Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην εποχή των ταραχών

Δημοσιεύουμε ένα κείμενο που γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2014, με αφορμή το φασιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία. 



Επανάσταση και Αντεπανάσταση την εποχή των ταραχών

1. Οι συγκρούσεις γεωπολιτικών συμφερόντων την εποχή του ύστερου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, η αντίθεση κυρίαρχων και αδύναμων εθνών, οι σκληροί ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά μπλοκ για την εξασφάλιση σφαιρών επιρροής βρίσκονται σε παροξυσμό. Η είσοδος του παγκόσμιου καπιταλισμού σε ένα μακρύ κύμα βαθιάς ύφεσης από το 2008, μόνο με την καταστροφή ζωντανής και νεκρής εργασίας μπορεί να βάλει τους όρους για μία κάποια διέξοδο για το σαπισμένο κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Μέσα από την καταστροφή μικροαστικών στρωμάτων την βάρβαρη συμπίεση του κόστους της εργατικής δύναμης και την εκτίναξη της ανεργίας, δημιουργείται ένα κοινωνικό υπόστρωμα με εκρηκτικές διαθέσεις που διαχέονται ποικιλόμορφα.

2. Σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώνονται και αντίστοιχες πολιτικές συμπεριφορές. Όλα τα πολιτικά επιτελεία, ακροδεξιά, φασιστικά, δημοκρατικά, και ρεφορμιστικά δοκιμάζουν τις δυνάμεις και την αντοχή τους στο να υλοποιήσουν το σχέδιό τους, εδραιώνοντας την ταξική κυριαρχία των καπιταλιστών, το καθένα πλασάροντας ένα μοντέλο ταξικής συνεργασίας, αντίστοιχο της αξιακής τους αναφοράς. Με αυτήν την έννοια η πρωταρχικότητα της πολιτικής, απέναντι στην οικονομία, ορίζει το πλαίσιο δράσης των επαναστατών, αλλά και τη στάση τους απέναντι σε κάθε «λαϊκό και μαζικό κίνημα». Διανύουμε τον 6ο χρόνο της παγκόσμιας κρίσης και μαζί με την εποχή του κοινωνικού συμβολαίου μας τελείωσε και η εποχή της αθωότητας.

3. Η κατάρρευση των καθεστώτων του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, που εμπεδώθηκε τουλάχιστον μέχρι το 2008 σαν την κατάρρευση οποιασδήποτε εναλλακτικής απέναντι στον καπιταλισμό, με τον αμερικάνικο καπιταλισμό να έχει την πλήρη παντοδυναμία έφερε μια απίστευτη ήττα, απογοήτευση και αποϊδελογικοποίηση στις γραμμές του αντίπαλου κοινωνικού δέους. Η νεοφιλελευθεροποίηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, η σοσιαλδημοκρατικοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ορφανών ΚΚ, η πολιτική της ανασύνθεσης που υιοθέτησε η πρώην επαναστατική αριστερά για να καλύψει δήθεν το ρεφορμιστικό κενό που άφηναν οι μετατοπίσεις των άλλων εργατικών κομμάτων, μετατόπισε δεξιά τον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη. Σε αυτές τις συνθήκες εγκαταλείφθηκε το όραμα και η επαναστατική στρατηγική, ξεχάστηκε οποιαδήποτε συζήτηση για οποιοδήποτε μοντέλο επανάστασης, και ο κόσμος της αριστεράς στράφηκε στην πάλη για τα άμεσα αιτήματα, και αν υπήρχε κάτι που διαχώριζε τους επαναστάτες από τους ρεφορμιστές ήταν η μαχητικότητα στην υπεράσπισή τους. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η αποθέωση του αυθόρμητου, διέσχισε οριζόντια και κατάπιε ιδεολογικά όλη την αριστερά.

4. Οι αντιθέσεις που παράγονται από την κρίση ενός ταξικού εκμεταλλευτικού συστήματος, σε ένα εκρηκτικό περιβάλλον κοινωνικού κανιβαλισμού, δεν ευνοούν αυτόματα τις δυνάμεις της επανάστασης που θέλουν να βάλλουν ένα τέλος σε κάθε ταξική κοινωνία. Η διάψευση της επιστροφής στην προηγούμενη Belle Epoque (πάνδημο αίτημα κάθε ψεκασμένου / αγανακτισμένου) προκαλώντας την οργή του βαλλόμενου κοινωνικού υποκειμένου, διαχέεται ποικιλόμορφα, και επωάζεται μέσα στο δοκιμαστικό σωλήνα της κυρίαρχης ιδεολογίας που αναπτύχθηκε τις τελευταίες 2μιση δεκαετίες, και που ήταν ρατσιστική, εθνικιστική, σκοταδιστική, ενισχύοντας τον πιο συνειδητό εκφραστή αυτών των ιδεολογημάτων από το μπλοκ της αστικής αντεπανάστασης, τον φασισμό.

5. Την εποχή των ταραχών, σε μια σειρά χώρες (Αίγυπτος 2013, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία 2014) αναπτύσσονται κινήματα αντικυβερνητικά, με ισχυρή μαζική παρουσία λαού στο δρόμο, που συγκρούστηκαν σκληρά με τις δυνάμεις καταστολής, καταλαμβάνοντας δημόσια κτήρια και αστυνομικά τμήματα, που αντιγράφουν τις πρακτικές των εξεγέρσεων με αριστερόστροφο πρόσημο, (σε ένα ανώτερο επίπεδο γιατί οι αντεπαναστάτες καταλήγουν σχεδόν πάντα να παίρνουν και την εξουσία) που καθοδηγούν και ηγεμονεύουν κάθε είδους και μορφής δυνάμεις της αστικής αντεπανάστασης.

6. Το κριτήριο της ανάλυσης της “κοινωνικής σύνθεσης μίας εξέγερσης”, ή της “μαζικής παρουσίας λαού στο δρόμο” δεν είναι ασφαλές για την εκτίμηση των γεγονότων. Η επιμονή σε αυτό, προκαλεί την τύφλωση, και αρνείται να αποδεχτεί την πραγματικότητα, ειδικά τη στιγμή που κερδίζει έδαφος ο αντίπαλος. Οι ταξικά καταπιεσμένοι, παρόλο που δεν είναι αυτοί που όρισαν το πλαίσιο που ζουν, και λαμβάνοντας υπόψη κανείς την αλλοτρίωση που πετυχαίνει το σύστημα δια μέσω των ιδεολογικών του μηχανισμών (αλλά και της ιδεολογικοποίησης των κυρίαρχων σχέσεων και στη συνείδηση των ταξικά καταπιεσμένων), καθώς δεν είναι ενιαίο σώμα, υιοθετούν διαφορετική στάση απέναντι στο σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης. Σε καμιά περίπτωση δεν θα συγκινηθούμε, ούτε θα προσεταιρισθούμε όσους γοητεύονται από τα φασιστικά ιδεώδη. Σημασία πάντα έχει το πολιτικό υποκείμενο το οποίο αναδεικνύεται, ή ακόμα και υποκινεί τα γεγονότα και αυτό είναι το απόλυτο κριτήριο για να πάρει κανείς θέση. Άλλωστε η σύγκρουση των δυνάμεων της επανάστασης και της αντεπανάστασης δεν θα κριθεί με την αναγωγή στο κοινωνικό υποκείμενο των δυνάμεων που εκπροσωπούν, αλλά με το πρόγραμμα που υπερασπίζεται η κάθε πλευρά.

7. Η εποχή που άνοιξε με την έναρξη του μακρού κύματος της ύφεσης σημαδεύεται από μία συμπύκνωση του ιστορικού χρόνου και των αντιφάσεων. Ότι αναπτυσσόταν με βασανιστικά αργούς ρυθμούς την προηγούμενη περίοδο της ομαλότητας, σήμερα που επιταχύνονται οι ρυθμοί της ιστορίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αφομοιωθεί αν δεν έχει κανείς σοβαρά ερμηνευτικά εργαλεία και δεν αντιμετωπίζει κατάφατσα και χωρίς παρωπίδες την πραγματικότητα. Αυτό είναι το πλαίσιο και για να καταφέρει να σταθεί ένας επαναστάτης και δεν θα του χρησιμέψουν σε τίποτα οι χθεσινές αιώνιες, υπεριστορικές, απαράβατες αρχές που προσαρμόζουν την πραγματικότητα στα μέτρα μας, για να είναι πάντα δικαιωμένες, αλλά η διαρκής ενατένιση της πραγματικότητας μαθαίνοντας κάθε φορά από αυτήν και εντάσσοντας τα συμπεράσματά του κανείς στο πλαίσιο μιας τέτοιας ανάλυσης.

8. Η υπεράσπιση των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών στο πρώτο κύμα της αραβικής άνοιξης χρήζουν της στήριξης του επαναστατικού προλεταριάτου, το οποίο διατηρεί την πολιτική του ανεξαρτησία και εξοπλίζεται για να αντιμετωπίσει την αστική αντίδραση και τους ιμπεριαλιστές,χωρίς να ξεχνά ότι η ολοκλήρωση της δημοκρατικής επανάστασης δεν μπορεί να επέλθει παρά μόνο με την σοσιαλιστική επανάσταση. Το ίδιο ισχύει και σε οποιοδήποτε κίνημα εναντίον αυταρχικών και «τυραννικών καθεστώτων» σε ανατολή και δύση. Την ίδια στιγμή κάθε κίνημα που επιλέγει για τους σκοπούς του να τεθεί υπό την προστασία του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της δύσης γενικά, του στρατού, ή οποιουδήποτε ηγεμόνα ιμπεριαλιστή, και κάτω από οποιοδήποτε δημοκρατικό μανδύα με σπόνσορα το διεθνή αστικά μίντια, καθώς επίσης και κάθε εξέγερση που ανέχεται στο εσωτερικό της φασιστοειδή, εθνικιστές και απόψεις που προάγουν μια καθαρή φυλετική κοινωνία, είναι εξορισμού εχθρικό προς τους στόχους και την ύπαρξη του επαναστατικού προλεταριάτου και του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Ένα τέτοιο κίνημα όχι μόνο δεν πρέπει να έχει την υποστήριξή μας αλλά θα πρέπει να ευχόμαστε -και αν περνάει από το χέρι μας να συνδράμουμε- στην συντριβή του. Στο στόχο αυτό είναι θεμιτές και προσωρινές συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις που εν προκειμένου οι κάνες στων πιστολιών τους δείχνουν στον ίδιο στόχο με τις δικές μας, χωρίς καμία άλλη δέσμευση. Κάθε συμμαχία με οποιοδήποτε εντάσσεται σε ένα και μοναδικό σχέδιο. Την καταστροφή της εκμεταλλευτικής καπιταλιστικής κοινωνίας.

9. Επίσης το “δημοκρατικό έλλειμμα” που πραγματικά υπάρχει με την εμφάνιση μέσα στην κρίση του πιο αυταρχικού προσώπου της αστικής δημοκρατίας, δεν βάζει για τους επαναστάτες κανένα ενδιάμεσο στάδιο υπεράσπισης κάποιας ανόθευτης αστικής δημοκρατίας. Η υπεράσπιση των πολιτικών ελευθεριών και κατακτήσεων και η εναντίωση στις προθέσεις των δυνάμεων του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης (που δεν μόνο ελληνική ιδιαιτερότητα), είναι μια μάχη άμυνας για την πρωτοπορία, προσπαθώντας κάθε φορά να εξασφαλίζει το λιγότερο αρνητικό για αυτήν περιβάλλον. Ο θεσμικός αντιφασισμός και η προσπάθεια να στριμωχτεί η αριστερά μέσα στο συνταγματικό τόξο με τις αστικές δυνάμεις του σάπιου καπιταλισμού, εθελοτυφλώντας για την ταξική φύση του κράτους, θα έχει μόνο αρνητικά αποτελέσματα για το οργανωμένο εργατικό κίνημα, και την πρωτοπορία του. Κάνοντας πράξη το σύνθημα της ενιαίας δράσης των δυνάμεων της αριστεράς, των αυτόνομων, της αναρχίας, και των antifa, απέναντι στον φασισμό, ανεβαίνει η αυτοπεποίθηση του δικού μας κόσμου, και δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν οι επαναστάτες κομμουνιστές από την δημόσια πολιτική αντιπαράθεση, με τα υπόλοιπα ρεύματα του κινήματος.

10. Σε χώρες της καπιταλιστικής Ευρώπης όπου ο φασισμός σηκώνει κεφάλι, διεκδικώντας ακόμα και με ένοπλα μέσα την εξουσία και η αριστερά για ιστορικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους είναι ασθενική και αδύναμη, και δεν μπορεί να σηκώσει από μόνη της το γάντι της αντιπαράθεσης απέναντι στους φασίστες, είναι εγκληματικό να μην παίρνει θέση. Η θεωρία των ίσων αποστάσεων θα έχει σίγουρα αρνητικές συνέπειες για τις δυνάμεις του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση διακυβεύεται η νίκη ενός φασιστικού κινήματος ο επαναστατικός κομμουνισμός θα βρίσκεται πάντα απέναντι και με τα όπλα στο χέρι, χωρίς να παραλύει τη θέληση για δράση με αναλύσεις περί ενδοαστικών συγκρούσεων, που τον κάνουν παρατηρητή αντί για πρωταγωνιστή των εξελίξεων.Χωρίς να υποστείλει τις σημαίες του, χωρίς καμία προγραμματική συμφωνία, εφαρμόζοντας την τακτική του “χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χώρια”, παίρνει θέση στην σύγκρουση, εξασφαλίζοντας μία θετική έκβαση στην μάχη με τον φασισμό, τέτοια που να μπορεί την επόμενη μέρα να κλείσει και τους υπόλοιπους λογαριασμούς με το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Ο. Θαλασσινός

πηγή: komepd