκομίσει μέχρι στιγμής με διπλωματικά και πολιτικά μέσα.

Εν κατακλείδι: ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός είναι καπιταλιστικός ανταγωνισμός κάτω από συνθήκες διεθνούς κρίσης, αστάθειας και όξυνσης των ανταγωνισμών και σαν τέτοιος περιέχει μέσα του τα σπέρματα του πολέμου και της καταστροφής.

Όλοι και όλες εμείς, οι πολέμιοι της καπιταλιστικής παρακμής, οι αγωνιστές και αγωνίστριες του σοσιαλισμού δεν μοιραζόμαστε κανέναν κοινό «εθνικό στόχο», καμιά κοινή «εθνική στρατηγική» με τους αδίστακτους κεφαλαιοκράτες που είναι έτοιμοι να μας ματωκυλίσουν για τα κέρδη τους. Ούτε με τους στρατοκράτες, επαγγελματίες του πολέμου, που οραματίζονται πίσω από την ασφάλεια των επιτελικών τους γραφείων να κινούν τα στρατευμένα νιάτα σαν πιόνια στην πολεμική σκακιέρα. Δεν πατάμε την μπανανόφλουδα του εθνικισμού, γιατί ξέρουμε ότι πίσω από τις μεγαλοστομίες των «επαγγελματιών πατριωτών» δεν κρύβεται η αγάπη για καμιά πατρίδα (ποια πατρίδα άλλωστε; αυτήν που θα γίνει ερείπια σ’ έναν άδικο πόλεμο;), αλλά η μέριμνα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Οι έλληνες σοσιαλιστές τείνουμε χέρι φιλίας, αδελφοσύνης και ενότητας στους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας από την Τουρκία, που υποφέρουν, στενάζουν, καταδιώκονται, φυλακίζονται και δολοφονούνται από το καθεστώς του Ερντογάν. Οι λαοί μας μπορούν να νικήσουν τον καπιταλισμό. Μπορούν να ζήσουν αδελφωμένα και ειρηνικά.

Η κεφαλαιοκρατία χωρίζει τους λαούς, ο σοσιαλισμός τους ενώνει. Καμιά σύγχρονη εκδοχή μεγαλοϊδεατισμού των υδρογονανθράκων δεν πρέπει να οδηγήσει σε μια νέα αιματοχυσία τους λαούς μας. Το κεφάλαιο χάραξε τα χερσαία σύνορα στα Βαλκάνια αλλά και σε όλη την Ευρώπη με το αίμα των λαών. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να χαράξει με αίμα και τα θαλάσσια.

Απαραίτητη προϋπόθεση για μια ειρηνική και προοδευτική προοπτική είναι η ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου και στις δύο χώρες. Είναι η δημοκρατική και αντικαπιταλιστική πορεία προς το σοσιαλιστικό τους μετασχηματισμό.

 Μόνο έτσι θα διαλυθούν οριστικά τα νέφη κάθε εχθρότητας και καχυποψίας μεταξύ των δύο λαών. Μόνο τότε θα ξημερώσει η καινούρια αυγή της αδιατάρακτης ειρηνικής τους συνύπαρξης και της κοινής τους ευημερίας.

ΟΧΙ ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ

ΑΓΚΥΡΑ – ΑΘΗΝΑ – ΛΕΥΚΩΣΙΑ

ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΑ

πολιτική κίνηση «ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ»